«Απίστευτο, είμαι ακόμα εδώ»

Σε ένα τόσο απαιτητικό άθλημα όπως είναι η κολύμβηση, που η φυσική κατάσταση και η ηλικία παίζουν ίσως τον πιο καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία, η Κύπρια Ολυμπιονίκης καταφέρνει να κερδίσει άλλα δύο ολυμπιακά μετάλλια, κολυμπώντας, όπως η ίδια λέει, κυρίως με τη ψυχή της.

Λίγο μετά την Ολυμπιάδα, σε μια αρκετά χαλαρή για την ίδια περίοδο, τόσο γιατί έχουν μόλις παρέλθει οι πολύ απαιτητικές υποχρεώσεις της, όσο και γιατί δηλώνει πως γενικότερα προσπαθεί να αφεθεί για να νιώσει συναισθήματα που μέχρι σήμερα δεν είχε την ευκαιρία, μας αφιέρωσε αρκετό από τον χρόνο της για μια φωτογράφηση στη Λεμεσό. Έχοντας συνεχώς στο πλευρό της την υπέροχη Liberty, το μαύρο λαμπραντόρ που σαφέστατα αποτελεί προέκτασή της τα τελευταία χρόνια, μας χαρίζει μερικά υπέροχα κλικ στην Αρχαία Αμαθούντα και στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, όπως επίσης και μερικές ατάκες που σίγουρα μπορούν να μας εμπνεύσουν.

Προσωπικά, πάντως, έπειτα από αυτή την πρώτη δια ζώσης συνάντησή μάς και χωρίς καθόλου να υπερβάλλω, δηλώνω μεγάλος fan της σπουδαίας αυτής προσωπικότητας, τόσο γιατί έχει καταφέρει τα πάντα στο πιο ψηλό επίπεδο, αλλά κυρίως γιατί συνεχίζει να χαμογελά με τη ψυχή της σαν μικρό παιδί!

Φούστα, strapless vest και κοσμήματα από Mint Boutique

«Το κλάμα που είδατε κατά τη διάρκεια της βράβευσής μου δεν ήταν μόνο συγκίνηση. Όταν κερδίζω ένα μετάλλιο, σίγουρα είναι συγκίνηση. Εκείνη τη στιγμή όμως περνάνε πάρα πολλές σκέψεις από το μυαλό μου. Μπορεί να είναι ελάχιστος ο χρόνος, αλλά αυτή τη φορά σκεφτόμουν… απίστευτο, είμαι ακόμα εδώ. Μετά από 20 χρόνια, είμαι ξανά στο βάθρο. Απίστευτο, είμαι ακόμα εδώ μετά από όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, γιατί ήταν αρκετά προβληματική η προετοιμασία. Οπότε, όσο πιο δύσκολα φτάνεις σε ένα στόχο, όποιος και είναι αυτός, νομίζω τόσο πιο μεγάλη είναι η συγκίνηση, η ικανοποίηση και τα όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα. Η ένταση που τα βιώνεις είναι πολύ μεγαλύτερη.

Στο Παρίσι, τα μετάλλια περισσότερο τα κέρδισα με τη ψυχή μου, παρά με τη σωματική μου δύναμη. Και αυτό το υπογράφω. Μόνο με τη ψυχή μου μπορώ να δω. Δεν υπήρχε η σωματική μου δύναμη. Είχα περάσει πολύ δύσκολη προετοιμασία, ειδικά λίγο πριν τους αγώνες ήμουν σε μια κατάσταση σχεδόν burnout ας πούμε. Πέρασα και κορωνοϊό, με διέλυσε, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Γι’ αυτό είχα και τεράστια ανασφάλεια και άγχος. Οπότε, μόνο με τη ψυχή μου έγινε αυτό.

