Αφροδίτη Δερματά
Η Δέσποινα είναι μητέρα δύο παιδιών, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα και μια γυναίκα με απίστευτη δύναμη ψυχής. Μοιράζεται μαζί μας τη συγκλονιστική της εμπειρία με τον καρκίνο του θυρεοειδούς — μια διαδρομή γεμάτη αβεβαιότητα, σωματική και ψυχική δοκιμασία, αλλά και ελπίδα. Μέσα από τον προσωπικό της αγώνα, αναδεικνύει τη σημασία της πρόληψης, της σωστής ενημέρωσης και –πάνω απ’ όλα– της στήριξης. Γιατί, όπως λέει και η ίδια, «η δυσκολία δεν είναι πάντα στη διάγνωση, αλλά στο πώς συνεχίζεις να ζεις».
Είμαι μητέρα δύο παιδιών και εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Είχα διαγνωστεί με υποθυρεοειδισμό και έπαιρνα θυροξίνη. Το 2006, άρχισα να παρουσιάζω ανεξήγητη βραχνάδα και συχνά έχανα τη φωνή μου. Αυτό με ώθησε να προχωρήσω σε εξετάσεις, και μετά από αρκετή αναζήτηση, κατέληξα σε έναν ενδοκρινολόγο.
Εκείνη την εποχή, οι ενδοκρινολόγοι στην Κύπρο δεν είχαν την εξειδίκευση για να διενεργούν υπερήχους ή παρακεντήσεις. Δεν υπήρχε ούτε η απαραίτητη υποδομή. Καθώς ερευνούσα το θέμα της υγείας μου, μία κοπέλα στο νοσοκομείο εντόπισε έναν όζο στον ισθμό του θυρεοειδούς και με παρέπεμψε άμεσα για υπέρηχο.
Κατά τον υπέρηχο εντοπίστηκαν δύο όζοι. Τότε μόλις είχε έρθει ένας εξειδικευμένος γιατρός. Πήγα σε εκείνον, μου έκανε υπέρηχο και με προέτρεψε να προχωρήσω σε παρακέντηση.
Ρώτησα δεξιά-αριστερά και πολλοί με καθησύχασαν ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ για έναν μικρό όζο μόλις μισού εκατοστού. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να επαναλάβω τον υπέρηχο σε έξι μήνες και, εφόσον υπήρχε οποιαδήποτε αύξηση, να κάνω την παρακέντηση.
Έτσι και έγινε. Σε έξι μήνες κάναμε παρακέντηση και η βιοψία έδειξε κακοήθεια. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα προχωρήσω σε χειρουργείο. Τότε όμως ο πατέρας μου ήταν άρρωστος, στα τελευταία του, και δυσκολευόμουν να πάρω την απόφαση. Καθυστέρησα λίγο την επέμβαση.
Το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα ήταν η περίοδος που έμεινα χωρίς θυροξίνη, λόγω της προετοιμασίας για τη θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο. Εκεί αποσυντονίστηκα εντελώς από την καθημερινότητά μου.
Ήμουν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αργότερα, μιλώντας με τον γιατρό μου στο Ογκολογικό, κατάλαβα ότι δεν επηρεάζονται όλοι οι ασθενείς στον ίδιο βαθμό. Εγώ είχα χάσει τελείως τη μνήμη μου, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, δεν λειτουργούσα ούτε μέσα στην οικογένεια. Η ενέργειά μου είχε εξαφανιστεί.
Με αποδιοργάνωσε πλήρως. Συμμετείχα σε μια ομαδική θεραπεία με άλλα άτομα που είχαν παρόμοιο πρόβλημα. Όταν τους περιέγραφα όσα βίωνα, έμεναν έκπληκτοι. Το βίωνα πολύ πιο έντονα απ’ όλους. Πριν τη θεραπεία, χρειάζεται να μείνεις χωρίς θυροξίνη για να "διψάσει" ο οργανισμός για ιώδιο — έτσι ώστε το ραδιενεργό να στοχεύσει τα υπολείμματα του θυρεοειδούς.
Αυτός ο ενάμισης μήνας χωρίς θυροξίνη ήταν το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής. Εκεί στάθηκα όμως και τυχερή. Ένα δικό μου άτομο με βοήθησε πάρα πολύ στην καθημερινότητα, και βρέθηκε επίσης μια κοπέλα — γνωστή γνωστών — που είχε περάσει πιο προχωρημένο καρκίνο θυρεοειδούς. Με στήριξε πάρα πολύ ψυχολογικά. Μέσα από εκείνη, είδα ότι υπάρχει ελπίδα. Ότι δεν θα πεθάνω.
Η μεγαλύτερη δυσκολία λοιπόν, για κάποιους ασθενείς, είναι η περίοδος χωρίς θυροξίνη. Πλέον, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η ορμόνη χορηγείται με ένεση, κάτι που διευκολύνει τη διαδικασία.
Με τον καιρό — όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται — κατάλαβα πως νιώθω τυχερή που το πέρασα. Γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να στηρίξω δικά μου άτομα που αργότερα διαγνώστηκαν και εκείνα. Λίγο καιρό μετά, διαγνώστηκε και ο γιος μου. Ήταν μόλις 16 ετών. Με τον γιατρό συμφωνήσαμε ότι δεν μπορούσε να περάσει όσα πέρασα εγώ, και του χορηγήθηκε θυροξίνη εγκαίρως. Η δική του περίπτωση ήταν ήδη προχωρημένη — μάλλον το είχε καιρό.
Είχα πάρει την απόφαση από μόνη μου να κάνει εξετάσεις όλη η οικογένεια, παρότι δεν υπήρχαν ενδείξεις. Έτσι διαγνώστηκε και ο γιος μου και άλλα συγγενικά πρόσωπα. Νιώθω ευγνώμων που το πέρασα εγώ πρώτη και μπόρεσα να τους στηρίξω.
Το πιο σημαντικό μήνυμα είναι: η πρώτη εγχείρηση πρέπει να γίνει σωστά. Αυτός ο καρκίνος, ευτυχώς, είναι διαχειρίσιμος και ιάσιμος.
Αν είχα να δώσω ένα μήνυμα σε όσους το περνούν, είναι το εξής: μην διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια — είτε από ανθρώπους που το έχουν περάσει, είτε από οργανωμένους συνδέσμους. Εγώ στην αρχή ήμουν αρνητική. Νόμιζα πως μπορώ να τα καταφέρω μόνη. Τελικά ήταν λάθος. Η ψυχολογική στήριξη κάνει όλη τη διαφορά.
Κάθε άνθρωπος αξίζει να λαμβάνει την καλύτερη δυνατή φροντίδα και θεραπεία για τον καρκίνο, ανεξαρτήτως συνθηκών.
Αν εσύ ή κάποιος που γνωρίζεις βιώνει εμπειρία καρκίνου, επικοινώνησε με τον ΠΑΣΥΚΑΦ 7777 1986 παγκύπρια γραμμή επικοινωνίας. https://pasykaf.org/el-our-services/ www.pasykaf.org
