Εμείς στο roadtrip.cy πιστεύουμε ότι στις μέρες μας, όλοι έχουμε έντονη την ανάγκη για ταξίδι, ταξίδι στην πράξη αλλά και ταξίδι νοερό. Θέλουμε να δραπετεύουμε με οποιαδήποτε ευκαιρία. Το τελευταίο διάστημα, δεν είχαμε ευκαιρίες για καινούργιες εμπειρίες, καινούργιες εικόνες, κάτι που όλοι χρειαζόμαστε. Ευκαιρίες για φρέσκες εικόνες, νέες παραστάσεις, θέλουμε να φεύγουμε από την καθημερινότητά μας και να βλέπουμε τα πράγματα πιο θετικά. Εμείς, στο roadtrip.cy, φιλοδοξούμε να σας ταξιδέψουμε, έστω και ραδιοφωνικά, θέλουμε να είμαστε το παράθυρο για τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Γατί πάντα υπάρχει και η θετική πλευρά, φτάνει να θέλουμε εμείς να τη δούμε, να την ανακαλύψουμε.
Ευτυχώς, ο τόπος μας προσφέρεται για ταξίδια και ανακαλύψεις. Απόδειξη γι’ αυτό, είναι σίγουρα τα τόσα roadtrip.cy που έχουμε ήδη κάνει μαζί. Νοερά, περπατήσαμε σε υπέροχα μονοπάτια της φύσης, κάναμε ποδήλατο σε όμορφα τοπία. Πήγαμε μαζί σε μικρά, άγνωστα χωριά και χαρήκαμε φύση, χαρήκαμε θρύλους και παραδόσεις. Επισκεφτήκαμε ταβέρνες και απολαύσαμε γεύσεις και μυρωδιές. Με λίγα λόγια, χαρήκαμε τον τόπο μας.
Φαίνεται ότι το roadtrip.cy επηρεάζει και με άλλους τρόπους, όμως. Θέλω να αναφερθώ σε ένα μόνο παράδειγμα, παράδειγμα που μας ικανοποιεί ιδιαίτερα εδώ στον σταθμό. Πριν κάποιες εβδομάδες είχαμε κάνει την εκπομπή για τη Σιελιδονόμουττη, πάνω από τον Φαρμακά. Στο στήσιμο της εκπομπής, δεν βρίσκαμε πληροφορίες. Δεν υπήρχε ως σημείο στο Google Maps, δεν υπήρχαν γραπτές αναφορές. Ευτυχώς ένας πολύ καλός φίλος μάς πήρε από το χέρι και καταφέραμε να ανεβούμε στην κορυφή και να χαρούμε την απίστευτη θέα από εκεί πάνω. Δύο εβδομάδες μετά την εκπομπή, η Σιελιδονόμουττη ήταν πλέον καταγεγραμμένη στο Google Maps και πρόσφατα μάθαμε ότι κόσμος έχει αρχίσει τις επισκέψεις. Και το πιο σημαντικό είναι ότι το Κοινοτικό Συμβούλιο Φαρμακά έχει σχεδιάσει μονοπάτι της φύσης -μπράβο τους- και ήδη ζητά προσφορές για την κατασκευή του.
Φυσικά, πρέπει να πούμε ότι το να γράφεις roadtrips για την Κύπρο είναι εύκολο, δυο δυσκολίες μόνο υπάρχουν: Η πρώτη, τι να πρωτοδιαλέξεις και η δεύτερη πώς να εκφράσεις όλα τα συναισθήματα που μπορεί να σου δημιουργήσει ο τόπος μας. Όπως και με τον σημερινό, αγαπημένο προορισμό. Σε τι να αναφερθούμε και τι να αφήσουμε πίσω; Ποια οπτική γωνιά να τονίσουμε; Για να γίνω πιο σαφής, σήμερα θα συνεχίσουμε την περιδιάβασή μας στον Ακάμα. Αν θυμάστε, σε προηγούμενή μας εκπομπή ξεκινήσαμε από τον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας και καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι τη Λάρα. Σε εκείνη την εκπομπή, ενθουσιαστήκαμε από την ομορφιά του τοπίου στο φαράγγι του Άβακα, στην Τοξεύτρα και στη Λάρα. Εντυπωσιαστήκαμε από τη σημασία που έχει η προστατευόμενη φύση, σημασία σε παγκόσμιο επίπεδο. Σκεφτείτε ότι, σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης, ο ετήσιος αριθμός των θηλυκών πράσινων χελωνών που γεννούν σε ολόκληρη τη Μεσόγειο είναι πολύ χαμηλός, μεταξύ 325 και 375. Αρκετές από αυτές γεννούν εδώ στην Τοξεύτρα και στη Λάρα. Θαυμάσαμε τη βιοποικιλότητα της άγριας ζωής, τις πανέμορφες παραλίες, συγκινηθήκαμε στη σκέψη και μόνο της γέννησης των μικρών χελωνών.
