Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συγκλονίζουν, η πλοκή της ταινίας «Women talking» τοποθετείται μια δεκαετία πριν, κάπου κοντά στο 2010, όπου οι γυναίκες μιας αυταρχικής θρησκευτικής, χριστιανικής μειονότητας στη Βολιβία, υποφέρουν από μαζικούς βιασμούς, αδιανόητη εξαθλίωση και συνεχή κακοποίηση, τόσο σωματική όσο και ψυχολογική.
Η ταινία έχει ήδη έχει αποσπάσει πολλά και σημαντικά βραβεία και έχει κατορθώσει να συμπεριληφθεί στις δέκα τελικές υποψηφιότητες που διεκδικούν το φετινό Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Με τα ονόματα στο πρωταγωνιστικό καστ να συμπεριλαμβάνουν πασίγνωστους ηθοποιούς όπως οι Frances McDormand, Claire Foy, Jessie Buckley και Rooney Mara, το «Women talking», όπως υποδεικνύει ο τίτλος, εστιάζει σε γυναίκες που συνομιλούν. Πρόκειται για μια συνομιλία που πραγματοποιείται ωστόσο μέσα σε έναν… στάβλο, στο πλαίσιο της αλλόκοτης ζωής με την οποία επιλέγει να ζήσει η υπερσυντηρητική αυτή κοινότητα.
Σε σκηνοθεσία της Καναδής ηθοποιού, Sarah Polley, το «Women talking» αποτελεί διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος που έγραψε η επίσης Καναδή Miriam. Tόσο στο βιβλίο όσο και στην ταινία αποκαλύπτεται η αληθινή ιστορία ομαδικών βιασμών που συνέβησαν πριν από μια δεκαετία, στην κοινότητα των «μεννονιτών» χριστιανών στη Βολιβία.
To υπαρξιακό διακύβευμα των εξαθλιωμένων γυναικών που έχουν μαζευτεί μέσα στον στάβλο εμπερικλείεται στο κατά πόσο θα επιλέξουν να μείνουν εντός της εκκλησίας τους και του θρησκευτικού του δόγματος, όπου τυρρανιούνται από φρικιαστικούς άντρες - τέρατα ή θα κάνουν την υπέρβαση να αποδράσουν γλιτώνοντας από την κόλαση αλλά απορρίπτοντας την ίδια ώρα την πίστη τους.
Θεός τύραννος
Αλήθεια, όμως, τι θεός είναι αυτός που καλύπτει, προωθεί και ευλογεί εγκλήματα που γίνεται στο όνομά του; Υπάρχει τέτοιος θεός;
Παρά τις επιμέρους έντονες μεταξύ τους διαφωνίες, οι γυναίκες αυτές καλούνται να προχωρήσουν όλες μαζί για να συμβάλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου και πιο ανθρώπινου κόσμου για τις ίδιες και τα παιδιά τους.
Αλλιώς, πρέπει να μείνουν να υπομένουν τα πάνδεινα, ως φοβισμένες και ταπεινωμένες σύγχρονες σκλάβες, που θα κακοποιούνται αδιάκοπα, τόσο σεξουαλικά όσο και ψυχολογικά.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Θοδωρή Κουτσιογιαννόπουλου στη LiFO, η προτεινόμενη για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ταινία αποτελεί έναν πολυπρόσωπο, διαλογικό στοχασμό για τη γυναικεία κακοποίηση, που με ποιητικό τρόπο απευθύνεται στο αγόρι του μέλλοντος που θα γεννηθεί σε έναν δικαιότερο και καλύτερο κόσμο. Μέσω της ταινίας αναδεικνύεται ταυτόχρονα το βαθύτατα προβληματικό ζήτημα των εξτρεμιστικών χριστιανικών δογμάτων, όπως η μεννονιτική κοινότητα, η οποία ζει και λειτουργεί με απόλυτα εξευτελιστικό για τα μέλη της αυταρχισμό.
Πέραν της τυραννικής πατριαρχίας, όπου οι γυναίκες είναι σκλάβες στις ορέξεις των παρανοικών ανδρών, ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας απαγορεύονται στοιχειώδεις ελευθερίες όπως για παράδειγμα το να… ακούς μουσική ή να έχεις στην κατοχή σου κινητό τηλέφωνο. Με βάση το αρρωστημένο αυτό δόγμα, η θέση στον παράδεισο εξασφαλίζεται μόνο εάν κανείς απαρνηθεί όλες τις σύγχρονες ανέσεις και ευκολίες (ηλεκτρισμός για παράδειγμα) και ακολουθήσει πιστά τον παλιό τρόπο ζωής των ανθρώπων που μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο με τη χρήση αρότρου και βοδιών.
Οι βιαστές - φαντάσματα
Ένα ιδιαίτερο γεγονός που προκάλεσε τεράστια κατακραυγή και που έγινε ακόμη γνωστότερο με αφορμή την ταινία, ήταν η υπόθεση που έχει μείνει στην ιστορία του αστυνομικού ρεπορτάζ της Βολιβίας ως οι βιαστές - φαντάσματα που, όπως αποδείχθηκε στην πορεία, ήταν άνδρες - μέλη της εν λόγω κοινότητας. Όλα είχαν αρχίσει το 2005, όταν γυναίκες και κορίτσια των μεννονιτών -σε ορισμένες περιπτώσεις και αγόρια- ξυπνούσαν το πρωί με αιμορραγία, μώλωπες, με σκισμένα ρούχα και με σπέρμα πάνω στο σώμα τους.
Ορισμένες είχαν αμυδρές αναμνήσεις με τους άντρες που τις κακοποιούσαν ενώ άλλες είχαν ακόμη σκοινιά σε πόδια και χέρια. Ήταν προφανές ότι πριν την κακοποίηση και τον βιασμό, έπεφταν σε λήθαργο με τη χρήση ουσιών. Οι περισσότερες φοβόντουσαν να μιλήσουν ενώ δεν ήταν λίγες όσες πίστευαν ότι επρόκειτο για επιθέσεις από… φαντάσματα που επισυνέβαιναν για κάποιο σκοτεινό λόγω ως… τιμωρία. Στη σπάνια περίπτωση που μια γυναίκα τολμούσε να μιλήσει και να καταγγείλει την υπόθεση κατηγορούνταν αμέσως ως… ψεύτρα που επινοούσε παρανοικές ιστορίες οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της «ανεξέλεγκτης γυναικείας φαντασίας».
Δημοσίευμα στο βρετανικό Harper's Bazaar κάνει λόγο για μια καταπληκτική παραγωγή, με μεγάλα αστέρια στο καστ ενώ το γεγονός ότι αντλεί έμπνευση από μια αληθινή ιστορία την κάνει ακόμη πιο συγκλονιστική ως ταινία. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη Βολιβία ζουν ακόμη στις μέρες μας περισσότερα από 60 χιλιάδες μέλη αυτής της κοινότητας.
Δείτε το τρέιλερ:
