Αφροδίτη Δερματά
Η ώρα είναι 6 και 30, έχει ήδη νυχτώσει. Παρκάρω το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι. Τα γατιά της γειτονιάς με περιμένουν στο πεζοδρόμιο παρατεταγμένα σε μια σειρά άψογη, σχεδόν ψυχαναγκαστική. Τα τάισα δυο-τρεις φορές και καλόμαθαν. Έκτοτε περιμένουν στωικά να τα κεράσω το μεζεδάκι τους. «Καλομάθατε πουλάκια μου, για να δούμε τι θα βρω σήμερα στο μενού» τους μιλάω σαν να είναι άνθρωποι. Μου αρέσει πολύ να συζητάω με τα γατιά, τους πιάνω την κουβέντα και αυτά με κοιτάνε επιφυλακτικά και απαντάνε με ένα «νιάου» άλλοτε κοφτό και άλλοτε μακρόσυρτο, λες και καταλαβαίνουν. Μπορεί και να καταλαβαίνουν γι’ αυτό όταν καμία φορά τα προσβάλω λέγοντας τους ότι είναι λαίμαργα και πειναλέα, προσπαθούννα αποτινάξουν την ρετσινιά με ένα παραπονιάρικο- απολογητικό νιαούρισμα.
Είμαι σίγουρη ότι τα γατιά έχουν έρθει από κάποιο άλλο πλανήτη ως εξωγήινοι. Γι’ αυτό κουβαλάνε μια συμπαντική, απόκοσμη τρέλα που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως αλλιώς. Βρίσκονται τριγύρω μου από όταν ήμουν παιδί. Πρώτα ήταν ο Λέων και η Ρόζα. Δυο γατιά που τα πετούσα –ναι ντρέπομαι γι’ αυτό- ανά τακτά χρονικά διαστήματα από το μπαλκόνι γιατί μου φαινόταν αξιοθαύμαστο το ότι δεν πάθαιναν απολύτως τίποτα. Μέχρι που κάποια στιγμή βαρέθηκαν αυτό το παιχνίδι και εξαφανίστηκαν από προσώπου γης μπας και διασώσουν τις υπόλοιπες 2-3 ζωές τους. Έπειτα ήρθε ο Νουάρ, μαύρος νυχτερινός τύπος ο οποίος όταν μετακόμισαμε αρνήθηκε πεισματικά να ακολουθήσει και πάλεψε για το δικαίωμα του να παραμείνει στο παλιό σπίτι, με νύχια και με δόντια. Ύστερα ήρθε ο Θρυλέων μισός Αριανός και μισός Αθηναίος. Μου έκανε παρέα στα φοιτητικά μου χρόνια,. Το πιο έξυπνο γατί- μπορεί να ήταν και λίγο σκυλί- στον κόσμο. Ήταν πανέμορφος, στιβαρός και γυμνασμένος, με ακολουθούσε σε όλη την γειτονιά, με περίμενε έξω από το φούρνο όταν έμπαινα να αγοράσω ψωμί, με περίμενε έξω από το μανάβικο, έξω από το ψιλικατζίδικο και από το σούπερ μάρκετ. Όταν τελείωνα τα ψώνια επιστρέφαμε παρέα στο σπίτι συζητώντας στην διαδρομή. Τον γνώριζε όλη η γειτονιά, ήταν διάσημος για την αφοσίωση που μου έδειχνε. Μάλιστα πολλές φορές, μας έφερνε αρουραίους και σαύρες για να μας δείξει την αγάπη του και εγώ –άκου να δεις αχαριστία- τον πετούσα έξω από το σπίτι τσιρίζοντας, μαζί με τον συρφετό από ερπετά που μου έφερνε πεσκέσι. Όταν μετακομίσαμε σε διαμέρισμα δεύτερου ορόφου, τον έστειλα μόνιμα στο χωριό. Ήταν ένας γάτος ανεξάρτητος που είχε μάθει να μπαινοβγαίνει στο σπίτι όποτε ήθελε. Στο διαμέρισμα θα περιοριζόταν και θα ήταν δυστυχισμένος, σκέφτηκα και δικαιολόγησα την άκαρδη συμπεριφορά μου.
