Εχω γνωρίσει πολλά ζευγάρια η κοινή ζωή των οποίων χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες διασταυρώσεις. Υπάρχει μια καφετέρια στη γειτονιά μου όπου δουλεύει ένα τέτοιο «διασταυρούμενο» ζευγάρι. Η γυναίκα ανοίγει το μαγαζί στις 7 το πρωί. Ο άνδρας την αλλάζει στις 3 μετά το μεσημέρι και κλείνει την καφετέρια λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Αυτό συμβαίνει επτά ημέρες την εβδομάδα, όλο τον χρόνο, εδώ και δεκαεπτά χρόνια. Τις τελευταίες μέρες, στο πλαίσιο των μέτρων κατά της πανδημίας, η καφετέρια είναι κλειστή, όπως, άλλωστε, όλοι οι χώροι εστίασης και σχεδόν όλα τα καταστήματα στη χώρα μας.
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν έκανα την εκπαίδευσή μου στη θεραπεία ζευγαριών, έτυχε να ακούσω μια γυναίκα να λέει μπροστά στον άνδρα της: «Είμαστε είκοσι δύο χρόνια παντρεμένοι. Κι όμως, προχθές το πρωί ξύπνησα και ένιωσα ότι δίπλα μου κοιμάται ένας άγνωστος!». Τότε αυτή η δήλωση μου είχε φανεί πολύ ακραία, όμως στην πορεία διαπίστωσα ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει πολύ συχνά, ιδιαίτερα όταν η κοινή ζωή του ζευγαριού απαρτίζεται από μια αλληλοδιαδοχή επαναλαμβανόμενων λειτουργιών οι οποίες περιορίζονται στη διεκπεραίωση υποχρεώσεων.
Και να που τώρα είμαστε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω κορωνοϊού: οι δυο μας ή οι δυο μας και τα παιδιά μας, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς δουλειά, χωρίς γήπεδο, χωρίς γυμναστήριο, χωρίς ταβέρνα, χωρίς σχολεία, χωρίς ωδεία, μπαλέτα, κολυμβητήρια ή φροντιστήρια. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι θα ζούσαμε μια τόσο βίαιη ανατροπή στην καθημερινότητά μας;
Ο δάσκαλός μου, ο αείμνηστος Γιώργος Βασιλείου, είχε κρεμασμένο στον τοίχο δίπλα στο γραφείο του το κινεζικό ιδεόγραμμα για τη λέξη «κρίση», που αποτελείται από δύο επιμέρους ιδεογράμματα. Το ένα είναι το ιδεόγραμμα για τη λέξη «κίνδυνος» και το άλλο για τη λέξη «ευκαιρία». Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από την αρχή. Ας δούμε την κρίση της πανδημίας, άρα και την καραντίνα, σαν ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε!
Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε για τους πολύ δικούς μας ανθρώπους και μας ενδιαφέρει να τα μάθουμε, ότι υπάρχουν πολλά που έχουμε αμελήσει στη σχέση μας μαζί τους.
Ας αφήσουμε στην άκρη την κριτική και τις παρατηρήσεις και ας προσπαθήσουμε να δώσουμε χαρά στους δικούς μας ανθρώπους. Χωρίς την ευκολία της εξόδου από το σπίτι για φαγητό, για διασκέδαση, για τουρισμό.
Χωρίς τη συνδρομή άλλων ανθρώπων που αποτελούν πάντα την απαραίτητη παρέα στις εξόδους μας. Μόνοι μας. Εγώ με τον ή τη σύντροφό μου. Εγώ με το παιδί μου. Θα τα καταφέρουμε;
Ο κ. Κώστας Γκοτζαμάνης είναι ψυχίατρος.
Πηγή: Η Καθημερινή
