Κείμενο: Απόστολος Κουρουπάκης
Εννέα ηθοποιοί, οι Λένια Σορόκου, Σπύρος Σταυρινίδης, Χριστίνα Χριστόφια, Πέτρος Γιωρκάτζης, Μαριάνα Καυκαρίδου, Βασιλική Κυπραίου, Κώστας Σιλβέστρος, Αντρέας Κούτσουμπας, Νάγια Τ. Καρακώστα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου δίνουν μέσω της «Κ» το δικό τους μήνυμα για την ημέρα. Απαντάνε επίσης και για το τι χρειάζεται το κυπριακό θέατρο σήμερα περισσότερο από ποτέ. Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται στις 27 Μαρτίου κάθε χρόνο.
ΛΕΝΙΑ ΣΟΡΟΚΟΥ
1) Το δικό μου μήνυμα είναι να υπάρχει πάντα στη ζωή του ανθρώπου το θέατρο, γιατί ο κόσμος, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, το έχει ανάγκη.
2) Λόγω οικονομικών καταστάσεων πολλά ταλέντα, τα οποία υπάρχουν στο κυπριακό θέατρο, μένουν αναξιοποίητα. Χρειάζεται να δοθούν κονδύλια, μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια από το κράτος. Χρειάζεται επίσης να υπάρχει μεγαλύτερη ομαδικότητα μεταξύ των ηθοποιών, οι οποίοι λόγω ανάγκης σκορπιούνται σε διάφορες ομάδες. Φυσικά, δεν φταίνε οι ηθοποιοί αλλά η ανάγκη για να είναι σκόρπιοι. Η λειτουργία ενός ηθοποιού σε μια ομάδα είναι πολύ σημαντική, όταν δουλεύεις σε πολλές ομάδες χάνεται η ομοιότητα και η επικοινωνία που χρειάζεται μεταξύ, ώστε να γίνεται πιο ουσιαστική η επαφή στη σκηνή.
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗΣ
1) Το θέατρο υπάρχει και είναι ζωντανό και υπάρχει για να καλυτερεύει τους ανθρώπους. Αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο κόσμος έδειξε ότι αναζητεί πιο έντονα το θέατρο και αυτό είναι ευχάριστο.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ
1) Να θυμηθούμε όλοι τους λόγους για τους οποίος ξεκινήσαμε να κάνουμε θέατρο. Να θυμηθούμε τις αρχές και τις αξίες που διδαχτήκαμε και να τις εξελίξουμε.
2) Εμπιστοσύνη σε νέους ανθρώπους που θα σταθούν δίπλα σε παλιότερους, δίνοντας σύγχρονη φωνή σε κλασικά έργα, σε σπουδαία, πανανθρώπινα κείμενα.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΙΩΡΚΑΤΖΗΣ
1) Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000, είμαι σε πρόβες στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Στο κτήριο Τσίλερ, καρακέντρο Αθήνα. Μπαίναμε στο υπόγειο - όνομα και πράγμα - του θεάτρου στρίβοντας από την Αγίου Κωνσταντίνου δεξιά στο στενό της Κουμουνδούρου και κατηφορίζαμε. Δίπλα ακριβώς, ήταν ένα εστιατόριο. Το είχε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Αχιλλέας Ασλανίδης. Μέσα ήταν γεμάτο τρόπαια, ασπρόμαυρες φωτογραφίες άλλων εποχών μέσα από τα γήπεδα, στιγμιότυπα τραγουδιστών από μαγαζιά της δεκαετίας του ’80, δίχρωμα κασκόλ, τσίκνα μαγαζιού από εκείνες που εμπνέουν δημιουργούς να συνθέσουν τραγούδια όπως το «Ζήνωνος», τηλεοράσεις για τους αγώνες και ανεμιστήρες με κορδόνια. Εμείς δίπλα, κάναμε θέατρο. Ήταν μεγάλη ευκολία να έχεις εστιατόριο που δούλευε συνεχώς, δίπλα από το θέατρο. Οπότε, το επισκεπτόμασταν· άλλος για καφέ, άλλος για τσίμπημα, και ένας άλλος φίλος μου και δάσκαλός μου, για ουίσκι, στο ποτήρι του τσαγιού το ψηλό, από φελιζόλ.