Περάσαμε ωραία αλλά καταφέραμε να πάμε μόνο μέχρι τη Λάρα. Ο Ακάμας είναι τεράστιος, 230 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενταγμένα στο δίκτυο Natura 2000, εντυπωσιακή ποικιλία πανίδας και χλωρίδας, πολλά ενδημικά φυτά και πολλά ζώα δημιουργούν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μωσαϊκό για το οποίο εμείς, οι Κύπριοι, θα πρέπει να είμαστε πραγματικά περήφανοι. Επιπλέον, ο Ακάμας μάς μαγεύει και με την ποικιλία τοπίων μέσα στην προστατευόμενη και παρθένα περιοχή. Απόκρημνες βουνοκορφές, δάση, κοιλάδες, χαράδρες, φαράγγια, φυσικές ακρογιαλιές, άγριοι βράχοι και αμμώδεις παραλίες, θαλασσινές σπηλιές, νησάκια. Ατέλειωτες πιθανότητες για να χαρούμε φύση, να χαρούμε το νησί μας. Πεζοπορία σε αρχαία μονοπάτια, σε χωματόδρομους, πάνω στους βράχους ή στην άμμο των παραλιών. Ορεινή ποδηλασία σε απίστευτες διαδρομές. Κολύμπι, σημεία θέας. Ο Ακάμας είναι πραγματικά ατέλειωτος. Γι’ αυτό, σήμερα θα δούμε μαζί ακόμα ένα κομμάτι του.
(Φωτογραφία:Υπάρχουν τρεις ερμηνείες του ονόματος «Ακάμας» γλωσσολογικά.)
Στο μέλλον θα δούμε κι άλλα. Έχουμε στο στάδιο σχεδιασμού ακόμα τρεις διαδρομές μέσα στον Ακάμα. Δεν είναι ωραία να αγαπάς τον τόπο σου, να είσαι περήφανος και να ξέρεις γιατί;
Υπάρχουν τρεις ερμηνείες του ονόματος «Ακάμας» γλωσσολογικά. Ας ξεκινήσουμε με τις δυο απλές. Η πρώτη και πιο απλή εκδοχή για την προέλευση του ονόματος αναφέρει πως προήλθε από το στερητικό α και το ρήμα «κάμνω». Δηλαδή, ακάμωτος στην Κυπριακή, που σημαίνει ακαλλιέργητος. Η δεύτερη εκδοχή προϋποθέτει το στερητικό α και το ρήμα «καίω», δηλαδή αυτός που δεν κάηκε. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ακάμας ήταν η μοναδική περιοχή της Κύπρου που δεν κάηκε ποτέ από τις πυρπολήσεις των Αράβων πειρατών. Αυτές ήταν οι απλές υποθέσεις για την προέλευση του ονόματος «Ακάμας».
H τρίτη γλωσσολογική εκδοχή είναι η σύνδεση του στερητικού α με το ρήμα «κάμνω», που στα Αρχαία Ελληνικά σημαίνει «κουράζομαι», με το α μπροστά σημαίνει «ο ακούραστος», επίθετο που σύμφωνα με τη μυθολογία παραπέμπει σε τρεις πιθανούς αρχαίους ήρωες. Στον γιο του Αντήνορα και της Θεανώς και ήρωα του Τρωικού πολέμου, στον γιο του Θησέα και της Φαίδρας και ιδρυτή της αρχαίας πόλης Ακαμαντίδα στην Κύπρο, ή τον γιο του Θησέα και της Αριάδνης. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Θησέας, όταν έμαθε τον θάνατο της αγαπημένης του Αριάδνης, επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε την αδελφή της, τη Φαίδρα. Μαζί της έκανε δύο γιούς, ο ένας από αυτούς ονομάστηκε Ακάμας. Ο Ακάμας, σύμφωνα πάντα με τον μύθο, συμμετείχε και στην άλωση της Τροίας. Μάλιστα, ήταν ένας από τους πιστούς ακολούθους του Οδυσσέα που βρίσκονταν μέσα στο Δούρειο ίππο. Μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου, όπως και πολλοί άλλοι από τους ήρωες, ήρθε στην Κύπρο και ίδρυσε αποικία, την Ακαμαντίδα, δεν ξέρουμε πού. Πιθανότατα, όμως, στον σημερινό Ακάμα, όπου υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για αρχαίους οικισμούς, οι οποίοι όμως δεν έχουν ανασκαφεί ακόμα.
