Μπορεί κανείς να πει ότι, τουλάχιστον στα δεδομένα μιας τόσο μικρής κοινωνίας όπως είναι η δική μας, οι άνδρες αργούν να μεγαλώσουν ή οι γυναίκες ωριμάζουν πριν την ηλικία τους. Τέτοιες στερεοτυπικές σκέψεις, «αναγκάζουν» τις μετέπειτα ερωτικές συντρόφους να συμπεριφέρονται στους παρτενέρ τους ως μια άλλη «μάνα» που πρέπει από την αρχή να μάθει στο «παιδί» της τα βασικά για την συμβίωση.
Ωστόσο, ποιος είναι αυτός που δικαιούται να μιλά για τρόπους ανατροφής και να θέτει κάτω απαράβατους κανόνες που μοιάζουν αντισυμβατικοί με την προσωπικότητα που αναπτύσσει ένας ενήλικας; κανείς. Αυτό που μπορεί και μάλλον χρειάζεται να γίνει είναι ένα έμμεσο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα στα φύλα.
Αν πράγματι κανείς αποφασίσει να αναλάβει τον ρόλο του φροντιστή στο σπίτι, δεν είναι επειδή ντε και καλά φορά «φουστάνια» και έχει στήθος. Αλλά γιατί ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά του θέλει τον ίδιο να ταυτίζει την αγάπη του προς τον παρτενέρ με την φροντίδα. Αν από την άλλη, επιμένουμε να βάζουμε όρια στις συμπεριφορές, ως κοινωνία, μάλλον θα παραμείνουμε «έρμαια» ενός φαύλου κύκλου καταστάσεων που μόνο κακό μπορεί να κάνουν στην φιλοσοφία των επερχόμενων παρτενέρ.
Αυτό που σίγουρα είναι ξεκάθαρο πως πρέπει να γίνει είναι η απάντηση σε όλους όσους στερεοτυπικά αποφασίζουν για τους ίδιους τους παρτενέρ, χωρίς να αναλογιστούν τις ποιότητες και τις αξίες της σχέσης τους. Αν αφήσουμε τα άτομα ελεύθερα, και τους δώσουμε την δυνατότητα να αναπτύξουν από μόνοι τους τις ιδιότητες που αρμόζουν στον καθένα, τότε μάλλον υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.
Φυσικά και «η Ρώμη δεν κτίστηκε σε ένα βράδυ», όμως η ανάγκη (τουλάχιστον στην πλειονότητα των γυναικών) να θέσουν όρια στο σπίτι και να «εκπαιδεύσουν» τους συντρόφους τους να εξελιχτούν σε κάτι το οποίο μάλλον γενετικά δεν είναι προετοιμασμένοι, μάλλον θα πάρει χρόνο.
Αν πράγματι κάτι πρέπει να απομείνει από αυτό το άρθρο είναι η μεγίστης σημασίας τοποθέτηση πως κανείς δεν είναι τέλειος, και πως οι συνθήκες και οι ανάγκες που προκύπτουν σε ένα σπιτικό δεν ταυτίζουν τις ευθύνες της μονάδας. Μάθετε λοιπόν στους εαυτούς σας να εκτιμούν την αξία της ομάδας, οι μεν να αφήσουν για λίγο τον «ορμονικά» καθοδηγούμενο έλεγχο και οι δε να επενδύσουν λίγο περισσότερο στην συνεισφορά μέσα στην ίδια την ομάδα.
Έτσι, θα αναπτύξουμε πια κοινωνικές δεξιότητες που θα καταφέρουν να εξισορροπήσουν και τις επόμενες γενιές παρτενέρ και σχέσεων. Θα καταφέρουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας την αξία του «μοιράζομαι» του «κατανοώ» και του «επικοινωνώ». Χωρίς φωνές και «φανφάρες». Με γνώμονα την «ιδανική» εξέλιξη των μονογαμικών σχέσεων, θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα στερεοτυπικά του παρελθόντος και να επενδύσουμε σε ένα άλλο επίπεδο ωριμότητας ανάμεσα στους παρτενέρ.
