Του Μιχάλη Μιχαηλίδη
Με ποια συναισθήματα έκλεισες τον κύκλο της «Πεθεράς»;
Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Χαρά για την επιτυχία, ανακούφιση, λύπη για το τέλος και ευγνωμοσύνη για την όλη εμπειρία. Αυτός ο κύκλος κλείνει ως μια γλυκόπικρη ανάμνηση.
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για σένα αυτή τη διετία;
Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Ο σύζυγός μου εργάζεται στο εξωτερικό, ως εκ τούτου το μεγαλύτερο βάρος της οικογένειας και των παιδιών βρίσκεται πάνω μου. Για κάποιον που δεν έχει γράψει και εννοώ να δημιουργήσει εκτενώς, είναι σχεδόν αδύνατον να αντιληφθεί πόσο δύσκολο κομμάτι είναι το σενάριο. Έπρεπε το βράδυ να γράφω και ταυτόχρονα να μαθαίνω λόγια για το επόμενο γύρισμα όπου πρωταγωνιστούσα. Θυμάμαι ότι τη μεγάλη απόφαση την είχα πάρει ένα μεσημέρι, στα γυρίσματα, όταν εκείνη τη στιγμή βραβευόταν στο Υπουργείο Παιδείας η εντεκάχρονη κόρη μου, από τον ίδιο τον Υπουργό, για μια έκθεση που έκανε στο Δημοτικό, και εγώ δεν μπορούσα να παρευρεθώ λόγω γυρισμάτων. Στην ιδέα ότι το παιδί μου ήταν εκεί, χωρίς τη μαμά του πλάι του να το χειροκροτεί, μπήκα σ’ ένα δωμάτιο και άρχισα να κλαίω. Όταν βγήκα, είπα μέσα μου ότι έπρεπε ο κύκλος αυτός να κλείσει.
Ξεκινώντας, ανέμενες ότι η «Πεθερά» θα έκανε αυτή την επιτυχία;
Ναι, το ήξερα. Κάτι μέσα μου, μού έλεγε ότι ο κόσμος θα την αγαπούσε γιατί το είχε ανάγκη. Ίσως ήταν το κατάλληλο «timing», δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πίστευα πολύ σ’ αυτό το εγχείρημα. Άσχετα από τα καλά νούμερα τηλεθέασης, η ουσία είναι ότι αισθανόμαστε πως αφήνουμε πίσω μας κάτι πολύ όμορφο και αξιοπρεπές.
Νιώθεις την ανάγκη να ευχαριστήσεις κάποιους ανθρώπους;
Τώρα που μπαίνω στη διαδικασία αποτίμησης, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί μου. Εκεί έξω όμως υπάρχει ένας αφανής ήρωας που όσα ευχαριστώ κι αν του πω θα είναι λίγα. Είναι η μάνα μου, που αν δεν ήταν αυτή δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω οτιδήποτε. Με αντικατέστησε και έγινε για δύο χρόνια μάνα και ταυτόχρονα γιαγιά των παιδιών μου και θα της είμαι πάντα ευγνώμων για το γεγονός ότι υπήρξε ο βράχος μου όλο αυτό τον καιρό, αφήνοντάςμε να ακολουθήσω ένα τρελό μου όνειρο.
Αυτό το διάστημα τι κάνεις;
Ήδη δουλεύω πάνω σε μια νέα σεναριακή πρόταση και ταυτόχρονα δουλεύω πάνω στο πέμπτο μου βιβλίο, το οποίο θα έχει ως θέμα μια πραγματική ιστορία του περασμένου αιώνα.
Ξέρουμε ότι έχεις ετοιμάσει ήδη έναν πιλότο…
Το αγαπώ πολύ αυτό το project! To δουλεύω από το 2019. Είναι μια σειρά εποχής, που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από την Οθωμανική κυριαρχία στη Βρετανική Aποικιοκρατία. Με γοητεύει ιδιαίτερα αυτή η περίοδος, επειδή ιστορικά η Κύπρος περνούσε σε μια περίοδο αναγέννησης και ανάπτυξης. Έχω κάνει εντατική ιστορική και λαογραφική έρευνα για τη συγκεκριμένη περίοδο και δεν σου κρύβω ότι ανυπομονώ να την αποδώσω μέσω της νέας μου σειράς. Παρόλο που είναι σειρά εποχής, εντούτοις θεωρώ ότι ξεφεύγει από τα στερεότυπα των κυπριακών σειρών, τόσο για το ιστορικό υπόβαθρό της όσο και για κάποια αλλά στοιχεία που θα ενσωματώσω.
Ισχύει ότι υπάρχει πιθανότητα να δούμε το "κυπριακό Sex and the City";
Η ουσία της τεράστιας αυτής τηλεοπτικής επιτυχίας, ήταν πως βασιζόταν στην απόδοση της ψυχοσύνθεσης τεσσάρων γυναικών, περιγράφοντας βιώματα όπως χωρισμούς, έρωτες, προδοσίες και απογοητεύσεις, δοσμένα μέσα από την ανιδιοτελή φιλία τους. Είχα λοιπόν την ιδέα να γράψω για τέσσερις γυναίκες σε μια κυπριακή σειρά εποχής, χρησιμοποιώντας αυτό το υπόβαθρο, όχι μιμούμενή το, αλλά για να περάσω το μήνυμα ότι τα σύγχρονα βιώματα τεσσάρων γυναικών σε μια μεγαλούπολη όπως η Νέα Υόρκη, είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά τεσσάρων νεαρών γυναικών, σε ένα χωριό της Κύπρου, εκατό χρόνια πριν.
