Ριάνα Στυλιανού
Μια σειρά από έντονα γεγονότα έζησε τον τελευταίο καιρό η Chrissy Teigen. Όλα ξεκίνησαν από τη χαρμόσυνη είδηση πως η μικρή τους οικογένεια θα μεγάλωνε με τον ερχομό ενός τρίτου μωρού. Πριν από λίγες εβδομάδες, η ίδια και ο σύζυγός της John Legend αποκάλυψαν ότι τελικά έχασαν το μωρό τους, ενώ το μοντέλο δεν παρέλειψε να το μοιραστεί στα social media, για να ευαισθητοποιήσει αλλά και να συμπαρασταθεί στις γυναίκες που πέρασαν ή περνούν ένα παρόμοιο συμβάν στη ζωή τους.
Οι φωτογραφίες που δημοσίευσε το μοντέλο αρχές του μηνός, όπου την βλέπουμε να κλαίει στο κρεβάτι του νοσοκομείου, τραβήχτηκαν από τη μητέρα και τον σύζυγό της. Πέραν από τους αρκετούς επικριτές που είχε η ίδια λόγω αυτής της ανάρτησης, αυτοί που την υπεστήριξαν και ταυτιστήκαν μαζί της ήταν πολύ περισσότεροι.
Η Teigen εξήγησε σε μια εκδοτική πλατφόρμα τον λόγο για τον οποίο ήθελε να φέρει στο φως της δημοσιότητας αυτές τις φωτογραφίες λέγοντας: "Το μισούσε. Το ήξερα. Δεν έβγαζε νόημα για εκείνον τη δεδομένη στιγμή" αναφέρει το μοντέλο για τον δισταγμό του συζύγου της. "Αλλά ήξερα ότι έπρεπε να θυμάμαι αυτήν τη στιγμή για πάντα, με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμουν να θυμάμαι το φιλί μας στην εκκλησία, με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμουν να θυμάμαι τα δάκρυα της χαράς μας μετά από [τη γέννηση των παιδιών μας] Luna και Miles. Και ήξερα ότι έπρεπε να μοιραστώ αυτήν την ιστορία".
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι γνωστό πως το μοντέλο θίγει πολλά προσωπικά θέματα που την αφορούν, που μερικοί ίσως να μην έχουν το θάρρος να φέρουν στην επιφάνια. Για ακόμα μια φορά, η Chrissy αποδεικνύει πόσο δυναμική είναι και πως τα λέει όλα έξω από τα δόντια, χωρίς να την ενδιαφέρει τι λένε οι haters. Το συγκινητικό της μήνυμα είχε πολύ ανταπόκριση από το κοινό, με χιλιάδες σχόλια να την ευχαριστούν για αυτή της την δήλωση.
«Γεια. Δεν είχα ιδέα πότε θα ήμουν έτοιμη να το γράψω αυτό», έγραψε στο Medium που δημοσιεύτηκε την Τρίτη. «Μέρος μου σκέφτηκε ότι θα ήταν νωρίς, όταν ένιωθα ακόμα τον πόνο του τι συνέβη. Σκέφτηκα ότι θα καθόμουν στη γωνία του υπνοδωματίου μου με τα φώτα να σβήνουν, και απλώς να σβήνω τις σκέψεις μου. Θα είχα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μια κουβέρτα, και τελικά θα έβρισκα την ευκαιρία να μιλήσω για “το τι συνέβη"».
«Αντ' αυτού, γράφω από τον καναπέ στον κάτω όροφο, εξακολουθώ να χαλαρώνω με μια κουβέρτα, αλλά έχω τη φασαρία από ένα πρωινό στο σπίτι με φίλους και τρώρα τηγανητό κοτόπουλο. Διαβάζω αμέτρητες σημειώσεις από το τηλέφωνό μου - σκέψεις που έχουν εμφανιστεί τυχαία τις εβδομάδες από τότε. Δεν ήξερα πραγματικά πώς θα το ξεκινήσω, ανεξάρτητα από το δωμάτιο ή την κατάσταση στην οποία ήμουν, αλλά είναι σωστό να ξεκινήσω με ένα ευχαριστώ. Για εβδομάδες, η ζωή μας έχεί καλυφθεί με λουλούδια καλοσύνης. Οι σημειώσεις και τα μηνύματα μας έχουν πλημμυρίσει και κάθε μία έχει διαβαστεί με τα δικά μας δάκρυα στα μάτια. Τα μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ξένους έχουν γεμίσει τις μέρες μου, ξεκινώντας από το εξής, "πιθανότατα δεν θα το διαβάσετε, αλλά…". Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, πως το έκανα.
