Μαρία Καραμάνου
Η Γιάννα Τερζή μοιράστηκε μια συναισθηματική εξομολόγηση για την περιπέτεια με την υγεία της, εξακολουθώντας να είναι δυνατή και αισιόδοξη παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε. Σύμφωνα με την ανάρτησή της, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ανακοίνωσε ότι είχε διαγνωστεί με όγκο στο νωτιαίο μυελό, ακολούθησε επέμβαση, και αντιμετώπισε τη ζωή με αναπηρικό αμαξίδιο.
Στην ανάρτησή της την Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου, που συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, πόζαρε σε αναπηρικό αμαξίδιο και μοιράστηκε μια φωτογραφία, συνοδευόμενη από ένα μακροσκελές μήνυμα. Σε αυτό, περιέγραψε την προσωπική της εμπειρία και εξέφρασε τη δύναμή της στο να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις αυτές. Η εξομολόγησή της αποτελεί έναν δυνατό τρόπο να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με τις προσωπικές της δυσκολίες και να προάγει την κατανόηση και την αλληλεγγύη για τα άτομα που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις στη ζωή τους.
Μάλιστα, η ίδια αποκάλυψε πως, «Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θα ήθελα να μιλήσω και για τη δική μου εμπειρία, και ίσως στα λόγια μου βρούνε κοινά σημεία όσοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με προβλήματα νωτιαίου μυελού και τις συνέπειες αυτών. Μετά από 11 ώρες για την επιτυχημένη αφαίρεση του επενδυμώματος, του σπάνιου ενδομυελικού όγκου που είχα, βγήκα από το χειρουργείο. Ξύπνησα και έζησα τους επόμενους μήνες της ζωής μου ως ένας άνθρωπος ανάπηρος από τη μέση και κάτω. Βίωσα το αμαξίδιο, πως να χειρίζομαι το σώμα μου σε σχέση με αυτό. Έμαθα να κάνω οτιδήποτε σε σχέση με τα πόδια μου από την αρχή, σαν μωρό, σε πορεία μηνών. Δεν ήξερα πότε θα επανέλθω, σε τί βαθμό θα επανέλθω, απλά ζούσα την κάθε μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο, όσο έκανα αποκατάσταση».
Και συνέχισε λέγοντας, «Σήμερα, 2 χρόνια και 10 μήνες μετά το χειρουργείο, δουλεύω με μια «αόρατη αναπηρία» που έχει να κάνει με την αισθητικότητα των κάτω άκρων.Ακόμα κι αν η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανάπηρων ατόμων – που εννοείται ότι ούτε καν πλησιάζει στο πως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα – από τους πολίτες υπάρχει η παιδεία να αντιμετωπιστούν οι ανάπηροι ως ίσοι και όχι ως κατώτεροι άνθρωποι που ζητούν οίκτο;; Όχι, δεν υπάρχει».