Ύστερα όταν έκανα οικογένεια ήρθε η Τσίλη, μια γάτα λευκή- πορτοκαλί, άκρως αντικοινωνική, παστρικιά όσο δεν φαντάζεσαι και νευρικιά, η οποία αποζητούσε διαρκώς την ησυχία της και δεν ήθελε πολλά πάρε δώσε με τους ανθρώπους και ειδικά με τα παιδιά τους. Η Τσίλη πλενόταν εμμονικά και ασταμάτητα, είχε ύφος γεροντοκόρης από τότε που γεννήθηκε, εντούτοις όταν αποφάσιζε να «ρίξει» τις άμυνες της και να αφήσει για λίγο στην άκρη το σκληρό προσωπείο της, τότε εκδήλωνε την αγάπη της κυρίως σε εμένα. Μου έκανε εντύπωση που ενώ φαινόταν παγερά αδιάφορη όταν έλειπα για λίγο καιρό από το σπίτι, πάντα την ημέρα της επιστροφής δεν ξεκολλούσε από πάνω μου. Καθόταν και έγλυφε τα χέρια μου με λατρεία προφανώς ανακουφισμένη που δεν με είχε χάσει για πάντα. Μόλις περνούσαν οι πρώτες μέρες των εκδηλώσεων της υποδοχής ξαναέβρισκε το παλιό καλό και αυστηρό εαυτό της και σταματούσε να αποζητά αγκαλιές.
Μέχρι που σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου ήρθε η Μπέμπη, η πιο ευγενική και καλοσυνάτη γάτα, για να με παρηγορήσει με την αγάπη της. Τα βράδια ξάπλωνε δίπλα μου στο κρεβάτι και κούρνιαζε το κεφαλάκι της στον λαιμό μου, και με τα γουργουρητά της έδιωχνε τους άσχημους εφιάλτες, μαλακώνοντας τον πόνο μου με την διακριτική παρουσία της . Η κοντή ευγενική, ασημένια γατούλα με το διακριτικό νιαούρισμα, έφυγε από το σπίτι όταν ήρθε να μείνει ένα μικρό αγρίμι. Μια μαύρη αλητόγατα που την βρήκε η κόρη μου, νεογέννητη, πεταμένη στα σκουπίδια. Την ονομάσαμε Μπάτμαν γιατί νομίζαμε ότι ήταν αρσενική, την ταΐζαμε ανά τρεις ώρες με το μπιμπερό, μέχρι που μετά από μερικούς μήνες ο Μπάτμαν απέκτησε κοιλιά και δεν ήταν από την λαιμαργία της. Έκανε έκτρωση και στείρωση μαζί και επανήλθε! Μόνο το όνομα δεν επανήλθε ποτέ, άλλωστε ο, η, το Μπάτμαν είναι ξεκάθαρα Non Binary γατί.
Ως έντονη προσωπικότητα η Μπάτμαν αποζητά ολοκληρωτικά την αφοσίωση μου και αποκλειστικά την αγάπη μου. Με περιμένει έξω από το δωμάτιο να ξυπνήσω και με καλημερίζει θερμά με ένα δυνατό μιάου. Κατευθύνεται με αγωνία στην κουζίνα και πηγαίνει πάνω κάτω πιέζοντας με να τελειώνω γρήγορα με την διαδικασία του καφέ για την πάρω αγκαλιά. Μόλις κάτσω στην καρέκλα και λίγο πριν πιώ την πρώτη μου γουλιά πηδάει πάνω μου και με πιάνει μια σφιχτή αγκαλιά γουργουρίζοντας. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη γάτα στον κόσμο που να αγκαλιάζει. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί. Πολλές φορές ολοκληρώνω τις πρωινές δουλειές κρατώντας την αγκαλιά σαν μωρό. Δεν την νοιάζει να φάει, προτεραιότητά της το πρωί είναι να με αγγίζει. Την αφήνω στεναχωρημένη πίσω από την πόρτα να περιμένει πότε θα έρθει το απόγευμα για να είμαστε και πάλι μαζί. Μόλις τελικά επιστρέψω και όταν κάτσω στον καναπέ έρχεται κατευθείαν και ξαπλώνει πάνω μου λέγοντας μου δεκάδες γατίσια γουργουροσαγαπω. Είμαι σίγουρη ότι πιστεύει ότι είμαι η μητέρα της.
Αυτά τα περίεργα πλάσματα που κάποτε έφτασαν στην γη από έναν μακρινό γατοπλανήτη, είχαν σκοπό να μας δώσουν λυτρωτική απεριόριστη αγάπη. Έρχονται στην ζωή μας για να μας σώσουν από τον καταστροφικό ανθρωπόκοσμο που μας περιβάλλει και το μόνο που θέλουν είναι αγάπη, χάδια και λίγο ξηρά τροφή ή και πολλή… Δοκιμάστε να τα βάλετε στην ζωή σας έχουν ευεργετικές ιδιότητες.
«Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και οι γάτες είναι γάτες. Η διαφορά έγκειται στο ότι ενώ οι γάτες δεν έχουν τίποτα να μάθουν από εμάς, εμείς μπορούμε να μάθουμε από αυτές πώς να ελαφρύνουμε το φορτίο που βαραίνει την ανθρώπινη φύση» Τζον Γκρέι.
