Αφροδίτη Δερματά
Παρασκευή πρωί. Σήμερα αποφάσισα να περπατήσω για να έρθω στο γραφείο. Ένα τέταρτο περπάτημα για να κινηθεί το σώμα και να συγκροτηθούν οι σκέψεις ήταν ό,τι χρειαζόμουν για το φινάλε της εβδομάδας. Η μέρα ηλιόλουστη, η προοπτική ενός όμορφου Σαββατοκύριακου μπροστά και, όμως, από χθες τα τέρατά μου αρχίζουν να εμφανίζονται, προσπαθώντας να μου κρύψουν τον ήλιο.
Τελευταία, έχω αρχίσει να τα αναγνωρίζω. Αρχικά εμφανίζεται το πρώτο, και στη συνέχεια φωνάζει και την παρέα του. Μου επιτίθεται και, αν χάσω την πρώτη μάχη, δίνει σήμα και στα υπόλοιπα. Ορμάνε και αυτά σαν λυσσασμένα σκυλιά. Με βία καταλαμβάνουν το μυαλό μου και μαυρίζουν την κάθε στιγμή. Είναι σαν να με πετάνε μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι και όσο περισσότερο τα αφήνω να έχουν τον έλεγχο, τόσο πιο βαθιά με σπρώχνουν και τόσο πιο δύσκολο είναι να απεγκλωβιστώ. Αν φτάσω στον πάτο, τότε ο αγώνας να βγω στην επιφάνεια είναι ακόμα μεγαλύτερος.
Σκέψεις με αγκάθια τις λέω, οι ψυχολόγοι τις αποκαλούν "overthinking", υπερανάλυση ή και εμμονή. Πρόσφατα διαπίστωσα ότι είναι ο πιο ύπουλος και επικίνδυνος εχθρός μου και, για να νικήσεις τον εχθρό, ο μόνος τρόπος είναι να τον παρατηρήσεις, να τον μάθεις, να αναγνωρίσεις την κάθε του συνήθεια, τις αντιδράσεις του, τις τακτικές του.
Έτσι, λοιπόν, την τελευταία φορά που με έριξαν στο πηγάδι και αφού έδωσα σφοδρό αγώνα για να βγω, φτάνοντας στην επιφάνεια και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα του επιτρέψω ξανά να συμβεί αυτό. Καμία δηλητηριασμένη σκέψη δεν θα με πνίξει στον πάτο του πηγαδιού. Ο μόνος τρόπος για να το καταφέρω είναι να πολεμήσω τον «εχθρό» εν τη γενέσει του. Έτσι, λοιπόν, όταν η πρώτη σκέψη-εχθρός μου χτυπάει την πόρτα και μου ζητάει να της ανοίξω, με ρωτάω:
-Είναι αλήθεια αυτό που μου λέει τώρα;
-Γιατί να την αφήσω να εισβάλει και να καταβάλει το μυαλό μου;
-Γιατί να την αναλύσω;
-Γιατί να την πολλαπλασιάσω;
- Γιατί να της δώσω σημασία και να την δυναμώσω;
-Αυτό που μου λέει με κάνει να αισθάνομαι καλά;
-Γιατί να της επιτρέψω να βασανίσει τον πολύτιμο εαυτό μου;
Της κλείνω, λοιπόν, την πόρτα κατάμουτρα και την αφήνω απέξω. Δεν έχω πια χρόνο για μιζέρια, δεν συμμετέχω άλλο σε παιχνίδια του μυαλού. Δεν παίζω. Ξέρω πλέον ότι το μυαλό μας είναι ο μοναδικός εχθρός μας και αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε. Είναι μια μεγάλη αλήθεια που λίγοι μπορούν να την αντιληφθούν. Στο χέρι μας είναι να ΜΑΣ προστατεύσουμε από οτιδήποτε αρνητικό.
Τα χρόνια περνάνε, οι κύκλοι κλείνουν, οι άνθρωποι φεύγουν και το μόνο που τελικά που μας μένει είναι ο εαυτός μας. Επιβάλλεται, λοιπόν, να τον προστατεύσουμε, να του δώσουμε αγάπη, να του προσφέρουμε ηρεμία και να τον προφυλάξουμε από κάθε τι τοξικό και μολυσματικό. Του το οφείλουμε.
Παρασκευή, λοιπόν. Ζεστός καφές στο θερμός, αραδιασμένες σκέψεις σε ένα χαρτί και το κλασικό πιάνο του Chopin να ημερεύει την ψυχή μου. Ένα Σαββατοκύριακο καραδοκεί και εγώ είμαι αποφασισμένη ότι δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο…Ο Πλάτωνας έλεγε ότι ‘το να νικάς τον εαυτό σου είναι η λαμπρότερη απ’ όλες τις μάχες’, μόνο που αυτή την νίκη ελάχιστοι άνθρωποι την κατακτούν.
The end.