Η γιαγιά μας η Αθήνα, τότε, έβραζε για άλλη μια φορά στους 100° για κάτι μίζες εκατομμυρίων αυτή τη φορά, με σκάνδαλα που άγγιζαν, λέρωναν και καφέτιαζαν πολύ κόσμο στα ανώτατα στρώματα της επιφανούς πολιτικής ζωής ολόκληρης της επικράτειας και όχι μόνον. Αυτή τη φορά οι προεκτάσεις είχαν και εξωτερικούς συνεργάτες. Μπαίνω, λοιπόν, στο εστιατόριο να πάρω ένα σάντουιτς και βλέπω τον κυρ Αχιλλέα να παρακολουθεί προσηλωμένος τις ειδήσεις σε μία από τις οθόνες του. Μπαίνω, χαιρετώ, παραγγέλνω στο παλικάρι πίσω από τον πάγκο, ο παλαίμαχος βλοσυρός, κοιτάει μία το ρεπορτάζ που έλεγε κυριολεκτικά αρκούδες και δεινόσαυρους και μία εμένα. Δεν με χαιρετάει, μόνο μου κάνει ένα άηχο νεύμα με το κεφάλι και επιστρέφει στο παράλογο του ρεπορτάζ. «Τι έγινε coach» του λέω «τι σκέφτεσαι;» Δεν απαντάει. Απλά μου έριξε κάνα δυο ματιές. Μετά λίγες στιγμές, γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου και, χωρίς να πάρει τα μάτια του από τη μικρή οθόνη τον ακούω να λέει «θέλεις να σου πω τι σκέφτομαι; ότι κάποτε τα θέατρα ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Σήμερα, ανεβάζουν και κατεβάζουν παραστάσεις μόνο».
Δεν απάντησα κάτι, ετοιμάστηκε το δυναμωτικό σάντουιτς μου με κοτόπουλο, το πήρα, είπα ένα ανανταπόδοτο φχαριστώ και κατηφόρισα τα πλατύσκαλα προς την μπούκα του υπογείου να παίξω θέατρο.
2) Λεφτά.
ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
1) Μακάρι να καταφέρνουμε να βλέπουμε την αλήθεια της ζωής μέσα στο θέατρο, μακάρι αυτοί που έρχονται να δουν θέατρο να δουν σε εμάς ένα κομμάτι από τον εαυτό τους. Μακάρι αυτό που κάνουμε να δίνει κάτι σε αυτόν που έρχεται να μας δει.
2) Τη βοήθεια της Πολιτείας οικονομικά για τους νέους και τους πιο έμπειρους δημιουργούς.
ΜΑΡΙΑΝΑ ΚΑΥΚΑΡΙΔΟΥ
1) Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα δοκιμάζεται, η αναγκαιότητα να επιτραπεί στο θέατρο να δηλώσει δυναμικά την παρουσία του είναι πλέον μονόδρομος. Μέσα σ’ αυτό το αποπνικτικό τοπίο το θέατρο ως η πιο άμεση και αποτελεσματική ζωντανή τέχνη, καλείται να εκπληρώσει την ευεργετική του αποστολή και να μετατρέψει τον φόβο σε έμπνευση και πνευματική ανάταση, την πληγή σε δημιουργία και ελπίδα.
2) Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η Πολιτεία έχει χρέος να αναγνωρίσει την ανεκτίμητη αξία του θεάτρου και να το στηρίξει έμπρακτα. Χρειάζεται όραμα και στρατηγική, προσεκτικός και ολοκληρωμένος σχεδιασμός ώστε να παραμείνει το θέατρο ζωντανό, ως ένας ισχυρός πυλώνας της πολιτιστικής ζωής του τόπου μας.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ
1) Ο ηθοποιός και μπροστά του σελίδες με λέξεις. Ο ηθοποιός στη χώρα των θαυμάτων.
