Η Ε., φοιτήτρια νομικής, μας αφηγήθηκε τη δική της προσωπική ιστορία από το Λονδίνο, αφού βρέθηκε με επιβεβαιωμένο κρούσμα και βγήκε θετική στον κορωνοϊό. Μακριά από όλους και από όλα, στην απομόνωση, μας μίλησε για τα συμπτώματα, τον πανικό αλλά και τα πιθανά αποτελέσματα που θα φέρει αυτή η πανδημία.
"Η καραντίνα με βρήκε αποκλεισμένη στο Λονδίνο, καθώς με τις προετοιμασίες για τις τελικές εξετάσεις του πτυχίου μου βρισκόμουν
στη δική μου εθελούσια απομόνωση. Συνεχόμενες ώρες διαβάσματος, «περίπατοι» από το σπίτι στο supermarket της γειτονιάς για τα απαραίτητα, μειωμένες επισκέψεις σε φίλους, χιλιάδες διαδρομές από το κρεβάτι στην τραπεζαρία, στον καναπέ και πάλι πίσω, Skype calls με τους γονείς μου και καταιγισμός ειδήσεων για το τι συνέβαινε έξω από την πόρτα μου αλλά και κάθε πόρτα σπιτιού σε όλες τις χώρες. Καθημερινά νέα κρούσματα, νεκροί, χαμός στα νοσοκομεία με τον πρωθυπουργό της Βρετανίας, Μπόρις Τζόνσον, να είχε αλλάξει την «άνετη» στάση του να βλέπει πιο σοβαρά την κατάσταση με την προτροπή να δουλέψουμε όλοι για να μειώσουμε τα κρούσματα. Έβλεπα στις ειδήσεις γιατρούς και τους νοσηλευτές σ’ όλο τον κόσμο, ήρωες που είναι άγνωστοι (αλλά τόσο γνωστοί γιατί απέκτησαν τον τίτλο αυτό) να παρακαλούν τον κόσμο να μείνει σπίτι για να σταματήσουμε την εξάπλωση.
Ο κορωνοϊός έχει προκαλέσει άπειρα προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών σε όλο τον πλανήτη ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής
τάξης, επαγγέλματος ή τόπου διαμονής. Σε όλα τα stories συμφοιτητών μου βλέπω τα ράφια των υπεραγορών άδεια, μία ασυνήθιστη εικόνα που λες «Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό, δεν ήταν αυτό στο 2020 list μου», δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή η χρονιά θα είχε και την πανδημία της».
Τα πρώτα σημάδια
Επηρεασμένη από όλα αυτά, σοκαρισμένη από τους αριθμούς που συνεχώς είχαν αύξηση, ένιωθα ότι είχα αρρωστήσει. Ίσως έφταιγαν οι αμέτρητες ώρες του διαβάσματος, λίγο και η εικόνα στο μυαλό μου για τον κορωνοϊό, άγνωστο. Αρχικά ένιωθα την κόπωση και δεν ήταν κάτι περίεργο γιατί γενικά το παρακάνω με το διάβασμα, κανένα άλλο σύμπτωμα - γιατί τα είχα ψάξει όλα στο Google καθώς δεν ήθελα να ανησυχήσω την οικογένειά μου, από την οποία είμαι τόσο μακριά, και ειδικά για κάτι τόσο ασήμαντο. Σκέφτηκα ότι αποκλείεται να το πάθω αυτό, είναι απίθανο, έτσι λέμε για όλα στη ζωή μας και μετά από αυτή μου τη σκέψη έκανα ένα ζεστό μπάνιο, το τσάι μου, είδα λίγο Netflix και όλα καλά… όπως και το επόμενο πρωινό που ένιωθα εντάξει. Αυτό σε αντίθεση με το απόγευμα που ήταν πιο έντονο
το αίσθημα της κόπωσης μαζί με ελαφρύ κρυολόγημα. Ίσως υποτίμησα λιγάκι την κατάστασή μου καθώς ένα κρυολόγημα και λίγος πονοκέφαλος δεν είναι τίποτα, ή μάλλον δεν θα ήταν τίποτα αν δεν υπήρχε η πανδημία. Μόνη μου στο Λονδίνο, χωρίς συγκάτοικο, με περιορισμένες επαφές, σκέφτηκα ότι θα ήταν το ιδανικό να τηλεφωνούσα στη μητέρα μου ως κλασική Κύπρια, για να μου πει τι να κάνω. Η ίδια πανικοβλημένη στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου δυο χιλιάδες μίλια μακριά, έβαλε τα κλάματα μην ξέροντας τι να με συμβουλεύσει. Στην Αγγλία δεν ισχύει το «ο γνωστός του γνωστού», αφού αν δεν είσαι Εγγλέζος, είναι δύσκολη η πρόσβαση σε γιατρό».
