Πόσες φορές κατά την διάρκεια της σχέσης, μιας καλά διαδεδομένης νοοτροπίας μονογαμικών ετεροφυλόφιλων συντρόφων, αναρωτηθήκατε αν τα όσα προσφέρετε εσείς αντιστοιχούν με όσα διαθέτει ο παρτενέρ σας; Άλλες πόσες καταφέρατε να πείσετε τον εαυτό σας ότι το «μέτρημα» που κάνει είναι σωστό όχι μόνο απέναντι στις ανάγκες, αλλά απέναντι σε αυτά που θεωρούνται προκαθορισμένα από την κοινωνία.
Αυτό λοιπόν, θεωρητικά είναι ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα της σύγχρονης σχεσιακής κουλτούρας, που προτρέπει τον κάθε παρτενέρ, τουλάχιστον υποσυνείδητα, να βάλει τα «πρέπει» με τις πράξεις σε μια ζυγαριά και εν τέλη να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να επενδύει ή όχι. Όπως όλα τα πράγματα στην ζωή έτσι και αυτή η συνθήκη προνοεί να μελετήσουμε εις βάθος τα όσα την αποτελούν, φτάνοντας σε ένα «λογικό» κατά τα άλλα αποτέλεσμα για τον ψυχισμό μας.
Εκείνο όμως που δεν προνοείται στην εξίσωση που καλείται καθείς να ολοκληρώσει είναι η συναισθηματική δέσμευση με την ρομαντική ιδέα των φύλων. Ιδέα που θρέφεται μέσα μας από παιδιά, που καθορίζεται μέσα από κοινωνικές νόρμες και που στο τέλος, «αφαιρεί» το δικαίωμα της απαλλαγής από αυτήν όταν ωριμάσουμε και δημιουργήσουμε την δική μας οικογένεια.
Αντιλαμβανόμενοι τα πιο πάνω και θέλοντας να εξηγήσουμε το γιατί οι παρτενέρ μετά από ένα σημείο και μετά (της σχέσης) τείνουν να απαιτούν περισσότερα από τους συντρόφους τους, μπαίνουμε πιο βαθιά στον ψυχισμό των ατόμων και ανακαλύπτουμε τουλάχιστον δύο πτυχές. Πρώτα την βιολογική / φυσική, αυτή που προτρέπει το «αρσενικό» να φέρεται με συγκεκριμένο τρόπο, να δρα με συγκεκριμένη μεθοδολογία και να απαιτεί πολύ συγκεκριμένα πράγματα από την ρομαντική / ερωτική του παρτενέρ. Ενώ το «θηλυκό» τείνει να μεταβάλλει τις προτεραιότητές του με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να καλύψει τα «κενά» που ίσως άφησε ο παρτενέρ του.
Στην συνέχεια, μεταφράζουμε την όποια «γενετικά προκαθορισμένη» νοοτροπία, σε κουλτουριακές και κοινωνικές επιρροές, που στο τέλος μεγαλώνουν ενήλικες με δυσανάλογες προσδοκίες απέναντι στις σχέσεις. Πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει πως οι δύο αυτοί κόσμοι αναμένεται να έρθουν σε ρήξη. Πώς σώζεται όμως η «παρτίδα»;
Μέσα από συγκεκριμένες δράσεις και συνεχή εκπαίδευση. Αν καταφέρουμε να πείσουμε τις νέες γενιές – που μετέπειτα θα μεταφραστούν σε επίδοξους γονείς – προς την αποφυγή στερεοτύπων απέναντι στα όσα «χωρίζουν» τα δύο φύλα, τότε ίσως βρούμε και την άκρη του νήματος. Ναι, οι δουλειές του νοικοκυριού δεν έχουν «ταμπέλες», ναι οι σεξουαλικές επιθυμίες δεν αντιστοιχούν στο γενετικά προκαθορισμένο φύλο των ατόμων, ναι, μπορεί οι ίδιοι οι παρτενέρ να μάθουν να επικοινωνούν τόσο τα συναισθήματά τους όσο και τις ανάγκες τους με «πολιτισμένο» τρόπο. Ναι, θα υπάρξουν και εντάσεις, ναι μπορεί και οι ορμόνες να παίξουν ρόλο στην καθημερινή αλληλεπίδραση.
Όμως όλα τα πιο πάνω δεν αναιρούν το γεγονός ότι, το φιλτράρισμα, η ειλικρίνεια και ο σεβασμός απέναντι όχι μόνο στις δικές μας προτεραιότητες αλλά και σε αυτές του παρτενέρ μας φέρουν ίσης σημασίας. Η εναρμόνιση με την φιλοσοφία απέναντι στην ζωή είναι αυτά που θα σας βοηθήσουν να ξεκαθαρίσετε τελικά αν αξίζει τον κόπο να επενδύσετε στον σύντροφό σας ή όχι.
