Σπυριδούλα Σπανέα
1998. Πάλμα ντε Μαγιόρκα. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δύο νεαρά κορίτσια, οι Σοφία Μπεκατώρου – Αιμιλία Τσουλφά έχουν μόλις κερδίσει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Έχουν αποκτήσει «δικαίωμα στο όνειρο». Εκείνο το βράδυ όμως ήταν διαφορετικό για τη μία από τις δύο. Ύστερα από 22 χρόνια η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να μιλήσει για «εκείνο το βράδυ». «Γιατί τώρα», «γιατί ύστερα από 22 χρόνια», είναι κάποιες από τις ερωτήσεις που ακούστηκαν.
Για να απαντήσουμε πρέπει να γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω. Σοφία Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφά. Δύο αθλήτριες που, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, άρχισαν να αναδύονται στον «αφρό» της παγκόσμιας ιστιοπλοΐας. Το 2000 ήρθε το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και ακολούθησαν πολλές άλλες διακρίσεις. Αποκορύφωμα η πρωτιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είναι οι μοναδικές Ελληνίδες αθλήτριες που έχουν αναδειχθεί κορυφαίες του κόσμου από την παγκόσμια ομοσπονδία τους. Και, μάλιστα, δύο φορές.
Όποιος παρατηρήσει το οπτικό υλικό από συνεντεύξεις ή επιτυχίες, με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, καμιά φορά το χαμόγελο δεν φτάνει μέχρι τα μάτια της Σοφίας Μπεκατώρου. Εκεί πάντα υπήρχε μία θλίψη, σαν κάτι να την βασάνιζε.
Μετά το 2004, η Αιμιλία Τσουλφά σταμάτησε και η Σοφία Μπεκατώρου άλλαξε κατηγορία σκάφους. Το 2008, δεν ήταν ούτε 30 χρονών αλλά μέλη του ΔΣ της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας άφηναν υπονοούμενα ότι είναι μεγάλη και να ανοίξει τον δρόμο για τη νέα γενιά. Και, όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο. Τα επόμενα χρόνια έγινε μητέρα, προπονήτρια, σπούδασε ψυχολογία, και το 2016 κατάφερε και προκρίθηκε, και πάλι, σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όλο αυτό το διάστημα πολλαπλασιάζονταν οι ψίθυροι ότι «τελείωσε» και «πρέπει να πάει σπίτι της». Η ίδια όμως έμενε στη θάλασσα γιατί εκεί ήταν –και είναι- το σπίτι της. Εκεί γινόταν η ατρόμητη καπετάνισσα. Η γυναίκα που μπορούσε, στην ανοικτή θάλασσα, να ηγηθεί ενός ανδρικού πληρώματος και να το οδηγήσει στη νίκη. Κανείς δεν ξέρει εάν την ώρα που το «σπρέι» από το κύμα γέμιζε το πρόσωπό της με αλμύρα, μαζί με το κύμα γλιστρούσαν από το πρόσωπό της και τα δάκρυα.
Τα χρόνια κυλούσαν και το μόνο που έμενε ίδιο ήταν οι άνθρωποι που βρίσκονταν στην ηγεσία της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 μέχρι και σήμερα, με ελάχιστες αλλαγές, βρίσκονται στις ίδιες θέσεις. Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει μαζί τους; Κράτος εν κράτει. Και, όμως, το Κράτος αποφάσισε με νόμο να δώσει τέλος σε αυτά τα… κρατίδια του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Ο υφυπουργός Λευτέρης Αυγενάκης έφερε το 2019 σχέδιο νόμου στη Βουλή, το οποίο ψηφίστηκε, και έβαλε τέλος στους «αιώνιους» παράγοντες.
Και τότε οι αθλητές απελευθερώθηκαν και άρχισαν να μιλάνε. Κατάλαβαν ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, και κανένας δεν θα τους «κόψει» αυτό που αγαπάνε: τον αθλητισμό. Σε ότι αφορά την Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας, οι κορυφαίοι εν ενεργεία αθλητές μίλησαν για «κλίμα τρομοκρατίας», «συναλλαγές κάτω από το τραπέζι» κ.α.
Ας επιστρέψουμε όμως στο «χρυσό κορίτσι» με το θλιμμένο βλέμμα. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, κι ενώ οι ψίθυροι ότι πρέπει να πάει σπίτι της συνεχίζονταν, έδινε τους δικούς της αγώνες, σε θάλασσα και σε στεριά. Μόνο που, στην περίπτωσή της, οι ύφαλοι και οι σκόπελοι ήταν στη στεριά. Λίγο πριν από τη Βραζιλία είχε «χάσει» την αδελφή της ενώ, στη συνέχεια, πέθανε και η μητέρα της. Αν και ψυχολόγος επισκέπτεται ψυχολόγο και μιλάει ώρες ατελείωτες μαζί του. Σιγά σιγά γίνεται καπετάνισσα και εκτός θάλασσας. Καταλαβαίνει την αξία της και στη στεριά. Δίπλα της βρίσκεται η οικογένειά της και οι άνθρωποι που την αγαπάνε και τη στηρίζουν. Δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Αρχίζει να μιλάει. Μία εξομολόγηση που άρχισε τον Σεπτέμβριο, μαζί, με τις καταγγελίες άλλων πρωταθλητών μας και ολοκληρώθηκε, πριν από λίγες ημέρες, στην Ημερίδα του υφυπουργείου Αθλητισμού «Σπάσε τη Σιωπή – Μίλησε, Μην ανέχεσαι». Εκεί κατάφερε να ξεκλειδώσει τις αναμνήσεις της και να μιλήσει για εκείνο το βράδυ, στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα. Και, ίσως, τώρα η θλίψη να φύγει από το βλέμμα της…
Πηγή: Kathimerini.gr