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να πιέζω τις καταστάσεις και πρέπει να αφήσω τα πράγματα να πάνε λίγο πιο χαλαρά και πιο αργά, για να μπορέσω ταυτόχρονα να ηρεμήσω. Στην αρχή με φόβιζε αυτό, για να με ειλικρινής, γιατί όταν προσπαθείς να κάνεις μια αλλαγή στην αρχή υπάρχουν κάποια μπρος-πίσω. Πάντα το φοβάσαι το καινούριο. Τώρα νιώθω πάρα πολύ καλά με τον εαυτό μου και που βιώνω κάποια συναισθήματα που δεν τα έχω βιώσει ξανά. Βλέπω τον εαυτό μου να είναι πιο εκφραστικός, πιο χαρούμενος, όχι τόσο συγκρατημένος, να εκφράζομαι πιο πολύ με δικούς μου ανθρώπους. Όλο αυτό δεν το είχα. Ένιωθα ότι πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένο το προφίλ ενός αθλητή υψηλού επίπεδου και άφηνα τις στιγμές να φεύγουν και έμπαινα σε ένα καλούπι, ούτως ώστε να μπορώ να ανταποκριθώ σε μια πολύ σκληρή καθημερινότητα, που ήταν ο πρωταθλητισμός. Ήταν η προστασία μου ίσως αυτό το προφίλ.

Toπ από Mango

Αυτό πρέπει να ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία, αφού όταν ξεκίνησε το πρόβλημά μου κλείστηκα τελείως στον εαυτό μου. Ενώ ήμουν πάρα πολύ εξωστρεφής, μετά έγινα πολύ εσωστρεφής. Και μετά ο συνδυασμός αυτού και του πρωταθλητισμού ήταν και σαν μια άμυνα για μένα για να μην πληγωθώ, για να μην αφήνω συναισθήματα γενικά.

Όταν είδα το χαμόγελο στην απονομή μου -γιατί έχω δει όλες μου τις απονομές διαχρονικά-, δεν μου θύμιζε καμία από τις προηγούμενες. Καταρχάς να πω ότι νιώθω πως το χαμόγελο βγαίνει από τη ψυχή μου. Νομίζω φαίνεται σε έναν άνθρωπο αν είναι από μέσα του. Μάλιστα, μία εθελόντρια εκεί, στο Παρίσι, μου είπε κάποια στιγμή: «Είσαι πολύ όμορφη και έχεις το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου». Εκείνο το χαμόγελο ήταν πολύ συγκεκριμένο, που σου το βγάζει κάτι που είναι από πολύ βαθιά μέσα σου. Είναι αντανάκλαση της ψυχής. Έτσι το ένιωθα και έτσι φαινότανε. Πλέον νιώθω πως μπορώ να δεχτώ πιο εύκολα να αγκαλιάσω κάποιον άνθρωπο δικό μου, να με αγκαλιάσει. Μπορώ να απολαύσω μια στιγμή και να μην είμαι στην πρίζα και να σκέφτομαι ότι μετά έχω να κάνω αυτό, εκείνο και το άλλο. Μπορώ να ζήσω κάποιες στιγμές που δεν μπορούσα γιατί ήμουν συνέχεια σε εσωτερική ένταση.

Από την άλλη, όλα όσα στερήθηκα με οδήγησαν εδώ που είμαι σήμερα. Αν δεν τα είχα στερηθεί, σίγουρα η πορεία μου θα ήταν τελείως διαφορετική. Αυτό ήταν μέρος του παιχνιδιού και το ήξερα. Στη ζωή αυτό πιστεύω ότι μας καθορίζει. Οι επιλογές μας, από τα πιο μικρά πράγματα, δηλαδή τι θα φάω σήμερα, αν θα φάω αυτό ή εκείνο, πώς θα αξιοποιήσω τον χρόνο μου… Όλα αυτά τα πολύ μικρά και τα μεγάλα καθορίζουν τη ζωή μας. Οπότε, εν γνώση μου στερήθηκα πράγματα, δεν μετανιώνω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Απλώς σίγουρα μπορώ από εδώ και πέρα να αλλάξω πολλά από αυτά. Γιατί κάποια στιγμή και ο αθλητισμός σε αυτό το επίπεδο δεν θα είναι στη ζωή μου, οπότε νομίζω έχω τον χρόνο να ζήσω πράγματα που δεν έζησα, όπως είναι φίλοι, διακοπές, φαγητό, ηρεμία, να μην έχω όλη αυτή την πίεση συνέχεια.

