newsroom must
Κείμενο: Ριάνα Στυλιανού, Δωριάνα Κυριάκου
Στον τελικό του διαγωνισμού της Eurovision 2021, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο 22 Μάϊου στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, εμφανίστηκε ανάμεσα σε άλλους και η Έλενα Παπαρίζου στο πλαίσιο του «Rock The Roof», ενός θεαματικού πάρτι που έγινε σε ταράτσες της πόλης, ερμηνεύοντας μετά από 16 χρόνια, το τραγούδι που έφερε την πρώτη -και μοναδική- νίκη της Ελλάδας στο θεσμό “Number One”, εντυπωσιάζοντας του πάντες.
View this post on Instagram
Ωστόσο, δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έλειψαν τα κακόβουλα σχόλια για την εμφάνισή της, με διάφορους χρήστες των social media να σχολιάζουν τα κιλά της και όχι το υπερθέαμα που προσέφερε.
Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που απάντησαν στους κακεντρεχείς κάνοντας λόγο για απρεπή σχόλια, τα οποία όχι μόνο δεν θα έπρεπε να γίνουν εξ αρχής, αλλά μάλλον ανταποκρίνονται και στον όρο "body shaming".
“Body Shaming” ή στα ελληνικά η στιγματοποίηση της σωματικής διάπλασης, είναι γενικά ένας όρος που απαντά στις πράξεις που αποσκοπούν στην συναισθηματική κυρίως εξαθλίωση ενός ατόμου όσον αφορά το σώμα του, είτε σε σχήμα είτε σε μέγεθος. Μια μορφή βίας που μπορεί να επιφέρει τεράστιες ψυχολογικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα όταν τα άτομα υποβάλλονται σε τόσο υψηλά στρεσογώνες καταστάσεις από παιδική ηλικία. Η στιγματοποίηση αυτή καθ’ αυτή μπορεί να επικοινωνήθει με τρείς τρόπους, είτε με την κριτική απέναντι στο ίδιο το άτομο από τον εαυτό του, συγκρίνοντάς το με άλλα πιο «αρεστά» στην κοινωνία πρότυπα ομορφιάς, είτε μέσα από την κριτική της εξωτερικής εμφάνισης ενός ατόμου μπροστά του (από άλλους), είτε μέσα από την «κοροϊδία» ενός ατόμου εν αγνεία του.
Η νέα αυτή μάστιγα της εποχής επηρεάζει τον ευρύτερο πληθυσμό και “γεννά” την ανάγκη για μια αλλαγή.
Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα, διάφορα ονόματα της βιομηχανίας όπως οι Chanel, Burberry και Jacquemus, να εντάξουν τα τελευταία χρόνια, “plus size” μοντέλα για την παρουσίαση των συλλογών τους, όπου τις πλείστες φορές να επρόκειτο για γυναίκες με κανονικές διαστάσεις σώματος, που απλά ξεπερνούσαν τα κλασικά standards του size 0, το “καταλληλότερο” μέγεθος που επικρατούσε στη μόδα εδώ και δεκαετίες.
@burberry
@jacquemus
@ashleygraham
@jacquemus
@boohoo
Τα σχόλια που βγήκαν στη δημοσιότητα με αφορμή την εμφάνιση της Έλενας Παπαρίζου είναι μονάχα ένα μικρό παράδειγμα του τι συμβαίνει πραγματικά στην κοινωνία μας και πόσοι πολλοί είναι αυτοί που από σχόλια σε στυλ αστείου, καταντούν στο σκληρό bullying.
Οι πτυχές μιας τέτοιου είδους στιγματοποίησης ή αλλιώς δημιουργίας στερεοτύπων αφορούν τόσο τον πομπό (αυτόν που πράττει, στέλνει το μήνυμα), τον δέκτη (αυτόν που το λαμβάνει) αλλά και την ευρύτερη κοινωνία σαν σύνολο.
Κυρίως, αυτό που αντιλαμβανόμαστε για τον πομπό, αν το πάρουμε καθαρά ψυχαναλυτικά, θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως Προβολή (το άτομο κατηγορεί τους άλλους, προστατεύοντας το Εγώ του, για προσωπικές ατέλειες ή αδυναμίες). Με αποτέλεσμα ο δέκτης, που λαμβάνει την τέτοιου είδους κακομεταχείριση να στιγματοποιείται την δική του «ατέλεια». Από την άλλη ο δέκτης, «βάλλεται» συναισθηματικά σε τέτοιο βαθμό που μπορεί όχι μόνο να αναπτύξει ψυχολογικές διατροφικές διαταραχές, αλλά και καταθλιπτικές, ωθώντας τον όλο και πιο μακριά από την πετυχημένη αυτοανακάλυψη και αυτοεκτίμηση. Ενώ όσον αφορά το στίγμα που έχει στην κοινωνία, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε την ευκολία με την οποία ακόμη και στον 21ο αιώνα τα άτομα αναγκάζονται να υπομένουν τις κακεντρέχειες που εκτρέφει η στιγματοποίση, σε τέτοιο βαθμό που το “body shaming” γίνεται φυσιολογικό και αποδεκτό.
Πέραν των προσπαθειών για αλλαγή όσον αφορά τέτοιου είδους στιγματισμό, που δεν ήταν καθόλου λίγες, το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι αρκετά επιφανειακό όσον αφορά την κουλτούρα μας. Μπορούμε να αντιληφθούμε τις προσπάθειες που γίνονται ανά το παγκόσμιο για εξάλειψή του, χωρίς να θέλουμε να γενικοποιήσουμε το πρόβλημα αυτό, δυστυχώς η νοοτροπία πολλών επισκιάζει αυτή των λίγων, με αποτέλεσμα ολόκληρο έθνος να βρίσκεται χρόνια πίσω. Όμως δεν μπορούμε παρά να μην σχολιάσουμε το γεγονός ότι ακόμη ακολουθώντας τέτοιες πεποιθήσεις, είμαστε πολύ μακριά από την κατάκτηση της ενσυναίσθησης. Να αναγνωρίζουμε δηλαδή, ανάμεσα σε άλλα, τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια τέτοια υποκουλτούρα, τόσο στα άτομα που την δέχονται όσο και στην κοινωνία σαν σύνολο.
Είναι απαράδεκτο, να στεκόμαστε θεατές απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές, και να επιμένουμε στον «σχολιασμό» με το γάντι σε θέματα που αφορούν όλους μας. Γιατί αν πραγματικά θέλουμε να πατάξουμε την στιγματοποίηση και την κακώς νοούμενη κριτική, πρέπει πρώτα να μάθουμε να ξεριζώνουμε τέτοιες απόψεις από την κοινωνία μας, μέσα από τον διάλογο, και ναι καμία φορά να γινόμαστε πιο έντονοι, γιατί στα πολλά χρόνια που αφήνουμε τους «κοινωνικούς σχολιασμούς» να γίνονται όλο και πιο κακεντρεχείς, φαίνεται ότι δεν προήλθε η αναμενόμενη αλλαγή. Η ομορφιά πρέπει να απορρέει από το σύνολο της ανθρώπινης υπόστασης, σώμα και ψυχή, ναι, αντικειμενικά το όμορφο πάντα θα αποτελεί θέμα συζήτησης, αλλά το υποκειμενικό μάτι, θα πρέπει να εκπαιδευτεί στην αποδοχή και στην καλοσύνη, έτσι για αλλαγή.