Ξέρουμε ότι οι Σαρακηνοί πειρατές μετά από χρόνια κατέστρεψαν ολοσχερώς ό,τι υπήρχε στην περιοχή. Σήμερα, τα απολιθωμένα όστρακα, τα θραύσματα από πήλινα αγγεία αποτελούν πραγματικές ενδείξεις για την ύπαρξη αρχαίων οικισμών.
Υπάρχει πολλή ιστορία στον Ακάμα, συνεχής ανθρώπινη παρουσία διαμέσου των αιώνων. Κάποια ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών δείχνουν ότι η περιοχή πρωτοκατοικήθηκε κατά τη Νεολιθική περίοδο και τα παντού παρόντα βυζαντινά ξωκλήσια της χερσονήσου μαρτυρούν την ανάπτυξη διαφόρων οικισμών στα Ρωμαϊκά χρόνια. Η ιστορία του Ακάμα πάει πίσω πολλούς αιώνες και περιπλέκεται με πολλούς μύθους και μυθολογικές σκηνές. Η Αφροδίτη, ο Άδωνις, ο Απόλλωνας, η Ρήγαινα, ο Διγενής Ακρίτας, όλοι συνθέτουν ένα τοπίο μυστηριακό, παραμυθένιο. Παραμυθένιο, όμως, είναι και το τοπίο στον Ακάμα αλλά και τα χωριά στην περιφέρειά του. Χωριά, που σίγουρα αξίζουν επίσκεψη, ή μάλλον πολλές επισκέψεις. Η Ίνια, η Δρούσια, η Πέγεια, ο Κάθηκας, οι Αρόδες, το Νέο Χωριό, όλα χωριά με χαρακτήρα, απαράμιλλη γραφικότητα και ομορφιά. Έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την πατροπαράδοτη ομογένεια στα υλικά χτισίματος, τοπική πέτρα που τη βλέπεις παντού. Σπίτια, περιτοιχίσματα, πλατείες, εκκλησάκια, με την ίδια πέτρα και την ίδια τεχνική δόμησης που μαζί, εμείς η παρέα του roadtrip.cy, θα τα επισκεφτούμε, οπωσδήποτε θα τα επισκεφτούμε.
Σε αυτό το σημείο πρέπει, όμως, να επαναλάβουμε μια προειδοποίηση που είχαμε κάνει και στην προηγούμενη εκπομπή για τον Ακάμα. Συνήθως μιλάμε στην εκπομπή για προορισμούς που θα θέλαμε να χαρείτε και εσείς. Να επισκεφτείτε και εσείς και να ζήσετε την εμπειρία από πρώτο χέρι. Ο σημερινός προορισμός δεν είναι προσβάσιμος από κανονικούς δρόμους. Θα οδηγήσουμε σε επικίνδυνους δρόμους, γι’ αυτό, όσοι θα θελήσουν να τον επισκεφτούν θα πρέπει να είναι σίγουροι ότι ξέρουν τι κάνουν. Πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτοκίνητο με πολύ καλή τετρακίνηση, να έχουν, ως οδηγοί, εξαιρετικές ικανότητες στην εκτός δρόμου οδήγηση και τελευταίο, όσοι θα το τολμήσουν, για ασφάλεια, πρέπει να είναι με παρέα, ποτέ μόνοι.
(Φωτογραφία: Πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτοκίνητο με πολύ καλή τετρακίνηση, να έχουν, ως οδηγοί, εξαιρετικές ικανότητες στην εκτός δρόμου οδήγηση και τελευταίο, όσοι θα το τολμήσουν, για ασφάλεια, πρέπει να είναι με παρέα, ποτέ μόνοι.)
Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε, αλλά πριν μπούμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε, θέλω να σας δείξω ακόμα μια παραλία εδώ στη Λάρα. Στεκόμαστε στα ξύλινα σκαλιά που μας κατέβασαν στην παραλία και περπατάμε προς τα δεξιά, στο Βόρειο τέλειωμα της παραλίας. Η παραλία, η αμμουδιά δηλαδή, τελειώνει γιατί βλέπουμε βράχους να κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα, άρα οπτικά, μέχρι εδώ ήταν. Εμείς προχωρούμε, περπατάμε μέσα από τους βράχους για καμιά δεκαριά μέτρα, συνεχίζουμε δίπλα από βραχώδη παραλία και σε 60-70 μέτρα φτάνουμε σε μια άλλη παραλία. Φανταστική, πάλι κόλπος ανοικτός, πάλι μεγάλος, αλλά αυτή η παραλία δεν είναι με άμμο. Βοτσαλάκια, πολύ μικρά, το πιο μεγάλο είναι σε μέγεθος φασολιού, σε όλα τα γήινα χρώματα που μπορείτε να φανταστείτε. Στεγνά, δεν φωνάζουν το χρώμα τους, εκεί που είναι βρεγμένα όμως, ή ακόμα, μέσα στο νερό, γυαλίζουν με έντονα, δυνατά, γήινα χρώματα: κίτρινο, μπεζ, καφέ, κόκκινο, μαύρο, υπέροχα, ποιητικά χρώματα, μέσα και έξω από το νερό. Αλλά εδώ θα χαρούμε και γαλήνη, είναι ίσως η πιο μοναχική παραλία του Ακάμα, ακόμα και το καλοκαίρι. Εδώ θα χαρούμε καφέ οπωσδήποτε και μετά θα ξεκινήσουμε τη διαδρομή μας.