Kοστούμι από Kult

Πολλές φορές είπα ότι σταματώ και ότι δεν θα πάω στην επόμενη Ολυμπιάδα, έχοντας αναιρέσει τελικά τα λεγόμενά μου... Το Λος Άντζελες θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ μακριά, στη φάση που βρίσκομαι, και δεν μπορώ να φτάσω τόσο μακριά. Από εδώ και πέρα, όταν ξεκουραστώ και ηρεμήσω και αποφασίσω τελικά τι θα κάνω, θα το πηγαίνω βήμα βήμα, με πολύ πιο κοντινούς στόχους. Και αν τελικά είμαι υγιής και μπορώ να φτάσω εκεί, καλώς. Αλλά νομίζω ότι δεν θα γίνει αυτό. Γιατί όπως είπα πριν, θέλω να ζήσω και άλλα πράγματα στη ζωή μου.

Δεν θα πήγαινα ποτέ σε κανέναν αγώνα απλώς για να συμμετέχω. Μετά από αυτή την πορεία, ούτε του χαρακτήρα μου είναι ούτε θα το ήθελα. Γι’ αυτό και πιέστηκα πάρα πολύ, τώρα στο Παρίσι, γιατί δεν ήθελα απλώς να πάω και να συμμετέχω. Στα 38 μου είναι και κουραστικό και πολύ ψυχοφθόρο. Η καθημερινότητα όσο μεγαλώνεις είναι ακόμα πιο δύσκολη. Γιατί πρέπει να ξεκουραστείς παραπάνω, πρέπει να προσέξεις παραπάνω τη διατροφή σου, τις εξετάσεις σου, την προπόνηση που δεν μπορεί να βγει με ευκολία, τους τραυματισμούς… Πιο πολλές ώρες κάνεις αποκατάσταση παρά προπόνηση.

Ποτέ στη ζωή μου δεν το φανταζόμουν ότι θα φτάσω εδώ που είμαι. Γι’ αυτό έκλαιγα και στο Παρίσι, γιατί το σκέφτηκα και αυτό, από πού ξεκίνησα δηλαδή και πού βρίσκομαι. Όταν ήμουν μικρή ήθελα πολύ να πάω μια φορά Ολυμπιακούς, έλεγα, και να πάρω ένα μετάλλιο. Έβλεπα Ολυμπιακούς αγώνες τότε στην τηλεόραση και με συγκινούσε όλο αυτό. Όταν πήρα το πρώτο μου χρυσό, εντάξει, ήταν κάτι αδιανόητο για μένα. Μετά ήρθε και το δεύτερο στο Πεκίνο. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι... Είναι σχεδόν ακατόρθωτο, είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Γιατί είναι κολύμπι, δεν είναι άρση βαρών, δεν είναι σκοποβολή, δεν είναι ιστιοπλοΐα. Είναι ένα άθλημα, όπου το peak του αθλητή είναι σε πολύ μικρότερες ηλικίες.

Φόρεμα και παπούτσια από Mango

Αν θες να ξεχωρίσεις και να φτάσεις σε ένα ψηλό επίπεδο στον αθλητισμό, καταρχάς πρέπει να αγαπάς πάρα πολύ αυτό που κάνεις. Βασικά, πρέπει να έχεις πάθος, όχι απλώς να το αγαπάς. Πρέπει να νιώθεις ότι ξυπνάς και κοιμάσαι και κάνεις ό,τι χρειάζεται, ό,τι καλύτερο μπορείς, για να πετύχεις σε αυτόν τον τομέα. Θέλει λοιπόν τρελή αφοσίωση και θέλει να έχεις έναν χαρακτήρα ανθεκτικό, ψυχικά ανθεκτικό, να αντέχει τις πιέσεις και να θέλει να ξεπερνά τα όριά του. Εγώ, όλο αυτό, το είχα από μικρή. Ήμουν τελειομανής, τσακωνόμουν ακόμη και αν έχανα σε επιτραπέζιο. Κακό βέβαια αυτό. Υπέφερα όμως, δεν τσακωνόμουν απλώς. Όταν σου λέω υπέφερα, μέσα μου υπέφερα, δεν το άντεχα αυτό, να χάνω. Αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας και μέρος της ζωής, γιατί αυτό θα σε κάνει καλύτερο.

