Κείμενο: Άντρος Σκαλιστής
Όλοι ψάχνουμε για νέες ευκαιρίες. Ευκαιρίες για αλλαγές ριζικές, ή όχι και τόσο, εμείς αποφασίζουμε πόσο μεγάλες θα είναι. Ευκαιρίες για περιπέτειες, εμπειρίες, φρέσκες εικόνες. Ειδικά αυτό το διάστημα έχουμε ανάγκη όλοι μας για φρέσκες, καθαρές εικόνες, που θα μας δυναμώνουν στα δύσκολα. Εμείς θα προσπαθήσουμε να σας μεταδώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες και πιο καθαρές εικόνες. Και τι πιο καθαρό από την φύση και τα τοπία του νησιού μας.
Η παρέα μας ξέρει ότι αυτά που αξίζει να κάνουμε, πρέπει να τα κάνουμε δυνατά, με πάθος. Το roadtrip.cy έχει πάθος με τις εκδρομές, με τα κυπριακά τοπία, τα μονοπάτια της φύσης, με το αυτοκίνητο, αλλά και με το ποδήλατο. Σήμερα θα κάνουμε μια υπέροχη διαδρομή και θα χαρούμε ζωογόνο δάσος, πανέμορφα τοπία, μικρά χωριά, ένα οινοποιείο. Θα μιλήσουμε με δυο φίλους που σκέφτονται όπως εμείς, έχουν το ίδιο πάθος μαζί μας. Θα χαρούμε τη φύση, το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο προορισμός μας έχει καταφέρει να διατηρήσει κυπριακό χαρακτήρα.
Σήμερα θα πάμε σε ένα χωριό της οροσειράς του Τροόδους με υψόμετρο από 1140 μέχρι 1300 μέτρα. Είναι το τρίτο πιο ψηλό χωριό της Κύπρου, μετά τον Πρόδρομο και τα Χαντριά. Όπως μας είπαν με δικαιολογημένη περηφάνια οι κάτοικοί του, είναι το μεγαλύτερο χωριό της ορεινής Κύπρου. Περήφανοι, γιατί παρά το υψόμετρο και κατά προέκταση τους βαριούς χειμώνες, αλλά και παρά την απόσταση από τις πόλεις, το χωριό αντιστάθηκε στην αστυφιλία. Αντιστάθηκε δυνατά και με πάθος θα λέγαμε. Ίσως το εξαιρετικό κλίμα, ίσως η πανέμορφη τοποθεσία, ίσως η περηφάνια για την ιστορία του χωριού δεν άφησε τους κατοίκους να το εγκαταλείψουν. Αντίθετα, έμειναν, αγάπησαν το χωριό τους και πάλεψαν για ένα καλύτερο αύριο. Το αποτέλεσμα θα το δούμε σε λίγο.
(Φωτογραφία: To χωριό Κυπερούντα είναι το μαγαλύτερο ορεινό χωριό της Κύπρου και ανήκει στη γεωγραφική περιφέρεια της Πιτσιλιάς.)
Προς το παρόν θα χαρούμε μια υπέροχη διαδρομή. Την διαδρομή την έχουμε ξανακάνει μαζί, πριν κάποιες εβδομάδες, οπότε δεν θα δώσουμε πολλές λεπτομέρειες. Φυσικά την κάναμε με άλλο αυτοκίνητο, σήμερα πιστεύω ότι θα την απολαύσουμε παραπάνω. Θα περάσουμε από τα Σπήλια, από το Κούρδαλι και θα πάμε στην Κυπερούντα, που είναι και ο τελικός μας προορισμός.
Ξεκινούμε από Λευκωσία με κατεύθυνση Κλήρου, πριν το Αρεδιού πάμε δεξιά για Άγιο Ιωάννη της Μαλούντας, Κάτω Μονή. Στο τέρμα του τούνελ πάμε αριστερά και σε 1 χιλιόμετρο πάμε δεξιά για Αγία Μαρίνα Ξυλιάτου και συνεχίζουμε για Βυζακιά. Σε 4 χιλιόμετρα φτάνουμε σε ένα ΑΛΤ, δεξιά Βυζακιά, αριστερά Καννάβια. Πάμε αριστερά, προς Καννάβια και σύντομα ξεκινά το δάσος. Σε τρία χιλιόμετρα το δάσος πυκνώνει ακόμα παραπάνω και σε τέσσερα βρίσκουμε την ταμπέλα για τον Άγιο Γεώργιο του Καυκάλου.
