newsroom must
Όλα τα κεντρικά κανάλια ειδήσεων, τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μιλούν για ένα πράγμα τo τελευταίο εικοσιτετράωρo, κι αυτό δεν είναι άλλο από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα ξημερώματα της Πέμπτης 24 Φεβρουαρίου.
Το γεγονός προκαλεί φόβο και άγχος ανά το παγκόσμιο, καθώς η λογική των ηγετών να προκαλέσουν ακόμα έναν πόλεμο εν έτη 2022, όπου η ανθρωπότητα πέρασε τόσα πολλά τα τελευταία 2 χρόνια λόγω πανδημίας, μάς κάνει να αναρωτιόμαστε εάν τελικά υπάρχει μέλλον για τις νέες γενιές.
Πολλοί κάτοικοι της Ουκρανίας προσπάθησαν να φύγουν, άλλοι αποφάσισαν να μείνουν και να υπερασπιστούν τη χώρα τους και άλλοι, ενώ ήθελαν καταφύγουν σε ένα ασφαλέστερο μέρος, δεν είχαν την οικονομική ευχέρεια να το κάνουν.
Οι Ουκρανοί έχουν φωνή, ονόματα και οικογένειες να προστατεύσουν. Εάν αυτό είναι τόσο δύσκολο στις μέρες μας... τότε κάνεις δεν ξέρει τι μάς περιμένει το αύριο.
Δείτε μερικές από τις δηλώσεις αυτών που έζησαν τη χθεσινή εισβολή.
«Άκουσα θόρυβο και ξύπνησα. Συνειδητοποίησα ότι έμοιαζε με πυροβολισμούς», είπε ο Mikhail Shchebrakov στο Associated Press.
«Έντυσα τον 10χρονο γιο μου. Φάγαμε πρωινό, καθίσαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε από τα παράθυρα, αλλά ήταν τόσο τρομαγμένος που έκανε εμετό», είπε η ανταποκρίτρια του BBC στο Κίεβο, Marta Shokalo.
«Δε φοβάμαι αυτήν τη στιγμή. Ίσως φοβηθώ αργότερα», δήλωσε o Maxim Prudskoi.
«Χάσαμε την πίστη μας. Μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε αυτό. Απλά απωθούσα αυτές τις σκέψεις», είπε η Anna Dovnya που είδε στρατιώτες και αστυνομικούς να αφαιρούν θραύσματα από βόμβες
«Δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε τώρα, πηγαίνουμε σε ένα μέρος όπου θα είμαστε ασφαλείς» - Svetlana, εργαζόμενη σε σχολείο.
Ένας νεαρός, ο οποίος έδωσε μόνο το μικρό του όνομα στον Τύπο, ένιωθε ανήμπορος. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι κολλημένος εδώ», τόνισε. Είναι ο Maxim και η ζωή του δε θα είναι ποτέ πια ίδια.
«Δεν έχουμε πού να πάμε, πού μπορούμε να πάμε;», είπε απελπισμένη η Anna Efimova, συνταξιούχος, η οποία έτρεξε ενστικτωδώς στο σούπερ μάρκετ, ανήσυχη για τη μητέρα της που γέμιζε το υπόγειο με προμήθειες.
«Νιώθω πανικό, φόβο. Δεν ξέρω από πού να ζητήσω βοήθεια. Δεν πιστεύαμε ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή» - Elizaveta Melnik, κάτοικος Κιέβου.