Προσπαθώντας όλα αυτά τα χρόνια να είμαι αυτάρκης και αυτόνομη, η συνθήκη αυτή με έχει κουράσει πάρα πολύ. Δηλαδή κάποιες στιγμές λέω δεν αντέχω τον εαυτό μου. Δεν με αντέχω. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί όλο αυτό το πράγμα σού ασκεί ψυχική πίεση να τα κάνεις όλα τέλεια. Δεν υπάρχει τελειότητα. Τελικά κυνηγάς την ουρά σου και δεν την πιάνεις. Οπότε χαλάρωσε λίγο. Είναι ok να μην είναι τέλειο αυτό, είναι ok μια μέρα να μην είσαι καλά, είναι ok τα πράγματα να μην είναι στη θέση τους. Όλα θέλουν ισορροπία στη ζωή. Μπορείς να είσαι τελειομανής, αλλά θέλει λίγο ισορροπία.

Σε επίπεδο καθημερινότητας πιο πολύ με δυσκολεύει το θέμα της οδήγησης, που δεν οδηγώ. Και η διαδικασία να κινούμαι με ταξί είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί τυχαίνει πάρα πολλές φορές να μην βρίσκω ταξί αν έχει πάρα πολλή κίνηση, αν βρέχει, αν είναι γιορτές. Επειδή είμαι άνθρωπος που θέλω να είμαι στην ώρα μου, όλο αυτό με στρεσάρει πάρα πολύ, οπότε θα ήθελα να οδηγώ και να μην έχω ανάγκη κανέναν. Απ’ την άλλη, προσπαθώ στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου να βρίσκω κάποιες πρακτικές λύσεις ούτως ώστε να γίνονται πιο εύκολα. Εννοείται ότι στο σπίτι πρέπει να είναι τα πράγματα όλα στη θέση τους, για να μην ψάχνω. Αυτό με το ψάξιμο με κουράζει πάρα πολύ, δηλαδή άμα πιάσω κάτι και δεν το βάλω στη θέση του και το ψάχνω, όλο αυτό με κουράζει λίγο. Αλλά όταν είμαι καλά ψυχολογικά, σίγουρα το αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα.

Η Αθήνα δεν είναι φιλική για ΑμεΑ. Προσπαθούμε να γίνουμε συμπεριληπτικοί, αλλά έχουμε πάρα πολλή δουλειά ακόμα. Σίγουρα πάντως η πόλη σε καμιά περίπτωση δεν είναι φιλική. Πολλές φορές μπαίνω στη διαδικασία να εξηγώ τα αυτονόητα. Και είναι πάρα πολύ στενάχωρο αυτό, γιατί τα άτομα με αναπηρία εννοείται ότι είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας και πρέπει να έχουν πρόσβαση σε όλα τα αγαθά που έχει οποιοσδήποτε πολίτης.

Η Liberty είναι τρελόσκυλο. Πιο λαίμαργο σκυλί δεν υπάρχει. Τα κάνει όλα για την κοιλιά της. Αλλά είναι πανέξυπνη, είναι πολύ συναισθηματική. Εντάξει, θα μου πεις είναι σκύλος, αλλά νιώθω ότι έχουμε τόσα κοινά, μα τόσα κοινά. Είναι λες και είναι μια φωτοτυπία δική μου. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Παρατηρούν τις κινήσεις μας; Έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά και αυτό συμβαίνει μόνο με τη Liberty, να έχουμε δηλαδή τόσα κοινά χαρακτηριστικά, καθώς επίσης και με μια πολύ καλή φίλη στην Αθήνα. Κάποιες στιγμές που δεν είμαι καλά, ακόμη και η βόλτα της Liberty μού φαίνεται δύσκολη και βουνό. Κάποιες άλλες στιγμές, όμως, όταν περπατάω με τη Liberty, είναι λες και θολώνουν όλα μπροστά μου... Πάω και απλώς πάω, δεν καταλαβαίνω, φεύγω. Σίγουρα πάντως πιο ήρεμη με τον εαυτό μου είμαι όταν πηγαίνω βόλτα με τη Liberty και όταν ακούω μουσική ή ηχητικά βιβλία.