Μια μικρή ιστοριούλα για το χωριό για να μας συντροφέψει στη διαδρομή μας. Το χωριό αποτελούσε «αποικία» των κατοίκων της Κυπερούντας, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν τον χειμώνα. Η Κυπερούντα βρίσκεται αρκετά πιο ψηλά, οπότε οι χειμώνες είναι χειμώνες, δεν σηκώνουν αστεία. Όταν χιόνιζε στην Κυπερούντα δεν μπορούσαν να ταΐζουν τα ζώα τους. Έτσι, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι της Κυπερούντας, τον χειμώνα κατέβαιναν στον Άγιο Γεώργιο. Ιστορικά, αναφέρεται ότι κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και συγκεκριμένα τη δεκαετία του 1830, όπως σώζεται από διηγήσεις κατοίκων του χωριού, τρεις οικογένειες από την Κυπερούντα άρχισαν να χρησιμοποιούν κτήματα του Αγίου Γεωργίου. Το 1842, οι Χριστιανοί κάτοικοι οδηγήθηκαν σε δίκη από Τούρκους που ήρθαν από τη Λεύκα και κατέλαβαν την περιοχή. Στη δίκη, ο δικαστής αποφάσισε υπέρ των Κυπερουντιωτών. Υπάρχει γραπτή μαρτυρία ότι «ο δικαστής είτε ίσως γιατί είχε δωροδοκηθεί, είτε σύμφωνα με άλλη εκδοχή επειδή η απόσταση από την Κυπερούντα (11 μίλια) ήταν μικρότερη σε σχέση με εκείνη από τη Λεύκα (17 μίλια), αποφάσισε να κρατήσουν τη γη οι Κυπερουντιώτες με αντάλλαγμα ένα πουγκί ρεάλια για αποζημίωση». Φαίνεται ότι από τότε υπήρχε το κυπριακό έθιμο με το πουγκί τα ρεάλια. Παρόλο που στο παρελθόν το χωριό υπήρξε αποικία της Κυπερούντας, δεν θα πάμε γιατί τον επισκεφτήκαμε πρόσφατα.
Συνεχίζουμε, περνάμε μέσα από τα Καννάβια, την Αγία Ειρήνη, επισκεφτήκαμε και αυτά τα χωριά, γι’ αυτό συνεχίζουμε για Σπήλια και καταλήγουμε στην Κυπερούντα. Τα Σπήλια μαζί με το Κούρδαλι είναι άλλα δύο αξιόλογα χωριά με εξαιρετική φύση που θα επισκεφθούμε σύντομα.
Από Πάφο και Λάρνακα θα πάτε Λεμεσό και από εκεί Πολεμίδια, Άλασσα, Τριμίκλινη, Κάτω Αμίαντο, Καρβουνά και φτάνετε Κυπερούντα. Διαδρομή τόσο υπέροχη όσο και η διαδρομή από Λευκωσία.
Φεύγουμε από τον Άγιο Γεώργιο του Καυκάλου και ξαναμπαίνουμε στο δάσος. Δεν βιαζόμαστε καθόλου, οδηγούμε σιγά-σιγά και απολαμβάνουμε το πράσινο. Ξανά, πυκνά πεύκα, μεγάλα, ψηλά και μετά τις βροχές, ολοζώντανα, καταπράσινα. Έχουμε και ένα φωτεινό, λαμπρό ήλιο στον ουρανό που σε κάποια σημεία καταφέρνει και περνά, διεισδύει καλύτερα, μέσα στο πυκνό δάσος με ένα τρόπο ονειρικό. Φανταστείτε, τα δέντρα, κοντά το ένα στο άλλο, πυκνά, δημιουργούν σκιές, περιορίζουν το φως μέσα στο δάσος. Ο ήλιος, λίγο εδώ, λίγο εκεί, καταφέρνει να στείλει μια ομάδα από ακτίνες του να φωτίσουν το τοπίο. Το φως, όπου βρίσκει κενό χώρο μέσα στα δέντρα, φαίνεται να δημιουργεί στήλες, κολόνες, με τις ακτίνες του. Το θέαμα είναι μαγικό, σαν εικόνα από παραμύθι, μάς συνεπαίρνει.
