Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικές μέρες είχα στο μυαλό μου ένα θέμα που ξέσπασε στις 7 Μάϊου, ωστόσο δεν ήμουν σίγουρη αν θα έπρεπε να το σχολιάσω ή όχι. Ο λόγος; Από την μια, πιστεύω στο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και από την άλλη, θεωρώ πως σε κάθε άνθρωπο πρέπει να δίνουμε το χρονικό πλαίσιο, είτε για να απολογηθεί, είτε για να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς εννοεί. Από την στιγμή που πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα και ούτε το ένα είδα, ούτε το άλλο, πιστεύω πως έφτασε η στιγμή να πω όσα σκέφτομαι.
Αναφέρομαι στην ανάρτηση της κυρίας Ανδρούλας Βασιλείου σχετικά με την σύζυγο του προέδρου των ΗΠΑ, Melania Trump. Όπως ίσως έχετε ακούσει, η πρώην Επίτροπος Παιδείας, Πολιτισμού, Πολυγλωσσίας και Νεολαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από μια της ανάρτηση στο Twitter θέλησε να σχολιάσει την Melania Trump και πιο συγκεκριμένα, την εμφάνιση και την ευφράδεια του λόγου της.
Αναλυτικότερα, η ίδια, δημοσιεύοντας ένα βίντεο με την Melania Trump η οποία απευθυνόμενη στους Αμερικανούς πολίτες θέλησε να στείλει μηνύματα ελπίδας με φόντο την κρίση του κορωνοϊού, η κυρία Βασιλείου έγραψε: «Εγώ πρώτη φορά βλέπω άγαλμα να μιλά...».
Εγώ πρώτη φορά βλέπω άγαλμα να μιλά..... https://t.co/AzR1VriwH7
— Androulla Vassiliou (@VassiliouEU) May 7, 2020
Διαβάζοντας την παραπάνω ανάρτηση, οφείλω να παραδεχτώ πως ξαφνιάστηκα, όπως πολλοί συμπολίτες μας. Αν και σαφώς μερίδα του πληθυσμού συμφώνησε με την κυρία Ανδρούλα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που διαφώνησαν και θέλησαν να εκφράσουν την άποψή τους και να την κατηγορήσουν για ρατσισμό και συνάμα, σεξισμό. Και ενώ θα θέλαμε να πούμε πως αυτό ήταν απλώς άδικο, διαπιστώνουμε πως μάλλον η αδικία βρίσκεται αλλού. Τον ισχυρισμό αυτό ενίσχυσε ακόμη ένα σχόλιό της κυρίας Ανδρούλας στην συνέχεια, αφού η ίδια αναφερόμενη στην Melania πρόσθεσε «Πολύ ωραία γυναίκα αλλά καλύτερα να μη μιλά». Αλήθεια τώρα; Αν δηλαδή μια γυναίκα είναι ωραία δεν πρέπει να μιλά; Ή έστω, αν δεν μιλά κάποια όπως θέλουμε, καλύτερα να μην το κάνει; Απαράδεχτο – κατά την άποψή μου.
Πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα σαν την κυρία Ανδρούλα Βασιλείου –η οποία το 2014 στο Πρώτο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Κύπρου μας καλούσε να αποδεχτούμε την διαφορετικότητα τονίζοντας πως αυτή είναι ύψιστης σημασίας και πρέπει να γίνεται αποδεχτή, ενώ πριν από περίπου ένα χρόνο μας παρουσίασε το βιβλίο της με τίτλο «Γυναίκα της Κύπρου: Ενός αιώνα διαδρομή» και το οποίο «αποτελεί φόρος τιμής σε όλες, ανεξαίρετα, τις γυναίκες της Κύπρου, γυναίκες του μόχθου, του αγώνα, του ξεριζωμού, οι οποίες σφράγισαν πολλές πλευρές της εξέλιξης της κυπριακής κοινωνίας»- να κάνει σεξιστικά σχόλια; Επιτρέψτε μου να πω ότι δεν μπορώ να το θεωρήσω ατυχές συμβάν. Πρόκειται για μια γυναίκα που γνωρίζει άπταιστα ελληνικά και αποτελεί κομμάτι της πολιτικής του τόπου μας. Οπότε το να το πούμε απλώς ότι επρόκειτο για ένα τυχαίο λάθος, δεν υφίσταται.
