7 σούπερ γυναίκες απαντούν στο Must

Λατρεύω τις ελληνικές ταινίες. Μπορώ να τις παρακολουθώ ξανά και ξανά από τότε που ήμουν παιδί χωρίς να κουράζομαι ή να βαριέμαι. Πλέον, όμως, τις παρακολουθώ με κοινωνικό ενδιαφέρον, από μια διαφορετική οπτική, αφού κάθε ιστορία που ξετυλίγεται παρέχει ενδιαφέροντα στοιχεία που σκιαγραφούν τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, την ηθική, τις πεποιθήσεις και τα στερεότυπα που επικρατούσαν κάποτε. Όσο πιο παλιά είναι η ταινία, τόσο πιο ενδιαφέροντα τα στοιχεία. Κάθε ιστορία είναι διαφορετική και παράλληλα ίδια: η όμορφη, τσαχπίνα γυναίκα, ο γοητευτικός άντρας, το φλερτ, οι περιπέτειες, οι δυσκολίες και στο τέλος το "Happy End"—ο γάμος. Ο αυστηρός πατέρας, περήφανος για τον ζωηρό γιο, αλλά επιθυμεί την κόρη περιορισμένη και φρόνιμη στο σπίτι. Ο άντρας που εργαζόταν και ενίοτε απιστούσε, ενώ η γυναίκα περίμενε στωικά στο σπίτι, φροντίζοντας να είναι ικανοποιημένος και περιποιημένος ο καλός της. Η γυναίκα που, αν και φαινόταν χειραφετημένη και επιτυχημένη, χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν άντρα και αποκατάσταση για να ολοκληρωθεί.

Πρόσφατα, έπεσα πάνω σε μια σειρά των 80s, όπου πρωταγωνιστούσαν η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Γιώργος Κωνσταντίνου. «Τα Καθημερινά» ήταν ο τίτλος. Ο νευρικός, πάντα κουρασμένος σύζυγος πηγαινορχόταν στη δουλειά, άλλαζε τα φώτα από την γκρίνια στην νοικοκυρά γυναίκα του, τα έβρισκε όλα έτοιμα και δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος. Φυσικά, δεν της επέτρεπε να δουλέψει. Εκείνη, οικονομικά εξαρτημένη, περίμενε στωικά να τη βγάλει βόλτα και να διασκεδάσουν, ή να βρει τον άντρα της με καλή διάθεση ώστε να πουν δυο κουβέντες εντωμεταξύ, τριγυρνούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο καθαρίζοντας το σπίτι με το Roli.

Κλείνοντας την οθόνη και αναλογιζόμενη την εποχή μας, βλέπω πως στη σύγχρονη, δυτική τουλάχιστον κοινωνία, τα πράγματα είναι πλέον αρκετά διαφορετικά. Διαφορετική μέσα σε όλα είναι και η γυναίκα.

Εν έτει 2025, παρακολουθώ φίλες, γνωστές και συναδέλφους και νιώθω υπερήφανη για το γυναικείο φύλο! Πόσα πολλά μπορούμε να καταφέρουμε, πόση δύναμη κρύβουμε και πόση επιμονή. Η φίλη μου η Έλενα είναι εμπορική διευθύντρια σε έναν Μιντιακό Όμιλο στην Αθήνα, διαζευγμένη και μητέρα δυο παιδιών που τα μεγάλωσε ολομόναχη. Η Μαρίνα είναι διευθύντρια στην εφημερίδα "Καθημερινή" Η Σύλια είναι δημοσιογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός, χήρα και μεγαλώνει ένα κοριτσάκι μόνη της. Η Μαρίνα είναι ηθοποιός, ραδιοφωνική παραγωγός, σκηνοθέτιδα και μητέρα ενός αγοριού. Η Νατάσα είναι διευθύντρια Marketing σε μια εταιρεία με ινστιτούτα αισθητικής, μονογονιός μητέρα τριών παιδιών. Η Σοφία είναι τραγουδίστρια, ραδιοφωνική παραγωγός και πανελίστρια. Η Σαλώμη είναι μητέρα δυο αγοριών και ιδιοκτήτρια ενός ινστιτούτου αισθητικής.