Τον τελευταίο καιρό με κάνει να χαμογελώ η αλληλεπίδρασή μου με συγκεκριμένους ανθρώπους... Όταν είμαι με πολύ καλή παρέα και νιώθω ότι είμαι μακριά από υποχρεώσεις, πρέπει, έκθεση... Εκεί είμαι πιο πολύ εγώ, η παιδική πλευρά μου. Τώρα που το είπα και το σκέφτηκα, παρατήρησα τον εαυτό μου τον τελευταίο χρόνο να έχει βγάλει μια παιδικότητα που την έχασα πολύ νωρίς, λόγω του προβλήματος, και σαν να ξαναβγήκε τώρα. Και αυτό μου άρεσε.

Στις 25 του Αυγούστου έγινα 38. Σβήνοντας τα κεράκια φέτος ευχήθηκα να είμαι ψυχικά καλά και να έχω μια ήρεμη και ισορροπημένη ζωή, με πολλή αγάπη. Ευχήθηκα δηλαδή αυτό που είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Δηλαδή το να έχεις έναν άνθρωπο να σ’ αγαπά στη ζωή σου, χωρίς συμφέροντα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να σ’ αγαπάει ρε παιδί μου για αυτό που είσαι, όχι για αυτό που φαίνεσαι. Με τα καλά σου, με τα κακά σου, με τα ανάποδά σου, με τις παραξενιές σου. Θέλω κάποιον να δει την πραγματική Καρολίνα. Αυτό είναι νομίζω η αγάπη η πραγματική. Η πραγματική Καρολίνα έχει πάρα πολλές αδυναμίες, ανασφάλειες. Θα συγκινηθώ, αλλά δεν πειράζει... Τελικά θέλω… πώς να το πω… Θέλω την αγκαλιά και την αγάπη που την είχα διώξει από τη ζωή μου. Δεν είμαι τέλεια, το πιο βασικό είναι αυτό, έχω πολλές αδύναμες στιγμές. Αλλά το σημαντικό είναι ότι πάντα προσπαθούσα και βελτιωνόμουν. Έχω διανύσει τεράστια πορεία, εσωτερικά και σαν άνθρωπος.

Φούστα, strapless vest και κοσμήματα από Mint Boutique

Ο έρωτας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Νομίζω ότι μας δίνει φοβερή ενέργεια. Σου βγάζει πράγματα στην επιφάνεια που λες «είναι δυνατόν, εγώ να το κάνω αυτό;». Κάνεις πράγματα που σίγουρα είναι μέσα σου, αλλά καταφέρνει να σ’ τα ξεκλειδώσει. Και λες, πώς γίνεται. Έχεις τρομερές αντοχές, που όταν δεν βιώνεις αυτό το συναίσθημα, πολλά πράγματα δεν θα τα έκανες.

Το να επιστρέψω στην Κύπρο δεν είναι κάτι που το έχω σκεφτεί και δεν νομίζω ότι είναι της παρούσης. Όταν έρθει η ώρα και θα χρειαστεί να πάρω αυτή την απόφαση, θα το δω εκείνη τη στιγμή. Στην Ελλάδα είμαι 20 χρόνια. Είναι πιο πολλά τα χρόνια, από ότι όταν ήμουν στην Κύπρο. 18 χρόνια ήμουν στην Κύπρο. Η Αθήνα είναι μια πόλη που την έχω αγαπήσει, είναι μια πόλη που έχω ζήσει τρομερές στιγμές. Έχω, όχι πολύ μεγάλο κύκλο, αλλά έχω πέντε ανθρώπους που είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Σίγουρα όμως το πρώτο πράγμα ήταν ο αθλητισμός. Γιατί έχω πολλούς συνεργάτες, πέντε έξι άτομα δουλεύουμε, οπότε δεν μπορούσα να πάω οπουδήποτε.

