Γιώργος Γκαρακλίδης
Η πρόσφατη συνέντευξη της Σμαράγδας Καρύδη που βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» του Νίκου Χατζηνικολάου «ξεσήκωσε» ένα κύμα σχολίων κι αντιδράσεων κυρίως για τα όσα δήλωσε η γνωστή και δημοφιλής ηθοποιός περί μητρότητας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Καθώς η συνέντευξη της ηθοποιού κυλούσε ομαλά, η ερώτηση περί γάμου έφτασε και εκείνη απάντησε με αβίαστη ηρεμία πως δεν την ενδιέφερε. Πιο συγκεκριμένα είπε: «Θα νιώσω μια μονιμότητα που μπορεί να με τρομάξει. Είναι κάτι που διαρκεί για πάντα ή και για λίγο και ζω σε μια εποχή που δεν το απαιτεί αυτό και δεν ζω σε χωριό του '50 που θα με δακτυλοδείχνουν και δεν είχα ποτέ ένα τέτοιο θέμα ούτε με την οικογένειά μου. Ίσως η μονιμότητα να με τρομάζει».
Λίγο αργότερα η ερώτηση πήγε σε κάτι πιο προσωπικό όπως η μητρότητα και για τον λόγο που δεν έκανε παιδί και η ίδια απάντησε:
«Θα γινόμουν σκλάβα του παιδιού και θ' άφηνα όλη μου τη ζωή πίσω. Δεν έχω τα αποθέματα ούτε την όρεξη ν' αφιερωθώ σε κάτι τέτοιο και δεν μ' ενδιέφερε ιδιαίτερα». Μέχρι εδώ όλα καλά. Ένας πολιτισμένος άνθρωπος ρωτάει πάνω σε μια συζήτη έναν άλλο πολιτισμένο άνθρωπο τις απόψεις του περί γάμου και παιδιών και χωρίς να προκαλεί απαντάει αναλόγως, πολύ ευγενικά και ειλικρινά χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.
Έλα όμως που ο ιντερνετικός κόσμος καραδοκεί πάνω από τα πληκτρολόγια για ν' αρχίσει να «κατακρεουργεί» όσους έχουν αντίθετη άποψη από αυτή που ξέμεινε στο προσκεφάλι ενός συνόλου ή αυτούς που ζουν τη ΔΙΚΗ τους ζωή επιδεικτικά και χωρίς έλεος και σύνεση γιατί πώς τολμάνε ορισμένοι ασυνείδητοι να ζουν τη ζωή τους όταν άλλοι γίνονται -και αυτοβούλως πολλές φορές- θύματα της καθημερινότητάς τους, των επιθυμιών των άλλων, του κεφαλιού τους, της ανωριμότητάς τους, ίσως της ζήλειας τους -μεγάλη μάστιγα η ζήλεια την οποία θα καλύψουμε σε άλλο πλαίσιο λόγου- και να πράττουν ανάλογα με αυτό που πραγματικά θέλουν.
Η ελευθερία λόγου, ο κοινωνικός ρατσισμός, η δημοκρατία, ο διάλογος, η ευγενής άμιλλα, ο σεβασμός νιώθω ότι στις μέρες μας είναι πολλές φορές μια γαρνιτούρα πάνω στον λόγο που μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος αλλά ποτέ δεν φτάνουμε στην εφαρμογή τους και στην εξάσκησή τους ως κοινωνικό σύνολο.
Αν η Σμαράγδα Καρύδη λοιπόν που είναι η σημερινή μας «λεία» στο πιάτο, λέει πως δεν θέλει να κάνει παιδιά σημαίνει πως δεν θέλει να κάνει παιδιά και αυτό θα έπρεπε να είναι απολύτως σεβαστό από όλους. Αν η Σμαράγδα Καρύδη έπρεπε ν' ακούσει τον κάθε "πιεσμένο ψυχολογικά" θα έπρεπε ναι να κάνει παιδιά... και τότε, αν ήταν όντως «σκλάβα» τους και παραμέριζε τη δική της τη ζωή για ν' ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτά , η «αστυνομία των social media» θα της τόνιζε ότι θα έπρεπε να ασχοληθεί και λίγο με τον εαυτό της γιατί φαίνεται παρατημένη, ατημέλητη, πώς «μεγάλωσε» έτσι και άλλα τέτοια χαρούμενα. Θα ήταν μια κλασική, υπερπροστατευτική, Ελληνίδα μάνα που «ευνουχίζει» τα παιδιά της χωρίς σταματημό ή κάτι πλησίον σε αυτό.