Αλλά θα σας πω, μερικά από τα καλύτερα μηνύματα που ξεκινούσαν με: “Δεν χρειάζεται να απαντήσετε σε αυτό, αλλά…”. Αφού χάσαμε για πρώτη φορά τον Τζακ, βρήκα τον εαυτό μου απίστευτα ανήσυχο που δεν ήμουν σε θέση να τους ευχαριστήσω όλους για την εξαιρετική τους καλοσύνη. Πολλοί μοιράστηκαν απίστευτες προσωπικές εμπειρίες, μερικά βιβλία και ποιήματα. Ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους, να μοιραστώ την ιστορία μας με κάθε άτομο. Αλλά ήξερα ότι δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Για μένα, η σημείωση «δεν χρειάζεται να απαντήσω» ήταν μια πραγματική ανακούφιση. Σας ευχαριστώ για όλα αυτά.
Μία από τις ξεχωριστές στιγμές από εκείνο το πρωί (ή το απόγευμα; δεν έχω ιδέα) ήταν ότι περνούσα από τις αίθουσες τοκετού, και ο John είπε: «Τι γίνεται εδώ, πάρτι;» Εδώ ήμασταν, και μεταφέρθηκα σε ένα νέο όροφο, με σκέπασε με μια λεπτή κουβέρτα για να κρυφτώ, γνωρίζοντας ότι επρόκειτο να γεννήσω αυτό που έπρεπε να είναι το 5ο μέλος της όμορφης οικογένειάς μας, ένας γιος, μόνο για να του πούμε αντίο λίγες στιγμές αργότερα . Οι άνθρωποι επευφημούσαν και γελούσαν ακριβώς έξω από την πόρτα μας, πράγματα κατανοητά για μια νέα ζωή που γεννιόταν.
Σε αυτό το σημείο είχα ήδη εξοικειωθεί με το τι θα συνέβαινε: Θα μου έκαναν επισκληρίδιο και θα ξεκινούσα να γεννήσω το 20 εβδομάδων αγόρι μας, ένα αγόρι που δεν θα είχε επιζήσει ποτέ στην κοιλιά μου (παρακαλώ συγχωρήστε αυτούς τους απλούς όρους). Ήμουν προηγουμένως στο κρεβάτι για περισσότερο από ένα μήνα, προσπαθώντας να δημιουργήσω για το μικρό μου αγόρι σε 28 εβδομάδες, μια «ασφαλέστερη» ζωή. Οι γιατροί μου με διάγνωσαν με μερική διακοπή πλακούντα. Είχα πάντα προβλήματα με τον πλακούντα. Έπρεπε να γεννήσω τον Miles ένα μήνα νωρίτερα επειδή το στομάχι του δεν έπαιρνε αρκετό φαγητό από τον πλακούντα μου. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου έξαρση. Το παρακολουθήσαμε πολύ προσεκτικά, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα επουλωθούν και θα σταματήσουν. Στο κρεβάτι, αιμορραγώ και αιμορραγώ, ελαφρά αλλά όλη μέρα, αλλάζω τις πάνες μου κάθε δύο ώρες, όταν το αίμα απλώνεται. Έγινα πραγματικά ειδικός για την πάνα ενηλίκων για τη δική μου προσωπική ψυχαγωγία, εκτιμώ πραγματικά τα brands που βγήκαν από την πεπατημένη τους για να μην με κάνουν να νιώθω σαν ένα πραγματικό μωρό. Μερικές ήταν χρωματιστές, άλλες με λουλούδια. Έφτασα στο σημείο που ήμουν σε φάση, “ναι, δώσε μου μια ροζ σήμερα!" - κάτι για το οποίο δεν πίστευα ποτέ ότι θα ήμουν ενθουσιασμένη. Αλλά ήμασταν εκεί.