Γίνεται ακόμα πιο μαγευτικό όταν σε κάποια φάση είμαστε σε ένα κομμάτι του δρόμου που είναι μια μεγάλη ευθεία, 700-800 μέτρα, μπορούμε να δούμε αρκετά μακριά. Όμως, παράλληλα ο δρόμος, στα 150-200 μέτρα μπροστά από το αυτοκίνητο, ξαφνικά κατηφορίζει απότομα, χάνεται. Εμφανίζεται ξανά, σαν μια ανηφόρα στα 500-600 μέτρα στην ευθεία μπροστά μας. Φανταστείτε, φέρτε εικόνα, είμαστε σε ένα στενό δρόμο μέσα στο δάσος.
Μέσα στη σκιά δεξιά και αριστερά μας μεγάλα, ψηλά πεύκα σαν στήλες φωτεινές τρυπάνε τις σκιές. Περνάμε δίπλα από τους κορμούς των δέντρων, τις κορυφές ούτε που τις βλέπουμε. Μπροστά μας, ο δρόμος κατεβαίνει ξαφνικά και κατεβαίνει αρκετά, η κατηφόρα έχει κλίση, είναι απότομη.
Φυσικά, μαζί με τον δρόμο κατεβαίνει και το δάσος, τα δέντρα που είναι στις άκρες του δρόμου. Οπότε, οδηγούμε σιγά, και αφού ο δρόμος και το δάσος έχουν κατεβεί, δίπλα μας έχουμε τους κορμούς των δέντρων μεν, αλλά στα 200 μέτρα, αφού τα δέντρα κατεβαίνουν μαζί με τον δρόμο, βλέπουμε τις κορυφές των δέντρων, βλέπουμε το πάνω μέρος του δάσους. Λουσμένο με έναν ήλιο υπέροχο, μαγική εικόνα, αυτή την εικόνα πρέπει να την κρατήσουμε.
(Φωτογραφία: Σημείου Θέας στην Κυπερούντα.)
Περάσαμε από τα Σπήλια και σε 6-7 λεπτά, σε 3 χιλιόμετρα περίπου, αρκετά πριν φτάσουμε στην Κυπερούντα, σε μια απότομη δεξιά στροφή, μια φουρκέτα στην ουσία, είδαμε ένα παγκάκι αριστερά από τον δρόμο, ένα σημείο θέας, ό,τι πρέπει για διάλειμμα για καφέ.
Προσέχουμε ότι από εδώ βλέπουμε καθαρά τον δρόμο που μας έφερε από τα Σπήλια για μεγάλη απόσταση, βλέπουμε και τον δρόμο που πάει στο Σαράντι και επειδή σήμερα έχουμε καθαρή ατμόσφαιρα βλέπουμε και πιο μακριά στο βάθος, ελαφρά αριστερά, κάτω από τον ορίζοντα, βλέπουμε τον κόλπο της Μόρφου. Φαίνεται καθαρά η κατεχόμενη Μόρφου, το βλέμμα πάει μηχανικά πιο αριστερά, το βουνό, το δάσος, ελεύθερα. Ακόμα πιο αριστερά, μακριά στο βάθος ξεχωρίζει άλλο μπλε, μόλις που μαντεύω τον κόλπο της Χρυσοχούς.
Σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω ως πολίτης για τη Μόρφου, για τη δική μας Μόρφου, για το νησί μας, το δικό μας νησί.
Εδώ, σε μια καλή μέρα όπως τη σημερινή, αξίζει να κάτσει κάποιος, με τις ώρες. Ο συγκεκριμένος τόπος προσφέρεται για σκέψη. Καθαρή ατμόσφαιρα, ζωογόνος ήλιος, η αγαπημένη μυρωδιά του δάσους, παντού πράσινο και γαλήνη. Στο βάθος, το γαλάζιο της Μεσογείου, το ουρανί πάνω από το νερό και ο ορίζοντας, εκείνη η γραμμή μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Ό,τι και να συμβεί, ο ορίζοντας είναι η αμετάβλητη σταθερά μας. Αυτή την εικόνα θέλω να την έχω μέσα μου, ζωντανή, δυνατή, να είναι διαθέσιμη στα δύσκολα.