Επιστρέφουμε στην παραλία της Λάρας, ανεβαίνουμε τα πολλά σκαλιά και πάμε στο αυτοκίνητο που είχαμε αφήσει στον χώρο παρκαρίσματος. Ξεκινάμε με κατεύθυνση προς την Ανατολή και ακολουθούμε για ένα περίπου χιλιόμετρο τον στενό χωμάτινο δρόμο. Φτάνουμε σε ένα λίγο πιο πλατύ χωματόδρομο, μην ψάχνετε ταμπέλες με οδηγίες, δεν υπάρχουν. Δεξιά, επιστρέφουμε προς Άγιο Γεώργιο της Πέγειας, εμείς πάμε αριστερά. Κακός, δύσκολος χωματόδρομος, με πολλή σκόνη, ακόμα και τώρα αυτή την εποχή, φανταστείτε τι γίνεται το καλοκαίρι. Γύρω μας, πολλοί αόρατοι, οι χαρακτηριστικοί θάμνοι της περιοχής, αλλά και άγριες παραλίες, βράχοι, αλλά υπέροχα κρυστάλλινα νερά. Συνεχίζουμε στον χωματόδρομο, κατεβαίνουμε μια ποταμωσιά, είναι η κατάληξη του ποταμού Μυρίλλη, ανεβαίνουμε από την άλλη πλευρά και αρχίζουμε να παρατηρούμε τη θάλασσα στα αριστερά μας.
(Φωτογραφία: Η παραλία της Λάρας είναι παγκοσμίως γνωστός τόπος ωοτοκίας για την Πράσινη Χελώνα και την Καρέττα.)
Σύντομα θα δούμε στο βάθος να ξεχωρίζουν δυο μεγάλοι βράχοι, οι «καραβόπετρες» όπως είναι γνωστοί αυτοί οι βράχοι, μέσα στη θάλασσα. Είναι το σημάδι ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τον πρώτο χωματόδρομο δεξιά. Έχουν ιστορία οι καραβόπετρες, θα την πούμε σε λίγο. Θα πάμε δεξιά για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Αν συνεχίζαμε ευθεία, θα περνούσαμε δίπλα σχεδόν από τις καραβόπετρες και μετά από κάποια χιλιόμετρα θα περνούσαμε πολύ κοντά στην παραλία «Γεράνησος», έναν απίστευτα ωραίο μικρό κόλπο με λεπτό βότσαλο και άμμο. Το νερό εδώ βαθαίνει απότομα και στη δεξιά πλευρά του πολλές μικρές σπηλιές κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Εδώ, μέσα σε αυτές τις σπηλιές, έχω δει τους πιο μεγάλους σορκούς που είδα ποτέ. Είναι πολύ δύσκολη η πρόσβαση, ο δρόμος, ο πολύ κακός δρόμος, περνά μέσα από μάντρες με πρόβατα, γι’ αυτό πολύ λίγοι ξέρουν αυτή την παραλία. Στη συνέχεια, ο δρόμος περνά από την περιοχή που χρησιμοποιούσαν σαν πεδίο βολής οι Άγγλοι μέχρι το 2000 και ευτυχώς μετά σταμάτησαν. Είναι η μόνη περιοχή που δεν έχει καθόλου πράσινο, «κρανίου τόπος» κυριολεκτικά, ήδη όμως η φύση άρχισε να το διορθώνει σιγά-σιγά με τον τρόπο της. Ο δρόμος, ο πολύ κακοτράχαλος δρόμος τερματίζει στον φάρο του Ακάμα. Δεν πάει μέχρι το Ακρωτήριο Αρναούτη. Λίγο πριν το πρώην πεδίο βολής, υπάρχει δρόμος που ανεβαίνει το βουνό και κατεβαίνει από την άλλη πλευρά του Ακάμα, τη βόρεια. Καταλήγει στη Fontana Amorosa, παραλία μαγική, ιδανική για κολύμπι με μάσκα-πέδιλα, υπέροχη. Είναι, όμως, σε κάποια σημεία του εξαιρετικά δύσκολος δρόμος, φανταστείτε ότι ένα κομμάτι του -πολύ κατηφορικό και απότομο- αποκαλείται «το κακοσκάλιν». Εμείς, ευτυχώς σήμερα, όπως είπαμε, μόλις δούμε τις καραβόπετρες, μπαίνουμε στον πρώτο (αρκετά δύσκολο) χωματόδρομο δεξιά για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε το βουνό.
