Μαρία Καραμάνου
Ο διαγωνισμός για την ανάδειξη της «ωραίας των ωραίων» είχε τη θέση του στο νησί από το 1929, όταν πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα Καλλιστεία Ομορφιάς κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού στη Λεμεσό. Τότε, η ντροπαλή και σεμνή δασκάλα Μάρθα Περδίου Παπαδοπούλου αναδείχθηκε ως «Μις Λεμεσός» αλλά και η βασίλισσα της ομορφιάς, ένας όρος που τότε δεν μπορούσε να χρησιμοποιθεί τόσο αυθαίρετα. Ο όρος βασίλισσα, παρέπεμπε σε κάτι διαφορετικό και όχι σε έναν απλό διαγωνισμό ομορφιάς.
Ο διαγωνισμός αυτός αποτελούσε ένα εξαιρετικά ριζοσπαστικό γεγονός για την εποχή του, το οποίο σχολιάστηκε εκτενώς στον τύπο. Στην εφημερίδα «Χρόνος» της 15ης Μαρτίου 1929, μπορούμε να δούμε ένα άρθρο με τίτλο «ΧΟΡΟΙ», όπου σχολιάζεται το μεγάλο κοσμικό γεγονός του νησιού, ίσως και το πρώτο που ήταν ανοιχτό για τον απλό κόσμο.
Photo By Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Κύπρου
Το άρθρο της εφημερίδας έγραφε με σατιρικό τρόπο, «Το εσπέρας του παρελθόντος Σαββάτου έλαβεν χώραν και ο διαγωνισμός καλλονής όστις είτε λόγω των οργανωτών του, είτε λόγω αυτής της φύσεως του διαγωνισμού έλαβε μάλλον αστείαν μορφήν και διασκέδασε τους παρευρεθέντας. Χάριν ενημερότητος, αναγράφουμεν ότι εξελέγη ως «Μις Λεμεσός» η δεσποινίς Μάρθα Περδίου, μια σεμνοτάτη και ντροπαλή διδασκάλισσα, τύπος γλυκειάς και συμπαθούς μελαχροινής κόρης. Εις την δεσποινίδα Περδίου εδόθη το στέμμα ομού με πληθώραν δώρων. Δώρα εδόθησαν επίσης και εις άλλας εξ δεσποινίδας αίτινες ευρέθησαν υπό της επιτροπής εξ ίσου ωραίαι. Η αστειότης όμως του διαγωνισμού έλαβε εις το τέλος τραγικήν όλως φάσιν όταν ο συνάδελφος κ. Μ.Δ. Φραγκούδης, ανελθών επί του καθίσματος εξεφώνησε τον πανηγυρικόν της ομορφιάς, τον οποίον ειρήσθω παρεσκεύασεν εκ προμελέτης και από χειρογράφου ανέγνωσεν εν είδει πολιτικής ομιλίας, προσαγορεύων την «βασίλισσαν». Δικαίως τότε είς παρευρισκόμενος παρετήρησε ότι o ενθουσιασμός του κ. Φραγκούδη ήτο πλήρως δικαιολογημένος διότι πέτυχε επιτέλους να επαναφέρει την βασιλείαν και να προσφωνήση μίαν «βασίλισσαν» έστω και της καλλονής».
Η κοινωνική επιτυχία του χορού, σύμφωνα με τον συγγραφέα Δημητρό Δημητριάδη, εκδότη της εφημερίδας «Χρόνος», άρχισε να παίρνει μια αστεία και τραγική τροπή, όταν ο συνάδελφός του, Μ.Δ. Φραγκούδης, εκδότης της εφημερίδας «Αλήθεια» και γνωστός για τα φιλοβασιλικά του αισθήματα, βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει. ανοιχτά για τις απόψεις του Ο «πανηγυρικός της ομορφιάς», όπως τον αποκάλεσε ο εκδότης του «Χρόνου», έλαβε πολιτική χροιά, καθώς ο κ. Φραγκούδης δεν έχασε την ευκαιρία να παρομοιώσει τη νικήτρια με «βασίλισσα», τονίζοντας έτσι την επιστροφή του Βασιλιά. Αυτή η επικρατούσα πολιτική ατμόσφαιρα, συνδυαζόμενη με τον πανεθνικό διχασμό που είχε εισβάλει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, έκανε κάθε γεγονός, ακόμα και κοσμικό, να μπορεί να αποτελέσει αφορμή για διένεξη μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων.
Οι εκδότες των εφημερίδων, με την επιλογή των λέξεων και την παρουσίαση των γεγονότων, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να ενισχύσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και να επηρεάσουν τη δημόσια γνώμη. Έτσι, οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των εφημερίδων αντικατοπτρίζονταν σε κάθε γεγονός, ακόμα και σε μια απλή κοσμική εκδήλωση όπως ο διαγωνισμός ομορφιάς.
Το παραπάνω γεγονός αποτελεί ένα ενδεικτικό παράδειγμα του πώς ο εθνικός διχασμός του 1915 επηρέασε το νησί της Κύπρου, όπως και κάθε μεγάλο γεγονός που συνέβαινε στην Ελλάδα. Οι περισσότερες εφημερίδες της εποχής, μέσω των άρθρων τους, εξέφραζαν ξεκάθαρα τη θέση τους και την πολιτική τους στάση.
Στη φιλοβενιζελική παράταξη, εντοπίζονται εφημερίδες όπως η «Ελευθερία των Κύρου» και η «Ελευθερία των Δημοσθένη Θ. Σταυρινίδη», καθώς επίσης και η «Φωνή της Κύπρου» του Κύριλλου Κ. Παυλίδη και η «Πατρίς» του Αχιλλέα Λιασίδη. Αντίθετα, στη φιλοβασιλική πτέρυγα εντοπίζονται εφημερίδες όπως η «Νέον Έθνος Λάρνακας» και ο «Κυπριακός Φύλαξ» της Λευκωσίας.
Οι εφημερίδες αυτές αποτελούσαν το μέσο μέσω του οποίου η πολιτική αντιπαράθεση και ο διχασμός εκφραζόταν και ενισχυόταν, καθιστώντας κάθε γεγονός, ακόμη και έναν απλό διαγωνισμό ομορφιάς, αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση.