Όλες αυτές οι γυναίκες έχουν κάτι κοινό: είναι οξυδερκείς, αυτοδημιούργητες, δυναμικές, δεν επαναπαύονται, δεν εξαρτώνται, εξελίσσονται, δημιουργούν και ξεχωρίζουν στον τομέα τους. Τις κοιτάζω με σεβασμό και νιώθω περηφάνεια και θαυμασμό για όσα έχουν καταφέρει μόνες τους. Για αυτό, θέλησα να δω την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας» από την οπτική τους. Τις ρώτησα να μου πουν τι σημαίνει για αυτές η έννοια «γυναίκα», ποια γυναίκα θαυμάζουν, ποια στερεότυπα έχουν βαρεθεί να ακούνε και πώς ορίζουν τον φεμινισμό. Με ευχαρίστησαν για την τιμή και μου απάντησαν…

Έλενα Γιατζόγλου

Για μένα, η γυναίκα είναι η ποίηση και η επανάσταση, η φροντίδα και η αντοχή, η δημιουργία και η αλλαγή. Ο κόσμος όλος πηγάζει μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας.Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν φοβούνται να κάνουν τη διαφορά. Γυναίκες που δεν φοβούνται να σπάσουν τα όρια και να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει. Την μητέρα που παλεύει για τα παιδιά της και ταυτόχρονα πρωτοπορεί και διακρίνεται στην επιστήμη, στην τέχνη, στην πολιτική, στον επαγγελματικό στίβο. Με ενοχλούν οι ταμπέλες—το ότι αν μια γυναίκα είναι δυναμική, είναι «αυταρχική», ενώ αν είναι άντρας, είναι «ηγέτης». Αν έπρεπε να ορίσω τον φεμινισμό, θα έλεγα ότι είναι «Η ελευθερία της επιλογής». Να μπορεί κάθε γυναίκα να αποφασίζει για τη ζωή της χωρίς κοινωνικά εμπόδια και χωρίς περιορισμούς και ταμπέλες. Η διεκδίκηση της ελεύθερης επιλογής δεν είναι μάχη των φύλων.

Mαρίνα Οικονομίδου

Για μένα, η γυναίκα είναι ό,τι θα έπρεπε να είναι και ο άντρας: ένας ενεργός πολίτης που εργάζεται για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Θαυμάζω τη γυναίκα που είναι ευτυχισμένη με τις επιλογές που κάνει, απελευθερωμένη από τις κοινωνικές νόρμες και τα στερεότυπα που επιβάλλει η κοινωνία. Ένα στερεότυπο που έχω βαρεθεί να ακούω είναι το εξής: "Η γυάλινη οροφή σπάει κάθε φορά που μια γυναίκα αναλαμβάνει θέση εξουσίας", σε συνδυασμό με το κλισέ "άρωμα γυναίκας στην πολιτική". Η γυάλινη οροφή θα σπάσει όταν κάθε γυναίκα, με ή χωρίς οικογένεια, μπορεί να ανέλθει σε θέσεις εξουσίας με βάση την αξία της, όπως ακριβώς μπορεί να το κάνει και ένας άντρας. Χωρίς να χρειάζεται να κάνει εκπτώσεις στην προσωπική της ζωή για να εξελιχθεί επαγγελματικά, ή να θυσιάσει την καριέρα της για να δημιουργήσει οικογένεια.
Το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται ακόμη φράσεις όπως "άρωμα γυναίκας" επιβεβαιώνει ότι η γυάλινη οροφή δεν έχει σπάσει, τουλάχιστον όχι πλήρως, και κυρίως στις συνειδήσεις της κοινωνίας.

Φεμινισμός για μένα είναι η συνεχής πάλη για την απόλυτη ισότητα των φύλων, χωρίς καμία υποσημείωση.

Σύλια Ιωαννίδου

Γυναίκα για μένα είναι το άπιαστο. Μια από τις γυναίκες που θαυμάζω είναι η μαμά μου. Πιστεύω ότι η ζωή μας σε αυτή την κοινωνία είναι ένα στερεότυπο. Δυστυχώς, τα στερεότυπα έγιναν κανονικότητα. Ο φεμινισμός έχει οριστεί χρόνια πίσω. Ο σκοπός είναι να ορίσουμε και να τηρήσουμε την ισότητα. Φτάνουν οι θεωρίες—πράξεις δεν έχουμε δει.

