Αν τελικά ο άνθρωπος κατάφερε να θέσει την μονογαμία ως βασικό χαρακτηριστικό των ρομαντικών του σχέσεων, ποιος είναι αυτός που θέτει τους κανόνες; τα κοινωνικά πρέπει πάντα θα βρίσκονται στην κορυφή των απαντήσεων όσον αφορά τα πιο πάνω ερωτήματα, και όχι άδικα. Καθώς όπως έχουμε πει παν πολλές φορές, η «δύναμη» των πεπραγμένων και προαποφασισθέντων συνθηκών διαβίωσης είναι τεράστια και πλανάται πάνω από τις περισσότερες γενιές.
Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι καθορίζει και τις μετέπειτα επιλογές των ανθρώπων. Όπως τουλάχιστον στα θέματα που αφορούν τις σεξουαλικές / ερωτικές σχέσεις τίποτα δεν είναι λάθος – εκτός αν μιλάμε για κλινικές μορφές διαστροφών – και όλα επιτρέπονται. Έτσι αναπόφευκτα ένα τέτοιο θέμα, ομόριζο με τις πιο πάνω σχέσεις, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με την ίδια βλέψη.
Κι όμως, η μονογαμία, τείνει να απασχολεί τους περισσότερους από τους ενήλικες παρτενέρ, όχι απαραίτητα γιατί καθησυχάζει τους ίδιους απέναντι στις πολλαπλές επιλογές που παρουσιάζονται κατά τα χρόνια. Αλλά γιατί στο τέλος – τέλος καταφέρνει να ταυτίσει το συναίσθημα του «ανήκειν» με κάτι πολύ διαφορετικό, αυτό της ευχαρίστησης.
Της ευχαρίστησης για τα «θέλω», της συναισθηματικής και σωματικής δέσμευσης, της υπόσχεσης για «αιώνια» αγάπη και αφοσίωση, της ανιδιοτελούς αποδοχής και άλλα τόσα. Κάτι όμως που δεν απαγορεύεται να συμβαίνει και στις πολυγαμικές σχέσεις. Μάλλον το αντίθετο, καθώς αυτές αποδεικνύουν πως τα άτομα είναι διαθέσιμα να προσφέρουν όλα τα πιο πάνω σε διαφορετικούς παρτενέρ.
Από την άλλη κανείς θα αναλογιζόταν τις αρχές μιας τέτοιας συνθήκης, και πως αυτές αλλάζουν με βάση διάφορα χαρακτηριστικά (του φύλου, της προσωπικότητας, της εκπαίδευσης, της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και απελευθέρωσης κ.ά.). Αν δηλαδή τα άτομα, είναι έτοιμα να αποδεχτούν πολλαπλούς παρτενέρ στην ζωή τους ή αν απλά θέλουν να πειραματιστούν καθ’ όλη την διάρκεια της ενήλικης / έμπειρης ζωής τους μέχρι να καταλήξουν σε έναν.
Έτσι, φτάνοντας σε ένα συμπέρασμα, στο ερώτημα για το αν πραγματικά αρκεί στον καθένα από εμάς ένας – καθολικός – και «αιώνιος» παρτενέρ, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες και την ετοιμότητα των ανθρώπων να δράσουν στις υποσυνείδητες ανάγκες τους. Αν αυτές ταυτίζονται με την μονογαμία, τότε πολύ απλά θα επενδύσουν στην ερωτική (και συνάμα σεξουαλική) απελευθέρωση με έναν παρτενέρ, αν όμως από την άλλη θέλουν να δοκιμάσουν τα «νερά» με διαφορετικούς παρτενέρ, τότε κανείς δεν μπορεί να τους αποτρέψει από αυτό, τουλάχιστον κοινωνικά.
Φυσικά, αν μπούμε στο τρυπάκι να αναλύσουμε τα δεδομένα από διαφορετικές σκοπιές, τότε πολλές είναι οι φορές που κάποιος θα θέσει μπροστά μας επιχειρήματα που ίσως «χτυπήσουν φλέβα» σε πιο ευαίσθητες χορδές. Όπως αυτά της θρησκείας, της οικογένειας, των στερεοτύπων και άλλων τόσων που στο τέλος, θα καταστείλουν οποιαδήποτε ανάγκη μας για εξερεύνηση του διαφορετικού.