Η συνειδητοποίηση
«Στα πολλά-πολλά, κατάλαβα ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τον έχει, πολλοί από εμάς θα τον έχουμε και θα υπάρξουν και αυτοί που θα νοσήσουν σοβαρά. Μπορεί να ήταν όλα στο μυαλό μου αλλά πήρα τηλέφωνο και ανέφερα τα συμπτώματά μου, μου είπαν να μην πάω στο νοσοκομείο καθώς αν είχα τον ιό, θα ήταν εύκολη η μετάδοσή του. Αφού ήρθαν και έκανα το τεστ, βγήκε θετικό, 24 χρονών και είμαι θετική στον κορωνοϊό, απίστευτο είναι αυτό που λες, οκέι, δεν θα το πάθω ποτέ εγώ αυτό κι όμως έγινε. Πώς κόλλησα εγώ τον ιό; Ίσως από συμφοιτητή μου, ο οποίος ταξίδεψε στη χώρα του και τον έφερε μαζί του, χωρίς συμπτώματα όμως μού ήταν πιο δύσκολο να αντιληφθώ από πού προήλθε. Μετά από μια λίστα με αμέτρητα ονόματα και τηλεφωνήματα κατέληξα ότι όντως ο Μ. μού τον μετέδωσε και τον ενημέρωσα για την κατάστασή μου. Δεν έφταιγε, αλλά όφειλα να ενημερώσω για να περιοριστεί και να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα. Ποια φάρμακα μου έδωσαν οι γιατροί ως θεραπεία; Κανένα αφού δεν υπάρχει θεραπεία. Το μόνο που μου είπαν να λάβω ήταν η παρακεταμόλη σε περίπτωση ψηλού πυρετού και αρκετού πόνου, πολλές βιταμίνες και συμπληρώματα τα οποία δεν θα θεραπεύσουν τον ιό αλλά θα βοηθήσουν το ανοσοποιητικό μου σύστημα να δυναμώσει για να τον πολεμήσει πιο γρήγορα. Την επόμενη ημέρα αφού πήρα τη μητέρα μου για να δω πώς είναι όλα εκεί, μου είπε για τα μέτρα με τις πτήσεις, τον χαμό στα αεροδρόμια, τα αυστηρά μέτρα και με ρώτησε αν ήθελα να κλείσω εισιτήριο για να είμαστε όλοι μαζί. Μετά από αυτό την ενημέρωσα ότι είμαι θετική στον κορωνοϊό αλλά τα συμπτώματά μου είναι ήπια. Καθόλου ανησυχητικά προς το παρόν. Με ρώτησε «Πώς ξέρεις, αγάπη μου, ότι είναι κορωνοϊός και όχι απλώς γρίπη;», αφού δεν πίστευε τίποτα απ’ ό,τι της έλεγα».
Σε καραντίνα
«Είμαι καλά στην υγεία μου, έχω μόνο μέτρια συμπτώματα ενός κρυολογήματος, νιώθω εντάξει αλλά εννοείται ότι έχω απομονωθεί από τη
στιγμή που ανακάλυψα ότι είμαι θετική. Δύσκολο να το πιστέψω. Τα δικά μου συμπτώματα άρχισαν με λίγο βήχα και κόπωση, συμπτώματα κρυολογήματος στα οποία κανονικά δεν θα έδινε κανείς μας σημασία, συνέχισα με πυρετό που υπήρξαν μέρες που ήταν ψηλός και με την παρακεταμόλη έπεφτε και άλλες ημέρες ανύπαρκτος. Το περίεργο είναι ότι την 5η ημέρα έχασα την όρεξή μου για φαγητό αλλά και τις αισθήσεις της γεύσης και της όσφρησης. Την 7η μέρα του εγκλεισμού στο σπίτι είχα ελάχιστη φαγούρα στο σώμα μου αλλά την επόμενη ημέρα εξαφανίστηκε ευτυχώς. Ο πυρετός είχε μειωθεί δραματικά και οι πονοκέφαλοι μέρα με τη μέρα είναι σε καλύτερο επίπεδο. Όλα είναι τόσο άγνωστα αφού τα συμπτώματα αυτά τα ζήσαμε αρκετές φορές αλλά ποτέ δεν σχετίζονταν με κάποιον ιό. Είναι σημαντικό να μένουμε σπίτι, να είμαστε ρεαλιστές για το τι συμβαίνει γύρω μας γιατί όλο αυτό είναι σαν αλυσίδα, αν μπορέσουμε να τη σπάσουμε, θα τα καταφέρουμε. Νιώθω ότι μέσα από αυτό -ακόμα και να μην ακούγεται και τόσο σοβαρή η δική μου κατάσταση σε σχέση με άλλα άτομα αλλά είναι εξίσου σοβαρό ότι υπάρχει ακόμα- ωρίμασα πιο νωρίς για το νεαρό της ηλικίας μου. Υπάρχουν άνθρωποι σε υψηλό κίνδυνο