Σοφία Πρωίμου

Θαυμάζω ειλικρινά την κάθε γυναίκα που καταφέρνει να επιβιώνει καθημερινά. Οι ρόλοι και οι υποχρεώσεις που έχει να διαχειριστεί μια γυναίκα στη ζωή της είναι τόσοι πολλοί που πραγματικά μας κάνουν αξιοθαύμαστα όντα. Στερεότυπα που έχω βαρεθεί να ακούω είναι «Είσαι γυναίκα, πώς μιλάς έτσι;» ή «Είσαι γυναίκα, πώς κάθεσαι έτσι». Δεν μου αρέσει ο όρος «φεμινισμός» γιατί προσπαθεί να δώσει υπόσταση σε κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Για εμένα, η ισονομία και οι ίσες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το φύλο τους, είναι το μοναδικό ζητούμενο. Δεν θεωρώ ότι χρειαζόμαστε ειδική μεταχείριση, καθώς αυτό από μόνο του είναι λίγο ρατσιστικό.

Σαλώμη Ιωάννου

Για εμένα, η γυναίκα είναι κάτι ιερό, ευαίσθητο και όμορφο. Προσφέρει αγάπη, θηλυκότητα και όχι μόνο. Είναι πηγή αστέρευτης δύναμης και έχει πάντα τον τρόπο να ξαναζωντανέψει από τα συντρίμμια της. Ένα στερεότυπο που έχω βαρεθεί να ακούω είναι: «Α, είδες; Είναι γυναίκα που οδηγεί γι' αυτό έχει κίνηση!» Θαυμάζω τη Φρίντα Κάλο, τη ζωγράφο που αναστήθηκε μέσα από τα συντρίμμια της («Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί είμαι ο άνθρωπος που γνωρίζω καλύτερα»). Θαυμάζω και τον εαυτό μου γιατί ήμουν η μόνη που πίστεψα σε αυτόν και τα κατάφερα με τη δύναμη, την εξυπνάδα και την θετική μου σκέψη. Πείσμωσα και είπα: «Απλά δείτε με.»

Μαρίνα Βρόντη

Μία από τις γυναίκες που θαυμάζω είναι εκείνη που κλείνει τ' αυτιά της στο «τι πρέπει να κάνει» ως σωστή μάνα/γυναίκα και κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Συγκεκριμένα, θαυμάζω την Μαίρη Σέλλευ, την Έλενα Φερράντε, την Ίντιρα Γκάντι, τη Φρίντα Κάλο, την Όπρα, τη Μελίνα Μερκούρη, τη Μαρία Κάλλας και την Ιζαμπέλ Αλιέντε. Έχω βαρεθεί να ακούω: «Η γυναίκα πρέπει να μένει σπίτι με το παιδί της για να το μεγαλώσει σωστά». Ο φεμινισμός είναι η φωνή των γυναικών για να εξαλείψουν την αδικία που γίνεται εις βάρος τους. Είναι η κραυγή μας για ισότητα και αναγνώριση όλων μας των δικαιωμάτων! (Με τα ταπεινά μου μάτια)

Νατάσα Αλεξάνδρου

Η γυναίκα για μένα είναι η αρχή και το τέλος, η πρώτη εισπνοή και η τελευταία. Η θάλασσα, το Γιν και το Γιανγκ, που ενώνει μέσα της την τρυφερότητα με τη δύναμη, τη σοφία με το συναίσθημα, τη δημιουργία με την αναγέννηση. Είναι η ενέργεια που δίνει ζωή. Είναι αυτή που θα πάρει έναν σπόρο και θα το κάνει κήπο. Που καταφέρνει τα ανοίκεια να τα κάνει οικεία, τα πολύπλοκα απλά. Θαυμάζω τη μάνα, τις κόρες μου και όλες αυτές τις γυναίκες που στέκονται προσοχή στις καταιγίδες και αφήνουν να τις ξεπλύνουν οι σταγόνες της βροχής, διώχνοντας από πάνω τους τα βαρίδια της ψυχής τους. Ένα στερεότυπο που έχω βαρεθεί να ακούω είναι: «Αν ήσασταν πραγματικά ίσες, δεν θα το κάνατε θέμα». Αν η ισότητα ήταν δεδομένη, δεν θα χρειαζόταν να τη διεκδικούμε.