Αφήσαμε τη σκέψη μας να ταξιδεύει, τελειώσαμε τον καφέ μας στο παγκάκι και συνεχίζουμε για Κυπερούντα. Φτάνουμε στο χωριό, κατεβαίνουμε προς το κέντρο. Παρκάρουμε στον δημόσιο χώρο παρκαρίσματος, κάτω από το κτήριο του Κοινοτικού Συμβουλίου. Είναι ευτυχώς τεράστιος και πάμε δεξιά και κάτω για να δούμε την ελιά των Αποστόλων. Τεράστια αιωνόβια ελιά που έχει και τον θρύλο της. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας ξεκίνησαν από την Σαλαμίνα για να πάνε στην Πάφο, μέσω των βουνών του Τροόδους. Πέρασαν και από την Κυπερούντα και διανυκτέρευσαν εδώ. Το πρωί, ξύπνησαν και προγευμάτισαν με ψωμί, κρεμμύδι και ελιές. Τα κουκούτσια τα έφτυσαν στο χώμα και από αυτά τα κουκούτσια βλάστησε η ελιά. Αυτά λέει η παράδοση, το Τμήμα Δασών λέει ότι η ελιά είναι αιωνόβια, σίγουρα πάνω από 800 χρόνων. Οπωσδήποτε αξίζει την επίσκεψη και τον σεβασμό μας ένα δέντρο με τέτοια ηλικία.
Φεύγουμε από την ελιά των Αποστόλων και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Θα πάμε στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, μια από τις ομορφότερες γωνιές του χωριού. Είναι πάνω από το Κοινοτικό Συμβούλιο και πολύ κοντά στην πλατεία και είναι πανέμορφο, δεν γίνεται να μην το επισκεφθούμε. Εξάλλου, επειδή είναι στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco, συχνότατα την επισκέπτονται ξένοι, δεν θα την επισκεφτούμε εμείς;
Πρόκειται για μονόκλιτη, μικρή εκκλησία που κοσμεί την Κυπερούντα από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Τοιχοποιία με την γκρίζα, άγρια, πέτρα του Τροόδους, χαρακτηριστική ξύλινη στέγη, παρόμοια με των περισσότερων εκκλησιών στα ορεινά, είναι χαρακτηριστικό δείγμα της τοπικής αρχιτεκτονικής. Είναι ένα καταπληκτικό δείγμα λιτής, απλής εκκλησιαστικής παρουσίας. Παρουσία ταπεινή, αλλά ουσιαστική, θα έπρεπε να είναι δείγμα, ή μάλλον υπόδειγμα για σημερινές κατασκευές. Φτάνοντας, θαυμάζουμε πρώτα τον υπέροχο, ειδυλλιακό, μικρό κήπο στο προαύλιο. Κάποιος πρέπει να αγαπά και να φροντίζει αυτό τον χώρο πολύ.
Μέσα στην εκκλησία, άλλη διάθεση, μυστηριακή. Έξω, θέλαμε να σεβαστούμε τη γαλήνη του χώρου. Μέσα, η γαλήνη γεννά σεβασμό. Πανάρχαιοι θησαυροί, όπως είναι οι υπέροχες τοιχογραφίες στο ανατολικό και δυτικό άκρο του, που χρονολογούνται από το 1521.
(Φωτογραφία: Η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στέκεται μεγαλόπρεπα στην κοινότητα της Κυπερούντας, σε ένα σημείο όπου κάποτε δέσποζε ένας αρχαίος οικισμός.)