Στα μισά περίπου της ανάβασης, θα συναντήσουμε το εκκλησάκι της Παναγίας του Βλου. Μικρό, λιτό και χωρίς καμιά διακόσμηση, η προσωποποίηση του ταπεινού. Υπάρχουν δυο εκδοχές για την προέλευση του ονόματος. Εσείς μπορείτε να διαλέξετε όποιαν θέλετε, εγώ, έχω διαλέξει. Η πρώτη εκδοχή λέει ότι πριν πολλά χρόνια πήγε να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας ένας τυφλός. Μόλις ακούμπησε τα χείλη του στο εικόνισμα, αμέσως θεραπεύτηκε (θαύμα, θαύμα). Η εικόνα έγινε θαυματουργή και το εκκλησάκι ονομάστηκε η Παναγία του τυφλού, σε συντομία του Βλου.
Η άλλη εκδοχή λέει ότι εδώ υπήρχε παλιά πλούσιο μοναστήρι και δίπλα ένα μικρό χωριό, το Φλούδι, σε συντομία το Φλου, επί το κυπριακότερον, το Βλου. Σαρακηνοί πειρατές επιτέθηκαν στο μοναστήρι για να το λεηλατήσουν και το κατέστρεψαν με μανία. Όταν είδε η Παναγία τι έκαναν οι πειρατές, τους κυνήγησε. Τους έφτασε την ώρα που άνοιγαν πανιά για να φύγουν. Θυμωμένη όπως ήταν η Παναγία τούς καταράστηκε και μετέτρεψε τα καράβια τους σε πέτρες, κατ’ ακρίβεια σε καραβόπετρες. Τις καραβόπετρες που είδαμε προηγουμένως, ο καπετάνιος τους, όταν είδε τι έγινε, ξόδεψε όσα λεφτά είχε για να χτιστεί το σημερινό εκκλησάκι.
Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω, σε λίγο το τοπίο αλλάζει. Δέντρα, κυρίως πεύκα αρχίζουν να σχηματίζουν δάσος. Ο δρόμος συνεχίζει να είναι άσχημος χωματόδρομος αλλά είναι βατός. Έτσι κι αλλιώς εμείς πάμε σιγά γιατί απολαμβάνουμε τη φύση, το τοπίο και τη θέα που έχουμε προς τη θάλασσα σε κάποια σημεία. Είμαστε αρκετά ψηλά ήδη και βλέπουμε τις δαντελωτές παραλίες του Ακάμα. Πολλές, παρθένες και ατελείωτες, η φύση γύρω μας, λόγω εποχής, καταπράσινη, ολοζώντανη. Καμιά σχέση με την καλοκαιρινή εικόνα ξηρασίας. Συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο του δρόμου όπου σχηματίζεται μια διχάλα.
Αν ακολουθήσουμε το δεξιό σκέλος, προς τα κάτω, πάμε στις Σμιγιές, μαγική τοποθεσία που θα επισκεφθούμε σε λίγο. Αν ακολουθήσουμε το αριστερό, ανεβαίνουμε στο πυροφυλάκιο «Πίανα». Η χερσόνησος του Ακάμα απειλείται από δυο παράγοντες.
Τον παράγοντα άνθρωπο, εμάς δηλαδή, που θέλουμε να κτίσουμε παντού και να πουλήσουμε τα πάντα και τον παράγοντα πυρκαγιά. Η φωτιά είναι μόνιμη απειλή για όλη την Κύπρο, ειδικά τα καλοκαίρια, ακόμα περισσότερο εδώ όμως, λόγω της απομόνωσης. Για προστασία από την απειλή της φωτιάς, το Τμήμα Δασών έχει κατασκευάσει πυροφυλάκιο στην πιο ψηλή κορυφή του Ακάμα. Από εδώ, οι πυροφύλακες μπορούν να παρακολουθήσουν σχεδόν ό,τι γίνεται στη χερσόνησο. Αν υπάρξει καπνός, θα τον δουν, αν κάποιος κατασκηνώσει για να διανυκτερεύσει σε περιοχή που απαγορεύεται, θα τον δουν. Οι πυροφύλακες προστατεύουν τον Ακάμα 24 ώρες το 24ωρο, όμως μπορείτε να φανταστείτε τη θέα από εδώ. Θα θέλαμε να ανεβούμε στα Πίανα. Θα θέλαμε να δούμε τη θέα από το πυροφυλάκιο, το αποφεύγουμε όμως γιατί σε λίγο θα ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι της φύσης που περνά από εδώ. Θα περπατήσουμε και θα χαρούμε κι εμείς αυτή τη θέα, θα κουραστούμε λίγο αλλά την θέα θα την απολαύσουμε. Έτσι κι αλλιώς χρειαζόμαστε άσκηση, ειδικά σήμερα μετά από όλο αυτό το κούνημα στους χωματόδρομους μέσα στο αυτοκίνητό μας.
