Κλεισμένη μέσα στο μικροσκοπικό σπίτι της η νεαρή Ινδοαμερικανή Αμίνα που ζει σε μία μεγαλούπολη προσπαθεί να δουλέψει εγκλωβισμένη στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος της, καθισμένη για ώρες μπροστά από τον υπολογιστή της. Όταν κάποια στιγμή βυθίζεται στις σκέψεις της και στις πιέσεις που της επιφυλάσσει η ενήλικη ζωή, τότε αναπάντεχα και πρωτόγνωρα πράγματα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι της, με την Αμίνα να έρχεται αντιμέτωπη με αόρατους εχθρούς και προσωπικούς δαίμονες. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί το σενάριο της μικρού μήκους animation ταινίας, «Mine» της Δάφνης Ξουράφη που απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ταινίας animation στο Cannes - World film festival. Μέσω της οκτάλεπτης ταινίας κινουμένων σχεδίων η 28χρονη Δάφνη Ξουράφη επιλέγει να μιλήσει για τα θέματα ψυχικής υγείας που καλούνται να διαχειριστούν οι άνθρωποι, ειδικά όταν αναγκάζονται να είναι έγκλειστοι μέσα στην οικία τους στέλνοντας στο τέλος όμως ένα αισιόδοξο μήνυμα για το πώς αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν.
«Με βάση αυτή την εικόνα ήθελα να κάνω μια ταινία που να μιλάει γενικότερα για την ψυχική υγεία, για το πώς είναι να νιώθεις εγκλωβισμένος στο κεφάλι σου, το οποίο μπορεί να συμβεί είτε αν έχεις θέματα ψυχικής υγείας, είτε λόγω μοναξιάς, είτε λόγω δουλειάς, είτε λόγω του τρόπου ζωής μας. Ήθελα να δείξω πώς είναι να φτιάχνεις μόνος σου μια φυλακή στο κεφάλι σου και να μην καταλαβαίνεις ότι αυτό το πράγμα σε βαλτώνει και σε βουλιάζει, μέχρι να είναι πολύ αργά. Αυτή ήταν η πρώτη ιδέα για την ταινία. Εμπνεύστηκα από δικούς μου αγώνες πάνω σε αυτό το ζήτημα αλλά και από αγώνες φίλων μου, και συγκεκριμένα μιας φίλης μου που ζει στην Αμερική», εξηγεί στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η κ. Ξουράφη.
Δουλεύοντας τουλάχιστον για 12 ώρες την ημέρα μέχρι να ολοκληρωθεί η ταινία της, η κ. Ξουράφη όσο περνούσε ο καιρός είχε μπει τελείως στη θέση της πρωταγωνίστριας ζώντας ουσιαστικά το ίδιο το σενάριο που είχε γράψει.
Το ταξίδι του «Mine» ξεκίνησε πριν περίπου 2 χρόνια, όταν η πρόταση της κ. Ξουράφη ήταν μία από τις νικήτριες του Ειδικού Προγράμματος Ενίσχυσης της Κινηματογραφικής Κοινότητας από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και το ΥΠΠΟΑ, ωστόσο στη συνέχεια άλλαξε το σενάριο της ταινίας της διατηρώντας όμως στο επίκεντρο, την ψυχική υγεία των ανθρώπων. «Έκανα την ταινία μόνη μου, έπρεπε να λέω όχι σε δουλειές και να ζω με πολύ λίγα χρήματα για να μπορέσω να την βγάλω και με βοήθησε πολύ η χρηματοδότηση, χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να χε γίνει η ταινία», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ξουράφη.
Φτιάχνοντας ιστορίες από παιδί, γράφοντας και ζωγραφίζοντας οτιδήποτε έκανε την καρδιά της να χτυπά πιο γρήγορα, γοητευμένη από τους μεγαλύτερους δημιουργούς κινουμένων σχεδίων και εμπνευσμένη από τη δύναμη μιας καλής ιστορίας, που μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο, η Δάφνη Ξουράφη παρότι αποφοίτησε από το τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει το χαρτί και το μολύβι για να αρθρογραφεί αλλά για να ζωγραφίζει. Έτσι μετά τις σπουδές της και αφού διαπίστωσε ότι δεν θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της δημοσιογραφίας, έφτιαξε το δικό της κόμικ και έλαβε μέρος στο Comicdom, το φεστιβάλ για τα κόμικς που πραγματοποιείται στη χώρα. Λίγο αργότερα ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές πάνω στο animation στο πανεπιστήμιο του Dundee, ενώ όταν επέστρεψε στην Αθήνα δημιούργησε κινούμενα σχέδια, storyboards και εικονογραφήσεις για πελάτες, όπως η Google, το Μουσείο της Ακρόπολης, ο δήμος Αθηναίων, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
«Το animation στην Ελλάδα περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στο κομμάτι της διαφήμισης, στο εμπορικό κομμάτι. Αυτό που με θλίβει και πιστεύω μπορεί να αλλάξει είναι ότι βλέπω πολλά παιδιά να είχαν τα ίδια όνειρα που είχα κι εγώ και να νιώθουν ότι δεν έχουν τρόπο να τα πραγματοποιήσουν, δεν έχουν τρόπο να βγάλουν το ψωμί τους κάνοντας animation και θα περιοριστούν σε ένα κομμάτι που μπορεί να μην τους αρέσει για να επιβιώσουν. Οι περισσότεροι Έλληνες animators είμαστε αυτοδίδακτοι. Είμαστε δυσεύρετοι, σπάνιοι και πρέπει να λάμψουμε ακριβώς επειδή είμαστε λίγοι κι επειδή μαθαίνουμε μόνοι μας αυτή την τέχνη. Δίνουμε έναν μεγάλο αγώνα καθώς αν θέλει κάποιος να φτιάξει μια ταινία animation πρέπει να βρει χρηματοδότηση. Χρειάζεται δηλαδή χρήματα και χρόνο και να μην κάνει τίποτα άλλο, να μην χρειάζεται να βιοποριστεί παράλληλα, για να μπορεί να αφοσιωθεί στην ταινία του, εκτός βέβαια αν τον πλαισιώνει μία ομάδα 20 ατόμων», εξηγεί.
Έχοντας ως πρότυπο και θαυμάζοντας τον Hayao Miyazaki, τον Sylvain Chomet, τον Satoshi Kon αλλά και τα κινούμενα σχέδια της Disney την εποχή των 90's, η κ. Ξουράφη θεωρεί ότι το animation μπορεί να σπάσει τη φόρμα και να αναδείξει τον ψυχισμό ενός ανθρώπου με έναν πιο σουρεαλιστικό τρόπο.
«Θα κάνεις animation για να σπάσεις τελείως την φόρμα γιατί φτιάχνεις κόσμους από το μηδέν, μπορείς να πεις ιστορίες χωρίς να σε περιορίζει, να μπεις στον ψυχισμό του ανθρώπου και να δημιουργήσεις ιστορίες από εκεί.
Μπορείς να φέρεις στην "ζωή" οποιονδήποτε κόσμο φανταστείς κι αυτός είναι ένας τρόπος να πεις ιστορίες από την άλλη πλευρά», σημειώνει.
Σημειώνεται ότι η ταινία κατέκτησε το βραβείο καλύτερης ταινίας animation για τον μήνα Δεκέμβριο και πήρε το εισιτήριο για να διαγωνιστεί για την καλύτερη ταινία animation της χρονιάς. Ακόμη οι υπόλοιποι συντελεστές της ήταν: Μουσική- Χάρης Κάτσιλης, Ήχος Paul Drauz-Brown και Supervising: Stefanos Pletsis.
