Είναι πολλές φορές που μέσα από μεγάλες κρίσεις κάποιος αναλογίζεται (και λογικό) τις συνέπειες που αναμένεται να βιώσει στο μέλλον. Άλλες πάλι, οι άνθρωποι σε τέτοιες περιόδους έρχονται ολοένα και πιο κοντά.
Αυτό που βιώνουμε ωστόσο τις τελευταίες μέρες δεν είναι κάτι καινούργιο, τουλάχιστον για τα Κυπριακά δεδομένα. Δίνει προφανώς χώρο στα αρνητικά / τοξικά συναισθήματα να επανέλθουν στο προσκήνιο, ωστόσο, κανείς μπορεί με μια μόνο αφιλτράριστη σκέψη να αναλογιστεί τα δικά του, σε νέο υπόβαθρο.
Πολλοί είναι οι ποιητές, οι φιλόσοφοι, οι συγγραφείς, που επιλέγουν να εξυμνήσουν τον έρωτα μέσα από τα γραπτά τους, αυτό όμως που καταφέρνει κάποιος να παρατηρήσει, δεν είναι η μεροληπτική μονομερής σκέψη. Όχι, μάλλον το αντίθετο, είναι ο ύμνος προς την ελευθερία. Ο έρωτας γίνεται η μεγαλύτερη δίοδος των ανθρώπων προς την συναισθηματική απελευθέρωση.
Δεν κοιτά χρόνια, καιρούς, φύλα, προτιμήσεις, ηλικίες, καταγωγή, εθνικότητα και πιστεύω. Έρχεται κεραυνοβόλα για να αναγκάσει το «θύμα» του να βιώσει συναισθήματα ανεπανάληπτου βαθμού. Βάζει τα άτομα σε μια δύνη που τελικά δεν γνωρίζουν να θα βγουν από μέσα «ζωντανοί» ή «νεκροί».
Προφανώς κανείς μπορεί να τον παρομοιάσει με ποικιλία συμπεριφορών. Όμως, αυτό που γίνεται ξεκάθαρο σε όσους τον μελετούν, δεν είναι η κατηγοριοποίηση των διαφόρων ειδών του. Όχι, είναι η ανακάλυψη της έντασης με την οποία δρα στα άτομα, είναι η αξία που προσδίδει στην θέληση για ζωή και τελικά στην πάλη για ένα καλύτερο μέλλον.
Ένα μέλλον που όσο συζητείται ανάμεσα στους παρτενέρ πάντα φαντάζει ευνοϊκό για τις μετέπειτα δοκιμασίες, τόσο από τους κανόνες ηθικής, όσο και από τις κοινωνικές αντιθέσεις που μπορεί να τους ορίζουν ως άτομα.
Τέτοιες που στο τέλος, αν είναι βαθιά ριζωμένες στις προσωπικότητες των παρτενέρ δύσκολα μπορεί (αν και από τα πιο δυνατά συναισθήματα) να αγνοήσει. Γι’ αυτό και στην συνέχεια οι ίδιοι αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς πάνω από αυτόν, όπως η αγάπη. Αγάπη για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τα «θέλω» , τις αξίες και τα «πιστεύω» του παρτενέρ που ερωτεύτηκαν. Η αγάπη είναι που φαίνεται να είναι ανθεκτική απέναντι σε όποιο τροχοπέδη.
Είναι τόσο δυνατή που κινεί βουνά, και αν κάποιος κληθεί τελικά να παρομοιάσει αυτά τα πανομοιότυπα συναισθήματα μεταξύ τους, είναι πιθανό να συνδέσει την αγάπη με βουνό και τον έρωτα με φτυάρι. Πρώτα γιατί το βουνό φαντάζει μεγάλο, δυνατό, απροσπέλαστο, είναι μια δοκιμασία που στο τέλος αυτός που την κατακτά νιώθει δυνατός. Μετά γιατί ο έρωτας «αναγκάζει» τους παρτενέρ να ενδώσουν στις πιο βαθιές τους επιθυμίες, κάτι που τελικά μπορεί να αποκαλύψει περισσότερα για αυτούς από όσα νόμιζαν.