Από το 1995, εδώ λειτουργεί έκθεση εκκλησιαστικών κειμηλίων της κοινότητας, στην ουσία, ένα μικρό εκκλησιαστικό μουσείο, που περιλαμβάνει από ξεχωριστές εικόνες αγίων μέχρι εργαλεία των θρησκευτικών τελετών. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να δούμε, όμως, είναι οι τοιχογραφίες στον βόρειο τοίχο. Προσέχουμε ζωγραφισμένο ξύλινο σταυρό και γύρω από αυτόν 10 σκηνές από την ιστορία της εύρεσης του τιμίου σταυρού. Στο κάτω μέρος υπάρχει επιγραφή που αναφέρει ότι οι τοιχογραφίες αυτές έγιναν με δαπάνη του μοναχού Ακάκιου το 1521. Στον νότιο τοίχο υπάρχει ολόσωμη τοιχογραφία του Αρχ. Μιχαήλ και δίπλα του, αριστερά και δεξιά, ολόσωμες τοιχογραφίες του Αποστόλου Παύλου και του Προδρόμου.
Ηρεμία, γαλήνη, σεβασμός, ευλάβεια, όλα αυτά σε ένα τόσο μικρό χώρο. Πραγματικά, δεν γίνεται να επισκεφθεί κάποιος την Κυπερούντα και να μην αφιερώσει χρόνο για το εκκλησάκι αυτό και τον κήπο του.
Φεύγουμε από το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, κατεβαίνουμε προς την πλατεία του χωριού γιατί θέλουμε να περπατήσουμε στην παλιά Κυπερούντα. Ο πυρήνας του χωριού έχει διασωθεί σε αρκετά καλή κατάσταση, κάποια σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί πολύ σωστά με αποτέλεσμα, περπατώντας μέσα στα παλιά δρομάκια, να νιώθουμε υπέροχα. Αλλά και αυτά που δεν έχουν συντηρηθεί έχουν την ομορφιά τους. Η λαϊκή αρχιτεκτονική στα καλύτερά της: απέριττες, καθαρές γραμμές, χωρίς κανένα στοιχείο υπερβολής. Πέτρα, ξύλο και κεραμικά, είτε τα παλιά κεραμικά τουβλάκια είτε κεραμίδια. Πιθάρια, γλάστρες στις αυλές. Απλά, ταπεινά, λιτά υλικά, γήινα χρώματα μάς κάνουν να νιώθουμε ωραία για το παρελθόν του τόπου μας. Η βόλτα μας εξελίσσεται σε ρομαντικό περίπατο. Υπάρχει και ιστορία φυσικά, παντού υπάρχει ιστορία στο νησί μας.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το χωριό χωριζόταν σε δύο γειτονιές τις οποίες διέσχιζε ο ποταμός Κούρης. Η μια γειτονιά ήταν κτισμένη γύρω από τον ναό της Αγίας Μαρίνας, ενώ η άλλη στα ανατολικά της εκκλησίας της Παναγίας. Οι Κυπερουντιώτες φρόντισαν τα σπίτια τους να είναι χτισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε «να μπορούν να επικοινωνούν εσωτερικά μεταξύ τους» και οι στέγες τους να είναι ενωμένες σχηματίζοντας ένα νοητό δρόμο. Η συγκεκριμένη μεθοδολογία βοηθούσε τους κατοίκους να διαφύγουν σε περιπτώσεις εφόδων και λεηλασιών των Τούρκων αξιωματούχων. Το σκεπτικό φυσικά ήταν «ας λεηλατήσουν, αυτό που πρέπει να προστατέψουμε είναι τις ζωές μας. Τα υλικά αγαθά, ό,τι και να είναι τα ξαναφτιάχνουμε. Να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, να αντέξουμε για να έρθουν καλύτερες μέρες». Κατάφεραν να ζήσουν, ήρθαν καλύτερες μέρες και είναι περήφανοι για τον τόπο τους.
Φεύγουμε από την παλιά Κυπερούντα και ξαναπάμε στην πλατεία του χωριού. Συνήθως, η ζωή του χωριού έχει ως κεντρικό σημείο την πλατεία. Με αυτό το σκεπτικό βλέπουμε σχεδόν παντού, σε όλα τα χωριά, δίπλα στην πλατεία και την εκκλησία. Ή, πολλές φορές, η πλατεία είναι το προαύλιο της εκκλησίας. Κάτι τέτοιο έχουμε και εδώ. Η γραφική πλατεία του χωριού έχει δημιουργηθεί γύρω από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, που είναι και η πολιούχος του χωριού. Μια παμπάλαια, λιθόκτιστη εκκλησία, η οποία δεν ξεχωρίζει μόνο για την κεντρική της τοποθεσία, αλλά και για την προσεγμένη αρχιτεκτονική και διακόσμησή της.