Μετά τον πρωταθλητισμό, θα ήθελα σίγουρα να μην πάει χαμένη όλη αυτή η εμπειρία και τα βιώματα που απέκτησα, όλο αυτό το κέρδος, να μπορώ δηλαδή να ξεπερνάω τα εμπόδια και να είμαι εδώ που είμαι σήμερα. Θεωρώ ότι η χώρα μου επένδυσε σε εμένα για να μπορέσω να φέρω όλες αυτές τις επιτυχίες, οπότε θεωρώ ότι πρέπει να επιστρέψω πίσω στην κοινωνία της Κύπρου. Που το κάνω και το έκανα όσο μπορούσα, όμως θα ήθελα να το κάνω σε πιο μεγάλη ένταση. Η ζωή είναι κύκλος, δίνεις και παίρνεις, παίρνεις και δίνεις. Από εκεί και πέρα θέλω να έχω μία ισορροπημένη ζωή και μία ωραία οικογένεια. Και αυτό είναι κάτι που θα το ήθελα πάρα πολύ.

Έχω ξεκινήσει ήδη να επεξεργάζομαι στο μυαλό μου τη στιγμή που θα πω τέλος, γιατί πολύ απλά αν δεν είναι τώρα σίγουρα δεν είναι μακριά. Οπότε, ναι, τα τελευταία χρόνια το δουλεύω, γιατί θα είναι τεράστια αλλαγή και θα θέλει τεράστια προσπάθεια από εμένα να βρω τις ισορροπίες μου. Όταν, όμως, δεν το κάνεις αναγκαστικά και το κάνεις συνειδητοποιημένα, ναι μεν θα δυσκολευτείς, αλλά υπάρχουν όλα τα εφόδια. Δηλαδή ψυχολογικά έχω δουλέψει τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια που έχω την ωριμότητα και την εμπειρία να μεταφέρω τη γνώση όλη αυτή του αθλητισμού -γιατί έπαιξε ρόλο και η ψυχολογική μου κατάσταση για να είμαι σε αυτό το επίπεδο- στην καθημερινότητά μου και να κάνω όσο το δυνατόν πιο ομαλή αυτή τη μετάβαση.

Νομίζω πως έχω κατακτήσει την κορυφή και με το παραπάνω στην αθλητική μου καριέρα. Θα μπορούσα να το πω ότι την είχα κατακτήσει και πιο πριν, αλλά τώρα, με το αποτέλεσμα στο Παρίσι, δεν έχει κάτι άλλο να κάνω νομίζω. Έχω πάρει μετάλλια παντού, παγκόσμια ρεκόρ, κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες, τραυματισμένη, ψυχικά εξαντλημένη, άρρωστη. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν έκανα. Μια από τις πιο δυνατές στιγμές της καριέρας μου σίγουρα ήταν η Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά, το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Κύπρου κιόλας, ήμουν 18 χρονών, ήμουν πολύ μικρή. Πολύ έντονη στιγμή, πολύ δυνατή στιγμή. Μετά ήταν το Τόκιο, γιατί πήρα χρυσό μετάλλιο μετά από 13 χρόνια, στα 35 μου. Και το Παρίσι, το έζησα πάρα πολύ έντονα. Είναι πολύ δυνατή στιγμή το Παρίσι για μένα, αλλά ταυτόχρονα ήταν και η πιο δύσκολη!

Toπ από Mango

Φωτογραφίες: Νέαρχος Παναγιώτου

Επιμέλεια φωτογράφισης και styling: Ριάνα Στυλιανού
Μακιγιάζ: Άντρια Πάντζιαρου

Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Amathus για τη φιλοξενία, καθώς και το Τμήμα Αρχαιοτήτων για την παραχώρηση άδειας για φωτογράφιση στον Αρχαιολογικό Χώρο της Αμαθούντας.