Αν πάλι έκανε παιδί, καθαρά επειδή άκουσε τους "σοφούς οικογενειάρχες με τριπλή ταυτότητα" και τις φιλοσόφους ρέπλικες του Σοφοκλή που το μόνο που τις ξεχωρίζει από τους αρχαίους είναι τα μπικουτί που κάνουν ξέφρενο χορό στο κεφάλι τους -κάποια γραμμάρια θα καταλαμβάνουν και τα μπικουτί-, τότε ενδεχομένως να παραμελούσε την ανατροφή των παιδιών της, άρα θα ήταν «κακή» μάνα, που δεν κοιτάει να φροντίσει την οικογένειά της, που είναι εγωίστρια κι εγωκεντρική, που καλύτερα να έδινε τα παιδιά σε όσους πραγματικά θέλουν να γίνουν γονείς και τόσες γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά κι αυτή μπορεί και δεν ασχολείται. Σοκ!
Αν πάλι έκανε παιδί και το πρόσεχε ως «πρέπει» διότι αργά ή γρήγορα οι μάνες πρότυπα θα βγάλουν και τον ανάλογο οδηγό για τις μέλλουσες μανούλες και τους χρυσούς κανόνες για τη μητρότητα, και πήγαινε να το θηλάσει δημόσια θα της λέγανε πως δεν ντρέπεται να βγάζει το στήθος προς τα έξω, σε κοινή θέα, άνδρα δεν έχει να τη μαζέψει, και σπίτι δεν έχει να ταΐσει το μωρό και τα συναφή.
Τόσα ΑΝ δεν έγραψε ούτε ο Παπακαλιάτης στην ομώνυμη ταινία του ομολογουμένως.
Τώρα όμως η ίδια δήλωσε πως δεν θέλει να κάνει παιδιά κι εν έτη 2022, μια γυναίκα ακόμη πρέπει να κάνει τους πάντες να καταλάβει ότι απλώς δεν θέλει παιδιά. Τρωγώμαστε ακόμη με τα ρούχα μας, μας ενοχλεί που ο γείτονας άπλωσε τη μπουγάδα στο μπαλκόνι και που ο περιπτεράς δεν έφερε τα τσιγάρα που πίνουμε, μας ενοχλεί που η παρουσιάστρια έβαψε το μαλλί και την κάνανε θέμα και μας ενοχλεί που κάπου στη χώρα υπάρχουν ζευγάρια του ιδίου φύλου ρε φίλε, μας ενοχλεί που υπάρχει περίπτωση να βγάλει αγκάθια η ροδιά στο χωράφι του απέναντι και μας ενοχλεί που οι γάτες του δήμου χώνονται κάτω από τ' αυτοκίνητα γιατί πώς τολμάει να κάνει κρύο. Κάτι ψάχνουμε συνέχεια να βρούμε για να βγάλουμε νεύρα που από κάπου αλλού απορρέουν. Το έχετε σκεφτεί; «Ζέχνει» μια ομαδική ανικανοποίηση που για να αποδυναμωθεί -όχι όμως να υποταχθεί- πρέπει να στοχοποιούμε άλλους, άσχετους τριγύρω.
Εν ολίγοις, είμαστε μια αρένα και πάνω σε αυτή την αρένα έχουμε αγχώδη δίποδα που το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να εξασκούν τα αρχέγονα ένστικτά του και να βγάζουν κραυγές δείχνοντας συστηματικά ο ένας τον α΄λλο μέχρι να υπερισχύσει ένα «εγώ» που ποτέ του δεν ξεκόλλησε από την αρχέγονη φύση του. Κι όλα αυτά επειδή μια γυναίκα αποφάσισε να μην κάνει παιδιά, να μην παντρευτεί, να μην ακολουθήσει τα πρότυπα των πολλών που κανείς δεν θα τα κρίνει στην τελική γιατί είναι κι αυτά επιλογές κι επειδή έτυχε να γεννηθεί ωραία, υγιής και δούλεψε για να κερδίσει την άνεση του να ΜΗΝ κάνει αυτά που της επιβάλλουν. Ίσως αν η Σμαράγδα Καρύδη κι οποιαδήποτε άλλη ήταν λιγότερο ωραία, υγιής και δεν μιλούσε τόσο, ενδεχομένως να είχε περισσότερα likes. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ένα πράγμα: ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αποφασίζει για την δική του ζωή και ακόμη και αν προσωπικά διαφωνούμε, ας είμαστε αντικειμενικοί και ας δεχτούμε τα θέλω και τις απόψεις του άλλου. Στο κάτω - κάτω, η δική μας ζωή δεν επηρεάζεται ούτε στο ελάχιστο. Η υποκρισία και ο εγωκεντρισμός, δεν πρόκειται να μάς πάνε πουθενά.
