Καρολίνα Πελενδρίτου: ''Δεν πέρασα καλά στο σχολείο. Ήταν ένα μαρτύριο''

Στην τρυφερή ηλικία των εννέα χρόνων μαθαίνει για το σοβαρό πρόβλημα υγείας της. Μία κατάσταση μη αναστρέψιμη όπου σταδιακά αρχίζει να χάνει την όρασή της. Αυτό όμως έγινε η δύναμή της και την έβαλε στον αθλητισμό, όπου σύντομα γεύτηκε την επιτυχία και τα χρυσά μετάλλια. Σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών κατακτά το χρυσό μετάλλιο -το πρώτο για την Κύπρο σε τόσο μεγάλη αθλητική διοργάνωση- στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Ακολουθούν οι επιτυχίες της στο Πεκίνο το 2008, στο Λονδίνο το 2012 και τελευταία στο Τόκιο, όπου ανεβαίνει ξανά στο πρώτο σκαλί του βάθρου με ακόμα ένα χρυσό και παγκόσμιο ρεκόρ, κάνοντάς μας όλους περήφανους. Μιλώντας αποκλειστικά στο must Οκτωβρίου, η Καρολίνα Πελενδρίτου αποκάλυψε, εκτός των άλλων, το πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή της με την ενόργανη, αλλά και τις εμπειρίες στο σχολείο. 

Πώς ανακάλυψες το ταλέντο σου σε αυτό το άθλημα και πήρες την απόφαση να κάνεις πρωταθλητισμό;
Ξεκίνησα στα έξι μου με την ενόργανη. Όταν έγινα εννέα, ξεκίνησε το πρόβλημα και επισκέφτηκα πολλούς γιατρούς στο εξωτερικό. Σε μία επίσκεψη στο Λονδίνο έκανα παρακέντηση στον σπόνδυλο. Τότε, μου είχε συστήσει ο γιατρός το κολύμπι για να ανακουφίζομαι από τον πόνο. Έτσι, βρήκαμε πισίνα στο Λονδίνο και πήγα. Επιστρέφοντας στην Κύπρο ζήτησα από τους γονείς μου να ξεκινήσω μαθήματα κολύμβησης, αν και ήμουν λίγο μεγάλη για πρωταθλητισμό. Σύντομα πήγα στους πρώτους μου αγώνες. Πήρα χρυσά μετάλλια στους αγώνες κάτω των δέκα ετών. Τότε, τόσο οι γονείς μου όσο και οι προπονητές μου με έβαλαν να διαλέξω ένα, είτε κολύμβηση είτε ενόργανη, αλλιώς θα ήμουν μέτρια και στα δύο. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στις πισίνες.

Πώς σε αντιμετώπιζαν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο;
Δεν πέρασα καλά στο σχολείο. Ήταν ένα μαρτύριο. Εκείνη την εποχή η κοινωνία της Κύπρου δύσκολα δεχόταν τον διαφορετικό άνθρωπο, πόσω μάλλον κάποιον με αναπηρία. Δεν τον δεχόταν όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλώς δεν ήξερε πώς να τον αντιμετωπίσει, δεν υπήρχε στην καθημερινότητά του, γι’ αυτό τον έβλεπαν σαν κάτι ξένο και διαφορετικό. Έπρεπε να μεγεθύνω τα βιβλία μου, ώστε να μπορώ να διαβάζω, να τα έχω όλα διαφορετικά, δεν ζητούσα ποτέ βοήθεια, προτιμούσα να μένω το διάλειμμα μέσα στην τάξη μην τυχόν και δυσκολευτώ σε οτιδήποτε. Οι καθηγητές μου με είχαν προσβάλει πολλές φορές. Δεν νομίζω να γινόταν ηθελημένα αλλά ένα παιδί σε εκείνη την ηλικία πληγώνεται. Στη συνέχεια αγωνίστηκα με τους αρτιμελείς αθλητές και έπειτα μπήκα στο παραολυμπιακό κίνημα. Αμφισβητήθηκα έντονα από τον χώρο του αθλητισμού και άκουσα ότι κοροϊδεύω, ότι δεν έχω πρόβλημα υγείας, ότι πάω για να πάρω μετάλλια. Ήμουν ήδη μία επιτυχημένη αθλήτρια στους αρτιμελείς αθλητές και δυσκολεύτηκα να δεχτώ να πάω στους Παραολυμπιακούς. Όταν όμως το έκανα, ένιωσα πάρα πολύ καλά με τον εαυτό μου και άρχισα σταδιακά να αποδέχομαι το πρόβλημά μου. Παρόλο που οι αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων αντιμετωπίζουν σοβαρές αναπηρίες, εντούτοις είναι πιο αυθεντικοί. Τους έβλεπα στο εξωτερικό να χαμογελούν, να είναι αισιόδοξοι, να παλεύουν, να προπονούνται. Κάτι που δεν το έβλεπα στην Κύπρο διότι τότε οι άνθρωποι με αναπηρίες ήταν συνδεδεμένοι με κάτι μίζερο και δυσάρεστο ως εικόνα. Όταν πήγα στο εξωτερικό, κατάλαβα πως ανήκω ανάμεσα σε αυτούς τους αθλητές. Είχα αρχίσει να νιώθω πιο ελεύθερη. Το 2004, όταν πήρα το χρυσό μετάλλιο, μού δόθηκε η ευκαιρία να βγω και να μιλήσω προς τα έξω για τα θέματα διακρίσεων και αναπηρίας, το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία μας τους ανθρώπους αυτούς. Δεκαεπτά χρόνια μετά, παρατηρώ πως με δική μου συμβολή είχαν γίνει πολλά βήματα τότε προς την αποδοχή και ισότητα αυτών των ανθρώπων. Όχι μόνο των ατόμων με αναπηρίες αλλά όλων εκείνων των συνανθρώπων μας που είναι διαφορετικοί. Χαίρομαι που σήμερα έχουν γίνει κάποια βήματα. Χρειάζονται, όμως, να γίνουν πολλά ακόμη.