Του Γιώργου Μίτλετον
Aποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον δασικό σταθμό του Σταυρού της Ψώκας που βρίσκεται στην πλαγιά της κοιλάδας του Αγίου Θεοδώρου στην Πάφο και φυσικά να δούμε τα ξακουστά Αγρινά, σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Εννοείται ότι τα παιδιά στο άκουσμα και μόνο της ονομασίας αυτής της τοποθεσίας απόρησαν και μας ζήτησαν περισσότερες πληροφορίες. Με τη βοήθεια του διαδικτύου, όπως κάθε φορά, μάθαμε ότι σύμφωνα με την παράδοση, ο Σταυρός της Ψώκας, ονομαζόταν αρχικά «Σταυρός της Ψώρας», γιατί κατά το παρελθόν μια κοπέλα που είχε ψωρίαση επισκέφτηκε την περιοχή και γιατρεύτηκε από θαύμα, οπότε και χτίστηκε στην τοποθεσία ένα μικρό εκκλησάκι. Με την πάροδο του χρόνου η ονομασία άλλαξε σε αυτήν που γνωρίζουμε σήμερα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με κατεύθυνση το χωριό Λυσός, από το οποίο ο δασικός σταθμός απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα.
Η διαδρομή είναι πανέμορφη, αφού περάσαμε μέσα από το δάσος της Πάφου με αγριόπευκα, δρυς, πλάτανους κ.ά. Εννοείται ότι οδηγήσαμε μέχρι τη φημισμένη Κοιλάδα των Κέδρων όπου οι επιβλητικοί ενδημικοί κέδροι, που έδωσαν το όνομά τους στην περιοχή, κόβουν την ανάσα. Η τοποθεσία αποτελεί αγαπητό προορισμό για πολλούς φυσιολάτρες που θέλουν να θαυμάσουν την ομορφιά του δάσους, καθώς και σπάνιας αξίας φυτά, πτηνά και ερπετά. Κάναμε δύο στάσεις μέχρι τον τελικό μας προορισμό, στην πρώτη για να δούμε την τεχνητή λίμνη στην κοινότητα Ευρέτου και στη δεύτερη, λίγο πριν φτάσουμε στον δασικό σταθμό, για να δούμε τον μικρό ναό του Τιμίου Σταυρού, μια βασιλική εκκλησία με ξύλινη σκεπή, που είναι μονίμως ανοικτή για τους επισκέπτες. Στα 900 μέτρα υψόμετρο, ο καθαρός αέρας, το πράσινο και η ηρεμία του τοπίου, σε αιχμαλωτίζουν. Ο εκδρομικός χώρος του Σταυρού της Ψώκας λειτουργεί ολόχρονα όπως και ο κατασκηνωτικός, όπου οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να κατασκηνώσουν με το αντίσκηνό τους ή να διαμείνουν σε καταλύματα, κατόπιν κράτησης, γύρω από το δασονομείο της περιοχής που επίσης στεγάζεται εκεί.
Τελειώνοντας το πικνίκ μας επισκεφτήκαμε τον περιφραγμένο χώρο με τα αγρινά. Από μερικές δεκάδες σε αριθμό τη δεκαετία του 1930, ο αριθμός τους έχει αυξηθεί πολύ, αφού στις μέρες μας, σε όλο το νησί, υπάρχουν περισσότερα από 3000! Ήμασταν πολύ τυχεροί, τα όμορφα αυτά ζώα μάς έκαναν τη χάρη και έμειναν αρκετή ώρα κοντά στην περίφραξη και έτσι καταφέραμε να τα θαυμάσουμε με την ησυχία μας. Η φωτογραφική μηχανή δεν σταμάτησε να λειτουργεί και τα παιδιά χαμογελούσαν συνεχώς βλέποντας τα υπέροχα αυτά αγριοκάτσικα. Μέχρι και το σκυλάκι μας, η Cookie έμεινε σαστισμένη πολλή ώρα παρακολουθώντας τις κινήσεις τους. Ήταν μια τόσο ξεχωριστή μέρα για όλους μας, αφιερωμένη στη μαγεία της φύσης, που ξέρει να σε κάνει να ξεχνάς κάθε σου έγνοια. Μια επίσκεψη επιβάλλεται, μην το καθυστερείτε!