Ζω τη θεατρική μου ζωή κλέβοντας λέξεις άλλων. Τις συναντώ, τις ερωτεύομαι, τις κάνω δικές μου, τις μοιράζομαι. Έτσι και σήμερα. Δεν θα πρωτοτυπήσω. Θα μοιραστώ τις λέξεις της δασκάλας μου Μάγιας Λυμπεροπούλου. Λέξεις που με ακολουθούν από τα πρώτα βήματα στο θέατρο. Σηματοδοτούν και ορίζουν όλες τις θεατρικές μου ημέρες. Παγκόσμιες και μη. Ν’ αντιστέκεσαι ή να παραδίδεσαι στην ευκολία, να απομονώνεσαι ή να δημαγωγείς, να «σταδιοδρομείς», να εξαπατάς ή να προσπαθείς να διαγράψεις μια πορεία, ουρλιάζοντας σιωπηλά ότι, ακόμα και επί ματαίω, η πορεία αυτή πρέπει και αξίζει να τη διανύσει κάποιος; Σαν κάτι ζωτικά αναγκαίο και θαυμαστά άχρηστο;
2) Καθαρότητα. Στα μάτια. Στις προθέσεις. Πάνω και κάτω από τη σκηνή. Να κοιταζόμαστε στα μάτια. Να χαιρόμαστε με κάθε τι όμορφο που γεννιέται στο θέατρο. Ακόμα κι όταν δεν είμαστε κομμάτι του. Να χαιρόμαστε σα μικρά παιδιά με τη χαρά του άλλου. Αλληλεγγύη. Να μοιραζόμαστε κουβέντες ιδέες σκέψεις. Να αγωνιούμε στο τρίτο κουδούνι, ακόμα κι όταν δεν ανεβαίνουμε εμείς στη σκηνή. Για τον συνάδελφο, για την παράσταση, για το θέατρο. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Αν καταφέρουμε κάποτε όλοι μαζί, με όλη μας την ψυχή, να πείσουμε τους εαυτούς μας πως το θέατρο είναι πιο σημαντικό από εμάς που το φτιάχνουμε ίσως καταφέρουμε να πείσουμε και τους άλλους. Πως το θέατρο δεν είναι είδος πολυτελείας. Ή είδος προς εξαφάνιση. Πως το θέατρο είναι οξυγόνο.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ
1) Η κοινωνία μας διάγει άλλη μια κρίση. Το θέατρο ως αναπόσπαστο κομμάτι της έχει και αυτό πληγεί. Η τέχνη μας όμως έχει πάντα τη δύναμη να μιλάει στις συνειδήσεις των ανθρώπων και στις καρδιές τους. Να εμψυχώσει και να σπρώχνει προς τα εμπρός. Μέσα σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη αυτή συγκυρία, θα ήθελα να είμαι αισιόδοξη. Πως με αλληλεγγύη, αγωνιστική στάση και διεκδικητικότητα μπορούμε οι καλλιτέχνες – εργαζόμενοι στον χώρο του θεάτρου να παλέψουμε να βγούμε στο φως. Με συγκεκριμένους στόχους, όχι αφηρημένα, να οργανωθούμε και συλλογικά να διαφυλάξουμε την τέχνη μας και την αξιοπρέπειά μας, εργασιακή και συλλογική. Να προσφέρουμε στην κοινωνία αυτό που πάντα κάνει το Θέατρο θαυμαστά: διέξοδο στο φως.
