H νοτιοκορεάτικη ταινία «Parasite» εκτός από το ότι σάρωσε τα βραβεία Oscars κατάφερε να παρουσιάσει και τις ταξικές διαφορές που υπάρχουν στην πρωτεύουσα Σεούλ. Η μαύρη κωμωδία σατιρίζει το χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους.
Μέσα στην ταινία το χάσμα αυτό παρουσιάζεται από τα σπίτι των δύο οικογενειών. Η μία οικογένεια μένει σε ένα μικρό και άθλιο ημιυπόγειο ενώ η άλλη σε μια υπερπολυτελή μεζονέτα.
Το πρόβλημα αυτό στην Σεούλ είναι υπαρκτό και πολύ σοβαρό.
Όπως εξηγεί ο Andrew Kim καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κορέας «Η ταινία περιγράφει το είδος των σπιτιών που αγοράζουν ή νοικιάζουν οι φτωχοί στην Κορέα» τονίζει ακόμα ότι ένας κάτοικος της Σεούλ χρειάζεται 13 χρόνια αποταμίευσης για να αγοράσει ένα σπίτι μεσαίας τάξης.
Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών το 2018 παρόλο που η Νότια Κορέα είναι ένα από τα πλουσιότερα κράτη, έχει ελλείψεις στα οικονομικά ανεκτά σπίτια.
Τον Δεκέμβριο η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέους κανονισμούς για την αγορά ακινήτων, με αυστηρότερους κανονισμούς στις υποθήκες για να αντιμετωπίσει την άνοδο των τιμών πώλησης και ενοικίασης.
Η Σεούλ αντιμετωπίζει ελλείψεις στέγης από την περίοδο της ραγδαίας εκβιομηχάνισης της χώρας με την αστικοποίηση που προκάλεσε την άνοδο στις τιμές των ακινήτων.
Τα υπόγεια διαμερίσματα «banjiha» που είδαμε και στην ταινία υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Το 1970 η κυβέρνηση υποχρέωσε τις πολυκατοικίες με λίγους ορόφους να διαθέτουν υπόγεια τα οποία θα χρησιμοποιούσαν ως καταφύγια.
Αρχικά η ενοικίαση αυτών των banjiha ήταν παράνομη, μέχρι το 80, που λόγω την γρήγορης ανάπτυξης της πόλης η κυβέρνηση τα νομιμοποίησε.
Το γεγονός αυτό και η προβολή του στην μεγάλη οθόνη ήταν αυτό που ευαισθητοποίησε τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
«Η στεγαστική κρίση είναι μια πολύ αποτελεσματική παρουσίαση της διάχυτης κοινωνικο-οικονομικής ανισότητας σχεδόν σε όλες τις μεγαλουπόλεις, τόσο στην ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες», δήλωσε η Farha στο Ίδρυμα Thomson Reuters.
«Η ταινία περιγράφει το είδος των σπιτιών που αγοράζουν ή νοικιάζουν οι φτωχοί στην Κορέα. Το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς και το αποτέλεσμα αυτού, ο αστικός διαχωρισμός, είναι εμφανή και γίνονται έντονα αισθητά σε όλον τον κόσμο. Επομένως η ταινία είχε μεγάλη ανταπόκριση στο παγκόσμιο κοινό»