Όπως και στο παρεκκλήσι του Τίμιου Σταυρού, γκρίζες πέτρες της οροσειράς του Τροόδους, ξύλο, κεραμίδι, απλές και λιτές γραμμές, συμπληρώνουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα του χωριού, ενώ το εσωτερικό της δημιουργεί μια ζεστή και κατανυκτική ατμόσφαιρα. Κτισμένη τον 13ο αιώνα, έχει κάποια επιπλέον στοιχεία αρχοντιάς χωρίς να είναι έντονη η διακόσμηση, χωρίς υπερβολή. Το καμπαναριό με λαξευτούς πωρόλιθους, η δίφυλλη, ξύλινη πόρτα στην είσοδο, το πάτωμα από πλάκες τερακότα, η περίτεχνη διακόσμηση γύρω από την πόρτα, ο όμορφος, ξύλινος γυναικωνίτης υπογραμμίζουν την ιδιαίτερη αισθητική αξία του ναού αυτού. Όπως είπαμε ήδη, είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα, η οποία έγινε Χριστιανή σε πολύ νεαρή ηλικία, αν και ο πατέρας της ήταν ιερέας ειδωλολατρικής θρησκείας.
Ωραία εκκλησία, σε ωραία πλατεία όμορφου χωριού. Ξέρετε, θα μπορούσα να σας μιλώ για ώρες για το παρελθόν και τις ομορφιές της Κυπερούντας. Ακόμα δύο εκκλησίες, μονοπάτια της φύσης, μουσεία, το σανατόριο, το φεστιβάλ μήλου, η μάχη του πεύκου, η σταυρόπετρα, το θρονί. Προτιμώ όμως να μιλήσουμε για δημιουργία, για το μέλλον. Ο τόπος μας έχει ιστορία αιώνων στην παραγωγή κρασιού και οινικών προϊόντων. Κάπου είχαμε χάσει τον ειρμό και από κρασιά που τα ζήλευαν βασιλιάδες και ιππότες, αρχίσαμε να φτιάχνουμε, τελοσπάντων, όχι καλά κρασιά. Τα τελευταία χρόνια, όμως, θυμηθήκαμε την ιστορία μας, καταλάβαμε τι έχει αξία και αλλάξαμε τρόπο σκέψης και μεθοδολογία. Η Κυπερούντα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια.
Το Οινοποιείο Κυπερούντας με την υπέροχη βεράντα του, είναι το τελευταίο κτήριο βγαίνοντας από την Κυπερούντα πριν μπούμε στα Χανδριά. Άλλο ωραίο χωριό στο οποίο θα πάμε μαζί σύντομα. Είμαστε μέσα στο δάσος, φιδίσιος δρόμος, υπέροχη μέρα.
Μια τέτοια μέρα, σε ένα τέτοιο τόπο, ανοίγουμε τα παράθυρα και αναπνέουμε το νησί μας. Το νησί μας που συνεχώς καταφέρνει να μας γεμίζει με ευχάριστα συναισθήματα, να μας ενθουσιάζει, να μας πλημμυρίζει με ενδορφίνες.
Ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει και μετά από μια δεξιά στροφή, η θάλασσα από ψηλά. Φαίνεται καθαρά το λιμάνι της Λεμεσού, το Ακρωτήρι, η αλυκή. Και ο ήλιος να καθρεφτίζεται στην επιφάνειά της. Εντυπωσιακό κλείσιμο μιας θαυμάσιας μέρας. Σήμερα, χαρήκαμε δάσος, βουνό, σημεία θέας, μάθαμε θρύλους του τόπου μας, γνωρίσαμε κόσμο, με λίγα λόγια χαρήκαμε Κύπρο, μεθύσαμε με τα αρώματα και τα χρώματά της.
Το πιο πάνω κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy». Κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 8 μέχρι τις 10 ακούτε την εκπομπή του Άντρου Σκαλιστή «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.
