Ζωή Τουτουντζίδου
Μια ερώτηση που πάντα κάνουμε στον εαυτό μας, ειδικά αν βρισκόμαστε σε σχέση είναι, τι με ελκύει στον άνθρωπο αυτό; Είναι πραγματικό αυτό που νιώθω; Ο έρωτας δεν μπορεί να μετρηθεί ούτε να χαρακτηριστεί με μία μόνο λέξη. Νιώθουμε ερωτευμένοι με τον άλλο για πολλούς και διάφορους λόγους και η έλξη είναι ένας από αυτούς.
Η έλξη μπορεί να είναι ερωτική ή και φιλική, και η συμπάθεια μπορεί να απευθύνεται σε έναν συνάδελφο ή ακόμη και στον διπλανό μας. Όταν όμως κάποιος μας ελκύει νιώθουμε σαν να τον ξέραμε από πάντα, σαν να υπήρχε πάντα στην ζωή μας. Τρελαινόμαστε στην ιδέα ότι θα ζήσουμε μακριά από αυτό το άτομο ακόμα και να υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά του εαυτού του που μας ενοχλούν. Σύμφωνα με έρευνες των ψυχολόγων Rom και Ori Brafman, το συναίσθημα της έλξης είναι κοινό σε όλους και μάλιστα εξηγείται επιστημονικά για τους εξής πέντε λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι η ειλικρίνεια και η ευθύτητα. Όταν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον άλλο, τον επιτρέπουμε να είναι ο εαυτός του. «Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εμφανιστεί λίγο ευάλωτος ή τρωτός βοηθά στο να μας εμπιστευτεί ο άλλος, ακριβώς επειδή παίρνουμε ένα ψυχολογικό ή συναισθηματικό ρίσκο. Όταν και οι δύο αποκαλύπτουν καλοπροαίρετα ποιοι είναι δημιουργείται ένα ιδανικό περιβάλλον οικειότητας, που σε άλλες περιπτώσεις χρειάζεται καιρό για να δημιουργηθεί», υποστηρίζουν συγκεκριμένα οι ερευνητές.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό που μας ελκύει στον άλλο είναι η εγγύτητα. Το τρίτο και εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό που μάς κάνει να θέλουμε κάποιον είναι το σεξαπίλ ή σύμφωνα με τους Brafman «ο μαγνητισμός». Το εκπέμπουμε όταν νιώθουμε δικαιολογημένη αυτοπεποίθηση, πίστη στις ικανότητές μας και άνεση με τον εαυτό μας.
Επίσης, οι ομοιότητες μάς φέρνουν πιο κοντά, αναπτύσσοντας παράλληλα ένα αίσθημα οικειότητας. Τέλος, είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε με τον άλλο κοινές εμπειρίες ακόμα και τραύματα. «Δύσκολα θα νιώσουμε να συνδεόμαστε από την πρώτη ματιά με κάποιον που δεν έχει χιούμορ, δεν καταλαβαίνει τίποτα για τη ζωή μας και προέρχεται από μια χώρα την οποία δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ. Είμαστε “προγραμματισμένοι” από τη φύση έτσι ώστε ανάμεσα σε μια ομάδα ατόμων να ψάχνουμε εκείνο που μας μοιάζει περισσότερο.
Όταν αναγνωρίζουμε ομοιότητες με έναν ξένο, έστω και υποσυνείδητα, νιώθουμε αμέσως έλξη και συμπάθεια… ακόμη περισσότερο αν μοιραστούμε δύσκολες στιγμές μαζί του. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη η αντιξοότητα τόσο πιο δυνατός είναι ο δεσμός που δημιουργείται μεταξύ εκείνων που τη μοιράζονται» υποστηρίζουν οι δύο ψυχολόγοι σε ένα από τα βιβλία τους.