Φύγαμε από τη Λάρα, χαρήκαμε διαδρομή δίπλα από αγνές, παρθένες παραλίες του Ακάμα, περάσαμε από την Παναγία του Βλου, ανεβήκαμε ψηλά στο δάσος του Ακάμα και είμαστε στον αρκετά κακό χωματόδρομο για τις Σμιγιές. Τετρακόσια μέτρα υψόμετρο, πανέμορφη τοποθεσία, μέσα στο δάσος και τη γαλήνη. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την προέλευση του ονόματος, μάλλον μια ιστορία αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Η ιστορία είναι ότι ο Άδωνις κυνηγούσε από έρωτα τη θεά Αφροδίτη για μέρες. Κατάφερε να την πιάσει εδώ, έσμιξαν εδώ και έτσι ο τόπος ονομάστηκε Σμιγιές. Η άλλη, η πιο πρόσφατη εκδοχή, έχει την ίδια ακριβώς πλοκή και κατάληξη, η μόνη διαφορά είναι ότι ήταν ο Διγενής Ακρίτας που κυνηγούσε και δεν κυνηγούσε την Αφροδίτη αλλά τη Ρήγαινα. Αν νομίζετε ότι οι καιροί αλλάζουν…
Εν πάση περιπτώσει, το ότι έσμιξαν εδώ ή το ότι η παράδοση θέλει το σμίξιμο να έγινε εδώ, σίγουρα δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μαγευτικό τοπίο, μακριά από οτιδήποτε, από χωριά και πόλεις, μέσα στην απόλυτη ησυχία του δάσους. Ειδικά αυτή την εποχή που η φύση είναι ολοζώντανη. Πυκνό, καταπράσινο δάσος, με απίστευτες εικόνες, τοπία ικανά να μαγέψουν οποιονδήποτε επισκέπτη.
Στην περιοχή υπάρχουν τρία μονοπάτια της φύσης. Το μονοπάτι «Αφροδίτη», το μονοπάτι «Άδωνις» που ξεκινούν και τα δύο από τα λουτρά της Αφροδίτης και το μονοπάτι «Σμιγιές» που ξεκινά από εδώ. Και τα τρία μονοπάτια είναι πανέμορφα, προτιμώ σήμερα να κάνουμε μαζί, αυτό, τις Σμιγιές, γιατί θα μας χαρίσει περισσότερη θέα από ψηλά.
(Φωτογραφία: Και τα τρία μονοπάτια είναι πανέμορφα, προτιμώ σήμερα να κάνουμε μαζί, αυτό, τις Σμιγιές, γιατί θα μας χαρίσει περισσότερη θέα από ψηλά.)
Βάλαμε τις μπότες μας, τις ειδικές για περπάτημα και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε πεζοπορία στο μονοπάτι της φύσης Σμιγιές. Θα πρόσθετα ότι οι μπότες είναι απαραίτητες γιατί υπάρχουν φίδια στην περιοχή και σίγουρα οι μπότες προσφέρουν περισσότερη προστασία. Πριν ξεκινήσουμε να πούμε ότι εδώ, στις Σμιγιές, το Τμήμα Δασών έχει δημιουργήσει εκδρομικό χώρο για περίπου 600 άτομα με όλες τις διευκολύνσεις. Τόποι για άναμμα φωτιάς με ασφάλεια, τραπέζια, καθίσματα, τρεχούμενο νερό, καλά οργανωμένος χώρος με ωραία διαρρύθμιση. Ό,τι πρέπει για ξεκούραση στην επιστροφή. Αν θέλει κάποιος να έρθει και δεν θέλει να ταλαιπωρηθεί χρησιμοποιώντας τον δρόμο από τον οποίο ήρθαμε εμείς, πολύ απλά έρχεται από το Νέο Χωρίο, 3 με 4 χιλιόμετρα καλού χωματόδρομου.
Υπάρχουν δύο εκδοχές του μονοπατιού που ξεκινά από εδώ, η μικρή διαδρομή και η μεγάλη. Η μικρή έχει μήκος 2,5 χιλιόμετρα και διάρκεια 1 περίπου ώρα, η μεγάλη 6 χιλιόμετρα, 2 ώρες και κάτι. Εμείς σήμερα θα περπατήσουμε τη μικρή διαδρομή, γιατί θέλουμε να χαρούμε περπάτημα, αλλά θέλουμε να χαρούμε κυρίως τη θέα.