Την ίδια στιγμή, το γεγονός πως η όλη συζήτηση «ξεχάστηκε» τόσο εύκολα, είναι κάτι που προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ. Ίσως επειδή το bullying –όπως είναι ο επικρατέστερος ορισμός στις μέρες μας- δεν είχε ως θύμα κάποια επώνυμη Κύπρια γυναίκα ή κάποια «συγγενή του συγγενή», αλλά μια Αμερικανίδα που μάλλον δεν θα μάθει ποτέ τι έγινε. Το να επιτρέπουμε όμως σε άτομα, τα οποία αποτελούν πρότυπο στον πληθυσμό μας, να κάνουν σεξιστικά σχόλια και να μην ζητάνε καν συγγνώμη γι' αυτό, είναι παράλογο. Τι μέλλον θέλουμε να έχουμε;
Μήπως στην Κύπρο έχουμε ευαισθησίες αλα κάρτ; Μήπως δεν μας αγγίζει τίποτα; Αδιαφορούμε για τα συναισθήματα των γυναικών που θίγονται και απλώς προχωράμε; Ή ίσως θέλουμε να αμφισβητήσουμε και το κίνημα Me Too και όσα συνεπάγονται; ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ με όλη την σημασία της λέξης.
Όταν ήμουνα στο πανεπιστήμιο, είχα διαβάσει το βιβλίο «Η γυναίκα του χτες και του σήμερα» της Ρούλας Κακλαμανάκη. Ανάμεσα σε άλλα, μου είχαν μείνει στο μυαλό οι φράσεις «Το δυσκολότερο πρόβλημα έγκειται στην καλλιέργεια του εδάφους της υπέρβασης της νοοτροπίας μέσω της οποίας αναπαράγεται το βίωμα της ανισότητας και των διακρίσεων μεταξύ των δύο φύλων. Ένα θέμα πολύ μεγάλο, που θα απασχολήσει στο προσεχές μέλλον τις διαδικασίες της αναδιοργάνωσης των λειτουργιών της επικοινωνιακής πολιτικής, μέσω της οπτικής της ισότητας».
Και εκεί λοιπόν που πίστευα πως το πρόβλημα αφορά τα δύο φύλα, τελικά μέρα με την μέρα αποδεικνύεται πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Γυναίκες με δύναμη δρουν ύπουλα και υποβαθμίζουν άλλες γυναίκες – ίσως επειδή είναι ξένες, ίσως επειδή είναι αντικειμενικά ωραίες – ακόμη και αν διαφωνώ με τον όρο ωραία, ίσως επειδή δεν είναι ωραίες, ίσως επειδή δεν ξέρω τι. Την ίδια στιγμή, το κράτος και οι άνθρωποι της κοινωνίας μας αδιαφορούν. Δεν είδα κάποιον πολιτικό να παίρνει θέση, ούτε και κάποιο επίσημο πρόσωπο. Όταν γίνει κάτι αντίστοιχο με άλλα πρόσωπα πρωταγωνιστές, όλοι έχουν άποψη. Αυτή την φορά, κανένας. Να θυμίσουμε πως στο παρελθόν η κυρία Ανδρούλα θέλησε να σχολιάσει και τις νέες γυναίκες που μπήκαν στην κυβέρνση - αντί να αισθανθεί χαρά για το γεγονός. Αυτό βέβαια, σχολιάστηκε αρκετά και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.
Πολύ χαριεντίζεται ο Πρόεδρος μας με τις όμορφες και νεαρές Πρωθυπουργίνες...... https://t.co/xSAatpDgcb
— Androulla Vassiliou (@VassiliouEU) December 12, 2019
Για ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, στόχος μου δεν είναι να θίξω κανέναν. Απλώς, θα ήθελα να τονίσω την αδράνεια της κοινωνίας μας και συνάμα, να ενθαρρύνω όσες γυναίκες, αλλά και άνδρες, βιώνουν σεξισμό ή ρατσισμό να μιλήσουν ελεύθερο γι’ αυτόν, να μην φοβούνται και να πολεμήσουν. Το κακό κόβεται μόνο από την ρίζα του προβλήματος και αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας.
Τέλος, όσο αφορά την ανάρτηση της κυρίας Ανδρούλας, θα ήθελα απλώς να πω πως η Melania είναι μια γυναίκα από την Σλοβενία που δεν μιλά με τον κλασικό τρόπο τα αγγλικά. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με εμάς τους Κύπριους που μιλάμε ελληνικά. Αντίστοιχα με τους περισσότερους Έλληνες που μιλάνε αγγλικά. Μήπως πιστεύει πως πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε επειδή δεν μιλάμε άπταιστα; Ή ότι κάποιος ή κάποια επειδή είναι εμφανίσιμη καλύτερα να είναι μοντέλο και όχι για παράδειγμα πολιτικός. Αλήθεια σε τι αιώνα ζούμε; Αυτά.
