Μαρία Καραμάνου
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι ένας από τους πιο αγαπητούς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, γνωστός για τους ρόλους του που έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στην ελληνική τηλεόραση και το θέατρο. Οι ερμηνείες του έχουν καταφέρει να κερδίσουν το κοινό σε τέτοιο βαθμό που, πολλές φορές, οι θεατές ταυτίζονται τόσο έντονα με τους χαρακτήρες που υποδύεται, ώστε να ξεχνούν ότι πρόκειται για έναν ηθοποιό και όχι για τον ίδιο τον ρόλο.
Μιλώντας στην εκπομπή «Καλύτερα δε γίνεται» της Ναταλίας Γερμανού, ο Κωνσταντίνος αποκάλυψε ένα απίστευτο σκηνικό που του συνέβη το περασμένο καλοκαίρι και μας θύμισε τη δύναμη και την επιρροή που μπορεί να έχει η τέχνη του θεάτρου και της τηλεόρασης στον κόσμο. Ο ηθοποιός, με το γνωστό του χιούμορ, περιέγραψε μια νύχτα σε ένα μπαρ, όπου η πραγματικότητα και η φαντασία…μπλέχτηκαν με έναν απροσδόκητο τρόπο.
«Κάποια στιγμή, πέρυσι το καλοκαίρι, λιποθύμησε μπροστά μου ένας άνθρωπος σε ένα μπαρ και γύρισαν όλοι και με κοίταξαν», ανέφερε ο Κωνσταντίνος, εξηγώντας ότι οι παρευρισκόμενοι περίμεναν από εκείνον να επέμβει σαν να ήταν γιατρός. Εκείνος, ωστόσο, έσπευσε να τους υπενθυμίσει με χιουμοριστικό τρόπο ότι δεν είναι πραγματικός γιατρός, αλλά απλώς υποδύεται τέτοιους ρόλους στη μικρή οθόνη.
«Αναγκάστηκα, λοιπόν, να τους πω: “Ξέρετε, δεν είμαι πραγματικά γιατρός! Κάνω ότι είμαι γιατρός”. Δεν είμαι πραγματικά γιατρός, αν και θα το ήθελα», είπε χαμογελώντας. Μάλιστα, συνέχισε αποκαλύπτοντας μια άγνωστη πτυχή του εαυτού του: από μικρός ήθελε να γίνει γιατρός και είχε μάλιστα μάθει απ’ έξω λεπτομέρειες για το ανθρώπινο σώμα, χάρη σε μια εγκυκλοπαίδεια που είχε στο σπίτι της μητέρας του.
Ο Κωνσταντίνος θυμήθηκε με νοσταλγία εκείνες τις εποχές, λέγοντας πως η εγκυκλοπαίδεια αυτή υπάρχει ακόμα στο σπίτι της μητέρας του, γεμάτη από φοβερές λεπτομέρειες για την ανθρώπινη ανατομία. «Την είχα μάθει όλη απ’ έξω», σημείωσε χαρακτηριστικά. Ωστόσο, η ζωή είχε άλλα σχέδια για εκείνον και, παρά την επιθυμία του να ακολουθήσει την ιατρική, οι γονείς του δεν τον στήριξαν ούτε σε αυτό το όνειρο ούτε στο άλλο του πάθος, την υποκριτική.
«Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να είμαι γιατρός. Ούτε η μητέρα μου όμως, ούτε κανείς δεν ήθελε να γίνω γιατρός, όπως και κανείς δεν ήθελε να γίνω ηθοποιός. Όλοι ήθελαν να γίνω δικηγόρος», αποκάλυψε.