Ξεκινάμε, λοιπόν, περπάτημα και σε ένα περίπου χιλιόμετρο είμαστε στην πλαγιά της βουνοκορφής Πίανα, περνάμε 200 μέτρα από το πυροφυλάκιο. Περπατάμε μέσα στα πεύκα και στα αριστερά μας έχουμε μια απίστευτη θέα προς τη δυτική ακτογραμμή του Ακάμα, σχεδόν όλη τη δυτική ακτογραμμή. Βλέπουμε από αυτό το ύψος και αυτή την απόσταση τη δαντέλα που σχηματίζουν οι παραλίες του νησιού μας, το πιο δυτικό κομμάτι του τόπου μας. Θαυμάζουμε από ψηλά τις παραλίες που περάσαμε προηγουμένως με το αυτοκίνητο, τη Λάρα, τον Μυρίλλη, τις Καραβόπετρες, την Γεράνησο, βλέπουμε σχεδόν μέχρι την μύτη στο ακρωτήρι Αρναούτη. Θαυμάσια εικόνα, από αυτές που δεν θέλεις να φωτογραφίσεις γιατί ξέρεις ότι η φωτογραφία θα αδικήσει την πραγματική ομορφιά. Εξάλλου, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, άνθρωπος που εκτιμώ βαθιά, λέει ότι αυτά που πραγματικά αξίζουν, αυτά που ούτως ή άλλως θα τα θυμάσαι, δεν χρειάζονται φωτογράφιση. Τα έχουμε μέσα μας βαθιά και τα φέρνουμε στο παράθυρο της μνήμης όποτε χρειάζεται. Αυτή η εικόνα ανήκει σε αυτή την κατηγορία, σίγουρα. Θα τη φυλάξουμε σε ειδική θέση στη μνήμη μας και θα τη φέρνουμε στο παράθυρο, όποτε χρειάζεται, στα δύσκολα.
Εμείς, η παρέα του roadtrip.cy είμαστε στο μονοπάτι της φύσης «Σμιγιές», τη μικρή διαδρομή. Δυσκολευόμαστε να περπατήσουμε όχι γιατί είναι δύσκολο το μονοπάτι. Το μονοπάτι είναι αρκετά εύκολο, αλλά δυσκολευόμαστε να προχωρήσουμε γιατί μας μαγεύει η θέα. Βλέπουμε όλη τη δυτική ακτογραμμή του Ακάμα, όλες τις παραλίες και κολλάμε, πώς να προχωρήσουμε, θα προχωρήσουμε όμως γιατί ξέρουμε τι μας περιμένει σε λίγο. Είμαστε ψηλά, περίπου 400 μέτρα υψόμετρο, μέσα στο καταπράσινο δάσος, η φύση γύρω μας είναι θαυμάσια, ολοζώντανη, το απολαμβάνουμε.
Συνεχίζουμε το περπάτημα και το μονοπάτι, που -είπαμε- είναι κυκλικό, αρχίζει να παίρνει κατεύθυνση βόρεια, βορειοανατολική. Και αλλάζει η θέα. Τώρα έχουμε θέα στα δεξιά μας, προς τον κόλπο της Χρυσοχούς, βλέπουμε το Λατσί και το λιμάνι του, την Πόλη της Χρυσοχούς, μαντεύουμε τον μόλο της λίμνης, βλέπουμε την παραλία της Αργάκας, μέχρι και τον Πωμό… Υπέροχες εικόνες που μας κάνουν να αγαπάμε ακόμα παραπάνω το νησί μας.
