Αφροδίτη Δερματά
Μια μικροπαντρεμένη κόρη μελαχρινή ήταν η μανούλα μου όταν έμεινε έγκυος την αφεντιά μου. Αδαής και αθώα, πίστευε μέσα στην πλάνη της ότι θα συνεχίσει να παίζει «κούκλες» όπως όταν ήταν κοριτσάκι, με την μόνη διαφορά ότι πλέον το παιχνίδι της θα αναπνέει. Όταν την έπιασαν οι πόνοι της γέννας βρισκόταν ακόμα στο χωριό δεν είχε προλάβει να πάει στην Αθήνα. Τεσσερισήμισι ώρες διήρκησε το ταξίδι από την Παλαιά Εθνική Αθηνών- Κορίνθου με σοφέρ τον κουμπάρο και καθώς έφτασαν στην Αθήνα βρέθηκαν στον Κηφισό ξημερώματα, χωρίς GPS και χάρτη. Ένιωσαν μόνοι, χαμένοι και απελπισμένοι. Η μάνα μου στο πίσω κάθισμα υπέμενε στωικά με κλειστό το στόμα τους πόνους και ο πατέρας μου προσπαθούσε αγωνιωδώς να βρει κάποιον περαστικό να ρωτήσει ποιόν δρόμο έπρεπε να ακολουθήσουν για να φτάσουν στο Μαρούσι. Ξαφνικά σταμάτησε δίπλα τους ένας «πειρατής» με ένα μπλε παλιό αυτοκίνητο. Είδε την απελπισία στα βλέμματα τους… Έμοιαζε λίγο με νονό της νύχτας και το όχημα του δεν είχε καν πινακίδες. Ο “Από μηχανής Θεός” τους ζήτησε να τον ακολουθήσουν και γκαζώνοντας επιδεικτικά τους οδήγησε σε χρόνο ντετε έξω από το νοσοκομείο «Μητέρα», τους έκλεισε το μάτι, τους ευχήθηκε με ένα πόνο και εξαφανίστηκε. Η μάνα φρικαρισμένη πλέον από την ταλαιπωρία δέχτηκε να κάνει ολική αναισθησία και η αφεντιά μου έσκασε μύτη σε αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο τραβηγμένη από το κεφάλι με βεντούζα.
Οι πρώτες φωτογραφίες μου ήταν απλά τραγικές, πρησμένο πρόσωπο και ένα κεφάλι μακρουλό σαν πεπόνι. Νιώθω ότι το κεφάλι μέχρι και σήμερα, ανεπαίσθητα παραμένει στην ίδια κατάσταση. Η νέα μητέρα έκανε τρεις μέρες να συνέλθε από την αναισθησία και η ίδια λέει ότι έχει μετανιώσει οικτρά που δέχτηκε να της την κάνουν, πρώτον γιατί δεν μπόρεσε να με καλοδεχτεί και δεύτερον γιατί νόμιζε ότι θα πεθάνει από τις παρενέργειες. Με προϋπάντησαν όμως με χαρά και συγκίνηση ο πατέρας και η θεία μου…η γιαγιά μου -η μάνα της μητέρας μου-έλειπε σε ταξίδι στην Κύπρο και όταν έφτασε στο νοσοκομείο , τελευταία καταϊδρωμένη και θυμωμένη που έχασε την event, η θεία μου την τράβηξε λίγο παραπέρα και την ενημέρωσε ότι η αδερ΄φή της έκανε ένα πάρα πολύ άσχημο κοριτσάκι… Όμως η ίδια όταν με είδε να κοιμάμαι γαλήνια στο καλαθάκι μου της αντέτεινε ότι έχω όμορφα χαρακτηριστικά, ότι θα ξεπρηστώ και θα ομορφύνω. Χρόνια μετά, όχι επειδή ήμουν εγγονή της, εντελώς αντικειμενικά αισθανόταν ικανοποιημένη που δικαιώθηκε και «χτυπούσε» συνεχώς στην θεία μου την άκυρη κριτική που είχε κάνει εκείνη την μέρα.
Επέστρεψα στο χωριό λίγες μέρες μετά για να αποδείξω στην μητέρα μου ότι ουδεμία σχέση είχα με κούκλα. Ότι ήμουν ένας μικρός άνθρωπος που δεν γούσταρα καθόλου αυτή την εν ζωή κατάσταση και ότι ήμουν πολύ καλά εκεί που ήμουν πριν με τραβήξει με βία έξω, εκείνη η καταραμένη βεντούζα. Ξεκίνησα λοιπόν να τους αποδεικνύω καθημερινά ποιος ήταν πλέον το αφεντικό στο σπίτι και την ζωή τους. Έκανα την νύχτα μέρα τραβώντας -ειδικά την μάνα- μαζί μου σε απανωτά και πολύ κουραστικά ξενύχτια, όπου πεινούσα, πονούσα, κρύωνα ζεσταινόμουν και γενικά δεν περνούσα διόλου καλά. Κάποια στιγμή αφού διαπίστωσα ότι την έχω βγάλει εκτός εαυτού και ότι κινδυνεύω να με δώσει για υιοθεσία, αποφάσισα να της σκάσω το πρώτο χαριτωμένο χαμόγελο για να την γλυκάνω. Όντως, η κίνηση αποδείχθηκε σοφή και κάπως έτσι κατάφερα να την σκλαβώσω και να έχω και πάλι το πάνω χέρι. Σχεδόν τρία χρόνια έκανε η μάνα μου να κοιμηθεί κανονικά, κατάλαβε πολύ καλά ότι η καινούργια κούκλα της δεν είχε καμία σχέση με εκείνες που έπαιζε όταν ήταν μικρή και ότι ήταν αρκετά ζόρικη.
Και τα χρόνια περάσαν και η καινούργια κούκλα της είναι πλέον παλιά, κλείνει αισίως τα 47. Εντούτοις παραμένει ζόρικη, συνεχίζει να της πηγαίνει κόντρα, συνεχίζει να της την δίνει αυτός ο εντελώς μάταιος κόσμος, συνεχίζει να έχει ένα κεφάλι λίγο πεπονέ, συνεχίζει να είναι πνεύμα αντιλογίας, συνεχίζει να γκρινιάζει όταν αρρωσταίνει, συνεχίζει να της χαλάει την διάθεση ένα ρούχο ή ένα παπούτσι που την στενεύει, συνεχίζει να ξυπνάει ξημερώματα και γενικά παραμένει ακάθεκτη και δύσκολη.
Όσο και αν ο χρόνος περνάει, όσο κι αν το περιτύλιγμα αλλάζει, εκείνο το αντιδραστικό παιδί θα μένει για πάντα με πείσμα κρυμμένο εκεί… μητέρα. Να το χαίρεσαι και να σε χαίρεται!