για τους οποίους η διάγνωση του ιού μπορεί να είναι καταστροφική. Συνεπώς, πλύνετε τα χέρια σας, κρατήστε αποστάσεις από τους
άλλους, μπείτε σε καραντίνα και κάντε ό,τι μπορείτε για να σταματήσετε την εξάπλωση του ιού. Μην υποτιμήσετε την κατάσταση, στον κόσμο αυξάνεται το ποσοστό θνησιμότητας αλλά από την άλλη έχουμε και αυτούς που έχουν αναρρώσει. Όλοι θέλουμε τις βόλτες μας αλλά εκεί έξω είναι ελάχιστα τα κρεβάτια στα νοσοκομεία. Μάθαμε να ζούμε την ανατροπή, με τους όρους της δικής μας ηθικής και αισιοδοξίας. Η έλλειψη φυσικής επαφής με οικογένεια και φίλους είναι δύσκολη αλλά η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μετά από 14 ημέρες αξιολογώ τις φιλίες και τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου, τα πρέπει και τα μη αλλά και τα μικρά πράγματα που μας δίνουν αξία και κίνητρο στο αύριο από το φίλτρο της απόστασης. Μετά από περίπου δυο εβδομάδες είμαι σχεδόν θεραπευμένη, όπως με ενημερώνουν και οι γιατροί, με ελάχιστη κόπωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι σε θέση να βγω στους δρόμους ή να έρθω πίσω στην Κύπρο».
Ευκαιρία για αναθεώρηση
«Είναι διαφορετικό όταν εσύ επιλέγεις την απομόνωση και διαφορετικό να σου την επιβάλουν, αυτό το λέω με σιγουριά αφού μέσα στον γενικευμένο πανικό ανακάλυψα και εγώ τα συμπτώματα του κορωνοϊού. Όταν βγαίνεις με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, την περισσότερη ώρα ο κάθε ένας από εμάς κοιτούσε την οθόνη του κινητού και τώρα όλα είναι μέσα από την οθόνη αυτή, αλλά είναι όλα με ουσία, είμαστε παρόντες γιατί-όταν αυτό περάσει με το καλό-θα είναι σαν να έχουμε ζήσει λίγο από πόλεμο. Θα αναζητήσουμε όλα αυτά που είχαμε σίγουρα και τα χάσαμε στην απομόνωση και θα καταλάβουμε την αξία τους. Ο εγκλεισμός θα μας φανεί χρήσιμος και αναγκαίος γιατί ανακαλύψαμε την πραγματική αξία, την πραγματική απειλή και συμμορφωνόμαστε-από τις λίγες φορές- σε όλα τα απαραίτητα μέτρα και συμπεριφορές. Μένουμε σπίτι περιμένοντας την επόμενη μέρα που θα είμαστε δυνατοί γι΄ αυτούς που δεν τα κατάφεραν αλλά και τους υπόλοιπους που τα κατάφεραν, γνωστούς και αγνώστους. Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες, πρέπει να είμαστε η κινητήριος δύναμη του αύριο έτσι ώστε ο ιός να μην εξαπλωθεί και να διαμορφώσουμε έτσι την καθημερινότητά μας ώστε να μην αλλάξουμε τη ζωή μας και να συνεχίζουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Έμαθα τελικά πώς να πηγαίνεις από τον διάδρομο στο σαλόνι και στο υπνοδωμάτιο και πόσο διαφέρει το να πηγαίνεις από την κουζίνα στο σαλόνι. Φροντίστε ο ένας τον άλλον, κρατήστε τις αποστάσεις σας και μείνετε υγιείς!»
*To True Story δημοσιεύτηκε στο must Μαρτίου.
