newsroom must
Είναι σίγουρο ότι πολλές φορές άκουσες ζευγάρια να σχολιάζουν το πόσο δεμένοι είναι ή ότι δεν μπορεί να ζήσει ο ένας μακριά από τον άλλο, στο όνομα της «παντοτινής αγάπης». Όσο όμως ρομαντικό ή τέλειο και να ακούγεται η ανάγκη αυτή ενός ζευγαριού μπορεί να αποβεί μηριαία τόσο για διάρκεια όσο και την ποιότητα της σχέσης και είναι αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν ως «συναισθηματική εξάρτηση».
Ο φόβος της εγκατάλειψης πολλές φορές καθηλώνει το άτομο σε ακατάλληλες ή και κακοποιητικές σχέσεις. Σε μικρότερες ηλικίες προσκολλούμε είτε πάνω στους γονείς μας είτε πάνω στους φίλους μας, ειδικά κατά της εφηβική ηλικία και σε μεγαλύτερες πάνω στους συντρόφους μας. Τι μας κάνει όμως να λειτουργούμε έτσι; Ακόμα και αν είναι ξεκάθαρα αντιληπτό;
1. Τα παιδικά μάς τραύματα
Είμαστε το αποτέλεσμα των παιδικών μάς χρόνων, είπε ο Φρόυντ, θίγοντας ότι τα άτομα που είναι επιρρεπή στις εξαρτητικές σχέσεις συχνά έχουν μεγαλώσει με υπερπροστατευτικούς ή επικριτικούς γονείς, που στην ουσία δεν βοήθησαν στην αυτονομία του παιδιού, με αποτέλεσμα το άτομο μεγαλώνοντας να μην μπορεί να δράσει ανεξάρτητο ως μονάδα.
2. Χαμηλή αυτοεκτίμηση και ανασφάλεια.
Έρευνες υποστηρίζουν ότι τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, συχνά χαρακτηρίζονται από αρκετές ανασφάλειες και τείνουν να προσκολλούν σε δογματικές σχέσεις, υποκινούμενα από την ανάγκη να γίνονται κοινωνικά αποδεκτά.
3. Δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες
Η εξάρτηση λειτουργεί απενοχοποιητικά, εφόσον όποιος δεν παίρνει πρωτοβουλίες δεν καλείται να υποστεί και τις οποιεσδήποτε συνέπειες. Έτσι και τα άτομα αυτά τείνουν να «κρύβουν» τις ανασφάλειες τους μέσα από δογματικές σχέσεις, ανίκανοι πολλές φορές να εκφράσουν την δυσαρέσκεια τους
4. Πιστεύουν ότι λειτουργούν «καλύτερα» ως ομάδα
Τέλος, τα άτομα που τείνουν να δημιουργούν συναισθηματικά εξαρτημένες σχέσεις συχνά νιώθουν δεν έχουν υπόσταση χωρίς τον άλλο και στην ουσία παραμερίζουν τα θέλω και δεν μπαίνουν στη διαδικασία διεκδίκησης.