Πραγματικά, μαγικές οι εικόνες από το μονοπάτι της φύσης «Σμιγιές» στον Ακάμα. Όμως, η θέα που μας παγώνει και μας κάνει να σταματήσουμε για όσο γίνεται παραπάνω, να απορροφήσουμε όση παραπάνω Κύπρο γίνεται είναι η εικόνα που έχουμε στα αριστερά μας. Οι παραλίες της βόρειας ακτής του Ακάμα. Η Fontana Amorosa, το Blue Lagoon, ο κόλπος του Μανώλη, το Αμφιθέατρο, το Κολπούδιν, απίστευτη εικόνα, εξαιρετική ομορφιά, έχουμε κολλήσει και δεν θέλουμε να φύγουμε. Εγώ προσωπικά έχω πολλές δυνατές αναμνήσεις από όλες αυτές τις παραλίες. Ο μόνος τρόπος να ξεκολλήσω είναι η σκέψη, η συνειδητοποίηση, ότι ακόμα και εγώ χρησιμοποίησα τον όρο Blue Lagoon. Το κανονικό τοπωνύμιο δεν είναι στα Αγγλικά, υπάρχει όνομα στη γλώσσα μας, που μας το παρέδωσαν οι παππούδες μας και πρέπει να το σεβαστούμε. Επειδή κάποιος επισκέπτης, ξένος προφανώς, κάποτε είπε, «Oh look, a blue lagoon, it’s beautiful!», μας άρεσε το ξενικό και το αναμασούμε συνέχεια. Το γράψαμε και στους χάρτες μας… Το κανονικό τοπωνύμιο είναι «Το νησί της χαμηλής», επειδή υπάρχει ένα χαμηλό, επίπεδο νησάκι μέσα στον κόλπο. Αυτό μας κληροδότησαν, αυτό πρέπει να χρησιμοποιούμε… Αστειευόμενος, τι έρχεται μετά, θα αποκαλούμε την «Άσπρη Μούττη» White Nose και τον «Άγιο Παύλο» Sao Paolo; Και το «τρεις ελιές τζιαι μια τομάτα» three olives and one tomato;
Τελειώνει το περπάτημα στο μονοπάτι και επιστρέφουμε στις Σμιγιές. Καθόμαστε σε ένα από τα πολλά παγκάκια για λίγη ξεκούραση και σκεφτόμαστε μήπως ήταν καλύτερα να ακολουθούσαμε τη μεγάλη διαδρομή; Θα περνούσαμε από τα σημεία που χαρήκαμε ήδη, αλλά θα βλέπαμε και άλλη Κύπρο. Η μεγάλη διαδρομή περνά από τα παλιά μεταλλεία, τις εγκαταστάσεις μαγνησίου και τους εγκαταλελειμμένους κλιβάνους καθώς και μέσα από ένα πιο πυκνό τμήμα του δάσους του Ακάμα. Θα μπορούσαμε ακόμα να δούμε τον Πύργο της Ρήγαινας, τον Άγιο Μηνά, τον Άγιο Κόνωνα, το Νέο Χωριό.
Από την άλλη, ο Ακάμας είναι κυριολεκτικά ατέλειωτος. Θα μπορούσαμε να τον περπατάμε για μέρες και να ανακαλύπτουμε συνέχεια καινούργιες ομορφιές. Είναι ένας θησαυρός, ή μάλλον ένα θησαυροφυλάκιο ιστορίας, τοπίων, πανίδας, χλωρίδας, παραλιών, χωριών, θρύλων, παράδοσης. Επιπλέον, είναι ένα οικοσύστημα από μόνος του, που χρειάζεται την αγάπη, την φροντίδα και την προστασία μας. Δεν λυπάμαι που δεν κάναμε την μεγάλη διαδρομή. Θα ξανάρθουμε και θα δούμε πολλά ακόμα στον Ακάμα. Θα κάνουμε τουλάχιστον ακόμα δυο εκδρομές σε αυτό τον μαγικό τόπο.
Στην αρχή είχαμε πει ότι στις μέρες μας, όλοι έχουμε έντονη την ανάγκη για ταξίδι, ταξίδι στην πράξη αλλά και ταξίδι νοερό. Θέλουμε να δραπετεύουμε με οποιαδήποτε ευκαιρία. Το τελευταίο διάστημα, δεν είχαμε ευκαιρίες για καινούργιες εμπειρίες, μια ευκαιρία για φρέσκες εικόνες, νέες παραστάσεις, θέλουμε να φεύγουμε από την καθημερινότητά μας και να βλέπουμε τα πράγματα πιο θετικά.
Εμείς, στο roadtrip.cy ελπίζουμε ότι καταφέραμε να σας ταξιδέψουμε, έστω και νοερά, ότι πετύχαμε, να είμαστε η θετική πλευρά των πραγμάτων. Γιατί πάντα υπάρχει και η θετική πλευρά, φτάνει να θέλουμε εμείς να τη δούμε, να την ανακαλύψουμε. Ευτυχώς ο τόπος μας προσφέρεται για ταξίδια και ανακαλύψεις. Στο νησί μας υπάρχουν πολλά ακόμα μυστικά που μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.
Σήμερα χαρήκαμε το αυτοκίνητό μας, εξαιρετική διαδρομή στην κυπριακή φύση, απολαύσαμε τοπία, υπέροχη μουσική, περπατήσαμε σε μονοπάτια, σε παραλίες, δάση, μοιραστήκαμε ιστορία, θρύλους και παραδόσεις του τόπου μας, νιώσαμε περήφανοι, φανταστήκαμε, ταξιδέψαμε. Δημιουργήσαμε εικόνες για να τις πάρουμε μαζί μας στην καθημερινότητά μας και να χρωματίσουμε τα πεζά.
Πηγή: Wiz-guide
