Μαρία Σάββα
Μέσα από μια μακροσκελή και συγκινητική ανάρτηση που έκανε στο προσωπικό του λογαριασμό, ο γνωστός Κύπριος σεναριογράφος, Γιώργος Τσιάκκας, ανακοίνωσε τον θάνατο του πολυαγαπημένου του συμμαθητή, Αντρέας Στυλιανού.
Συγκεκριμένα, κάτω απο την φωτογραφία που δημοσίευσε έγραψε, «Χθες κηδέψαμε στην Άλωνα τον φίλο μου και συμμαθητή μου Αντρέα Στυλιανού. Η μνήμη τρέχει πίσω στα παιδικά μας Χρόνια. Τα δύσκολα μα τόσο όμορφα. Είχαμε μια κοινή πορεία με τον Αντρίκκο από το δημοτικό στο γυμνάσιο ήμασταν μαζί. Μαζί και στα επικίνδυνα παιχνίδια μας αλλά και στος κοινές δουλειές που οι κολλητοί πατεράδες μας , μας έβαζαν Χωρίς να υπάρχει «δικαίωμα αντίρρησης». Όσοι ξέρουν τους μακαριστούς Φειδία και Γιωρκή καταλαβαίνουν τι λέω.
Εγώ βέβαια ήμουν ο θεωρητικός και ο Αντρίκκος ο πρακτικός τύπος . Εξ ου και το μάστρος που του κολλήσαμε. Τα χέρια του έπιαναν τα πάντα, τα δικά μου Προσπαθούσαν μάταια να ακολουθήσουν την επιδεξιότητα του φίλουμου του μάστρου. Ετσι Το μεγάλο βάρος έπεφτε σε αυτόν ενώ ως αντιστάθμισμα εγώ τον βοηθούσα στις εκθέσεις.του σχολείου. Αλλά στα μάτια των γονιών μας οι εκθέσεις δεν μετρούσαν . Μετρούσε η δουλεια. Έτσι Μαθητεύσαμε και οι δυο κοντά στον μάστρο Φειδία . Εγώ θυμάμαι μόνο τις αναρίθμητες πέτρες που κουβαλήσαμε, ενώ ο Αντρίκκος έγινε μάστρος της πέτρας . Από την θητεία μας στα κοινά μελίσσια των γονιών μας εγώ θυμάμαι τα αναρίθμητα τσιμπήματα από τις μέλισσες , ο Αντρίκκος έγινε και μελισσοκόμος . Με ότι καταπιάστηκε τα κατάφερε. ´Ηταν πραγματικά ένας μεγάλος μάστρος. Αλλά οπως αποδείχτηκε ήταν και μάστρος της ζωής. Βιοπαλαιστής ο ίδιος δεν αρνήθηκε την βοήθεια ποτέ σε κανένα.
Έφτιαξε μια υπέροχη οικογένεια μαζί με την αγαπημένη του Σοφία. Μια οικογένεια που στάθηκε δίπλα του στην δύσκολη μάχη που έδωσε για δυο χρόνια με την Λευχαιμία. Εδώ φάνηκε το μεγαλείο του. Πόσο μεγάλος μάστρος ήταν . Πέρασε τον γολγοθά του και το μαρτύριο του αγόγγυστα. Πόσο σπουδαίο αυτό; Χωρίς ούτε ένα γιατί. Κατάλαβε ο μαστρος ότι για να φτάσει νικητής στο τέρμα έπρεπε να βάλει όλη την τέχνη του, αυτή την τέχνη που δεν μαθαίνεται στα πανεπιστήμια του κόσμου αλλά στο πανεπιστήμιο της ζωής. Και αυτή την τέχνη την κατείχε καλά. Του κληροδοτήθηκε από τους γονείς του και πάλεψε να την τελειοποιήσει στον καθημερινό αγώνα που έδινε. Και τα κατάφερε. Έφτασε αγόγγυστα στο τέλος και έτσι θα παραλειφθεί σαν μάρτυρας. Μπορεί να μην ήξερε στην θεωρία τον πιο κάτω λόγο αλλά τον βίωσε στην πράξη.
Ο υπομείνας μακροχρόνια ασθένεια αγογγύστως, ως μάρτυρας παραληφθήσεται.
Ετσι ευχόμαστε μάστρε μου να παραλήφθηκες και να χαίρεσαι τώρα στον παράδεισο μαζί με τους άλλους μαστόρους που κατάλαβαν ότι η τέχνη των τεχνών είναι να θυμόμαστε πάντοτε αυτό το «αγογγύστως» ότι και να μας συμβεί . Δύσκολο , πολύ δύσκολο το ξέρουμε όλοι , όμως εσύ τα κατάφερες. Να εύχεσαι να τα καταφέρουμε και εμείς.
Καλο παράδεισο φίλε μου, αξέχαστε μάστρε μου».
