Η Χριστιάνα Χριστοδούλου, νοσηλευτική λειτουργός εδώ και δεκαεπτά χρόνια στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου, ανοίγει την καρδιά της και μας μιλάς για όσα βιώνει τον τελευταίο μήνα στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον κορωνοϊό.
«Η αλήθεια είναι πως το πρώτο διάστημα στο νοσοκομείο ήμασταν λίγο τρομοκρατημένοι και είχαμε αρκετά ξεσπάσματα. Φοβόμασταν μήπως κολλήσουμε και εμείς και έπειτα το μεταφέρουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Είναι ανθρώπινο, δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να μας κατακρίνει γι’ αυτό».
Όταν έμαθα πως το Νοσοκομείο Αμμοχώστου είχε επιλεγεί ως Νοσοκομείο Αναφοράς, ως άνθρωπος το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “Τόσα νοσοκομεία, το δικό μας επέλεξαν; Γιατί πρέπει να εκκενώσουμε εμείς;”. Εκ των υστέρων όμως χαίρομαι που επιλέχθηκε το δικό μας νοσοκομείο, επειδή εμείς, σε αντίθεση με αρκετά άλλα νοσοκομεία του νησιού μας, ήμασταν προετοιμασμένοι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη επαφή που είχα με κρούσμα κορωνοϊού. Ήταν μια κοπέλα από την Βουλγαρία και δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Δακρυσμένη όμως μου είπε “Δεν θέλω να σου κάνω κακό. Δεν θέλω να σε μολύνω”.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό έχω να φιλήσω τα παιδιά μου. Ξέρεις τι σημαίνει να έρχεσαι στο σπίτι και τα παιδιά σου να τρέχουν προς το μέρος σου λέγοντάς σου “Μαμά, αγκαλίτσα” και να τους λες “Όχι τώρα, απαγορεύεται”; Είναι μαχαίρι στην καρδιά».
Διαβάστε τη συνέχεια στο must Μαΐου που κυκλοφορεί την Κυριακή, 3 Μαΐου, με την Καθημερινή.
