newsroom must
Για την διαφορετικότητα και την προστασία της, μίλησε σε νέα συνέντευξή της η Νατάσα Μποφίλιου, αναφερόμενη μεταξύ άλλων και στις αντιδράσεις που υπάρχουν κατά καιρούς μετά από τις δημόσιες τοποθετήσεις της, στην Ειρήνη Ζουρνατζή.
Χαρακτηριστικά, η ίδια περιέγραψε την αξία που έχει η οικογένειας για εκείνη, λέγοντας «Οικογένεια για μένα είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις «σπίτι σου». Μπορεί να είναι η βιολογική σου οικογένεια ή οι φίλοι ή ο άνθρωπός σου. Μπορεί να είναι οι αρχές σου ή αυτά που αγαπάς και σε καθορίζουν. Μπορεί, αν είσαι τυχερός, να είναι και όλα αυτά μαζί».
Με τη δημοσιογράφο να χρησιμοποιεί ένα απόσπασμα από προηγούμενη δήλωση της τραγουδίστριας για τη διαφορετικότητα, ρωτώντας την σε τί διαφέρει από τους άλλους. Η Νατάσα απαντά «Διαφέρω όπως διαφέρουμε όλοι. Η διαφορετικότητα είναι αυτό που μας δίνει προσωπικότητα, χαρακτήρα, μας ξεχωρίζει από το μουντό/πειθήνιο σύνολο που μας θέλουν όσοι επιθυμούν να μας ελέγχουν και να μας καθοδηγούν. Αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη ποτέ των ποτών. Θα παλεύουμε για να υπάρξουμε όπως επιθυμούμε: ελεύθεροι και διαφορετικοί».
View this post on Instagram
Μιλώντας για τις τοποθετήσεις της, και τις αντιδράσεις που μπορεί να υπάρχουν από μερίδα του κόσμου, η ίδια περιγράφει «Οι όποιες αντιδράσεις ήταν από ανθρώπους που δεν εκτιμώ και δεν μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κώδικά αξιών. Τους ξέχασα και μαζί μ’ αυτούς και τις αντιδράσεις τους. Μου πήρε χρόνια να αρχίσω να ξεχωρίζω τι πρέπει να λάβω υπόψη μου και τι θα πρέπει να μοιάζει με θόρυβο από τον δρόμο. Δεν το έμαθα ακόμα τέλεια το μάθημά μου, αλλά είμαι σ’ ένα ωραίο σημείο».
Σε ερώτηση, για το πότε κατάλαβε ότι θέλει να είναι σύμμαχος του αδύναμου, εξομολογείται, «Μα αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ να το καταλάβω. Ή να το αποφασίσω. Αυτό εμπεριέχεται μέσα μου. Μ’ αυτό γεννήθηκα. Είναι η πρώτη, πρώτη αρχή».
Ενώ τέλος, περιγράφει το πόσο πολύ την έχει επηρεάσει η πανδημία, λέγοντας «Το πρώτο της κομμάτι το αντιμετώπισα πιο ομαλά. Ήμουν ψύχραιμη, συνειδητοποιημένη, αφοσιωμένη στις προσπάθειες για τις ανάγκες του κλάδου μας. Όσο περνούσε ο καιρός έχανα την υπομονή μου, γέμιζα οργή και βυθιζόμουν σιγά σιγά σε ένα απαλό σκοτάδι. Ευτυχώς, οι πολύτιμοι της ζωής μου ήταν δίπλα μου και μπόρεσα να το διαχειριστώ».