Θα μπορούσα να περάσω αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο, αλλά δεν θα είχε γίνει μεγάλη διαφορά. Με παρακολουθούσαν ακόμη και γιατροί στο σπίτι, μετατρέποντας τα αρνητικά λόγια τους σε θετικά, σκεπτόμενοι ότι όλα μπορεί να αποδειχθούν εντάξει. Τελικά, είχα μια πολύ άσχημη νύχτα στο κρεβάτι, μετά από έναν όχι τόσο υπέροχο υπέρηχο, όπου αιμορραγούσα λίγο περισσότερο από το κανονικό. Η αιμορραγία μου γινόταν βαρύτερη. Το υγρό γύρω από τον Τζακ είχε γίνει πολύ χαμηλό - μόλις που ήταν σε θέση να επιπλέει. Σε κάποια φάση, ορκίστηκα ότι ήταν τόσο χαμηλά που μπορούσα να ξαπλώσω στην πλάτη μου και να νιώσω τα χέρια και τα πόδια του έξω από την κοιλιά μου.
Μετά από μερικές νύχτες στο νοσοκομείο, ο γιατρός μου μου είπε ακριβώς αυτό που κι εγώ ήξερα ότι έρχεται - ερχόταν η ώρα να πω αντίο. Απλώς δεν θα επιβιώσει το έμβρυο, και αν το συνεχίζαμε, ίσως να μην επιβίωνα και εγώ. Είχαμε δοκιμάσει σακούλες και σακούλες μετάγγισης αίματος, κάθε μία που περνούσε μέσα μου ήταν σαν να μην είχαμε κάνει καθόλου.
Αργά ένα βράδυ, μου είπαν ότι θα ήταν ώρα να τον αφήσω το πρωί. Φώναξα λίγο στην αρχή, μετά μπήκα σε πλήρεις σπασμούς κατάρρευσης και γέμισα δάκρυα, η ανάσα μου δεν μπόρεσε να καλύψει τη δική μου απίστευτα βαθιά θλίψη. Ακόμα και όταν το γράφω τώρα, μπορώ να νιώσω τον πόνο ξανά. Το οξυγόνο τοποθετήθηκε πάνω από τη μύτη και το στόμα μου, και αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που είδατε. Απόλυτη θλίψη.
Είχα ζητήσει από τη μαμά μου και τον John να τραβήξουν φωτογραφίες, ανεξάρτητα από το πόσο άβολα ήταν. Εξήγησα σε έναν πολύ διστακτικό John ότι τα χρειάζομαι και ότι ΔΕΝ ήθελα να τον ρωτήσω ποτέ για να το κάνει. Έπρεπε να το κάνει. Το μισούσε, θα μπορούσα να πω. Δεν είχε νόημα γι' αυτόν τότε. Αλλά ήξερα ότι έπρεπε να θυμάμαι αυτήν τη στιγμή για πάντα, με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμουν να θυμάμαι να φιλιόμαστε στο τέλος του διαδρόμου στον γάμο μας, με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμουν να θυμάμαι τα δάκρυα της χαράς μας μετά τη Luna και τον Miles. Και ήξερα απολύτως ότι έπρεπε να μοιραστώ αυτήν την ιστορία.
Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο λίγο με νοιάζει που μισείτε τις φωτογραφίες. Πόσο λίγο με νοιάζει ότι είναι κάτι που δεν θα είχατε κάνει ποτέ. Το έζησα, επέλεξα να το κάνω, και το ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αυτές οι φωτογραφίες δεν είναι για κανέναν, αλλά για τους ανθρώπους που το έχουν ζήσει ή είναι αρκετά περίεργοι για να αναρωτηθούν πώς είναι κάτι τέτοιο μπορεί να τις δει ξανά και ξανά. Αυτές οι φωτογραφίες είναι μόνο για τα άτομα που τις χρειάζονται. Οι σκέψεις των άλλων δεν με ενδιαφέρουν.
Μετά από ώρες, ήμουν σε θέση να χαλαρώσω και αποφάσισα ότι ήθελα να περιμένω μέχρι που πραγματικά ήξερα ότι τελείωσε».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