2) Χρειάζεται στήριξη συνολική. Αποδοχή από την κοινωνία και αγκάλιασμα ώστε να κρατηθεί ζωντανό αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε. Μα πάνω από όλα αναγνώριση της αξίας του και της προσφοράς του στην κοινωνία, από την Πολιτεία. Έμπρακτη στήριξη με πλάνο και προγραμματισμό ολοκληρωμένο, όχι στιγμιαίες λύσεις. Στήριξη έμπρακτη για τα επόμενα αρκετά χρόνια ώστε να μπορέσει να επιβιώσει της κρίσης. Τόσο οι καλλιτέχνες όσο και οι φορείς. Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε επιδοματική πολιτική, που και αυτό το μέτρο χρειάζεται. Αναφέρομαι σε όραμα και μέτρα που να λαμβάνουν υπόψη την επόμενη μέρα. Τη διάθεση κονδυλίων που θα ενισχύσουν την εργασιακή αξιοπρέπεια των καλλιτεχνών, μέτρα που θα βοηθούν προς την κατεύθυνση των φορολογικών ελαφρύνσεων σε ιδιώτες μέσα από την ενίσχυση της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, ειδικό καθεστώς για τους καλλιτέχνες στην κοινωνική ασφάλιση, στήριξη από τους αρμόδιους φορείς ώστε υπάρχει εργασιακή ασφάλεια και θωράκιση από συμπεριφορές βίας ψυχολογικής, έμφυλης, σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής μέσα από την υιοθέτηση κώδικα προστασίας από αυτά τα απαράδεκτα φαινόμενα.
ΝΑΓΙΑ Τ. ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ
1) Η πανδημία μας έφερε αντιμέτωπ@ με μια πρωτοφανή αδράνεια. Η αδράνεια αυτή μετατράπηκε σε πηγή έμπνευσης. Η έμπνευση σε νέες λύσεις. Και οι λύσεις σε νέες μορφές έκφρασης. Ήρθε όμως η ώρα να επιστρέψουμε στις σκηνές και να επικοινωνήσουμε αυτές τις νέες μορφές διά ζώσης. Με την ευχή να ανοίξουν σύντομα τα θέατρα, οι γκαλερί, οι αίθουσες χορού, τα εργαστήρια, οι κινηματογράφοι, οι καλλιτεχνικές σχολές και την ελπίδα ότι ο κόσμος δεν θα λησμονήσει πως χωρίς τις σειρές, τις ταινίες, τις παραστάσεις και τα online μαθήματα, η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας θα έμοιαζαν αβάσταχτες. Ας ανταποδώσουμε τη χάρη, ας στηρίξουμε τις Τέχνες.
2) Να πάρει θέση! Να πάρει θέση υπέρ των φωνών που καταγγέλλουν παρενοχλήσεις και βίαιες συμπεριφορές. Να πάρει θέση υπέρ των φωνών αυτών και να δημιουργήσει ένα ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο δεν θα χωράνε ούτε κατά διάνοια τέτοιου είδους συμπεριφορές. Να πάρει θέση και να μιλήσει, να καταγγείλει ανοιχτά. Να πάρει θέση και να μη στρουθοκαμηλίζει καλύπτοντας ενόχους, γνωστούς και διασυνδέσεις. Να πάρει θέση! Να πάρει θέση για την κατοχύρωση του επαγγέλματος καθώς και όλων των επαγγελμάτων των Τεχνών. Να πάρει θέση για τη δημιουργία αλλά και την εκτέλεση σχεδίων στήριξης-κρατικής και κοινωνικής. Να πάρει θέση και να διεκδικήσει όλα όσα για τους άλλους είναι αυτονόητα. Να πάρει θέση! Ή μάλλον, να ταρακουνηθεί από τη θέση του. Ίσως έτσι την αλλάξει.
Υγ: Κυπριακό θέατρο δεν είναι μόνο ο ΘΟΚ και η ΕΘΑΛ. Δεν είναι μόνο οι κρατικοί οργανισμοί και δεν είναι μόνο αυτοί που αποφασίζουν/ορίζουν/κρίνουν/ενεργούν/δρουν. Είμαστε και εμείς! Και είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε αυτό!
Πηγή: Καθημερινή
