Της Δωριάνας Κυριάκου
Ανακαλύπτοντας την αξία των θεωρητικά εγκατεστημένων δικαιωμάτων μας ως γυναίκες, με αφορμή την κατά τα άλλα εορταστική αυτή μέρα, καλό θα ήταν να αναθεωρήσουμε και να ανατρέξουμε στο παρελθόν ως πηγή έμπνευσης για τους μετέπειτα αγώνες μας.
Η ανάγκη για ισότητα φανερώνεται από την απαρχή του αγώνα τότε το 1909 στην Νέα Υόρκη (μετά από εισήγηση της Theresa Malkiel) και καταλήγει στα πιο πρόσφατα καταιγιστικά δεδομένα του 2020, ελέω της πανδημίας. Σοκαριστικά είναι πράγματι τα αποτελέσματα, με αφορμή μια έρευνα της Eurostat κατά το 2020 οι γυναίκες κατείχαν το 33% των εδρών στα εθνικά κοινοβούλια, με την πατρίδα μας να βρίσκεται στην 8η από το τέλος θέση με 22%.
Η γενναιότητα της πρώτης γυναίκας προέδρου της Ελληνικής δημοκρατίας και το αποτέλεσμα του αγώνα των γυναικών της Κύπρου μας για δικαίωμα στην ψήφο (1950).
Κι αν τα πιο πάνω αποτελούν πλεονασμό, αξίζει να σημειώσουμε πως στην ανάγκη γίνονται οι μεγαλύτεροι αγώνες, ιδανικά και κίνητρα ενώνουν φωνές ατόμων σε όλα τα σημεία της γης. Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε έναν κόσμο χωρίς γυναίκες; Όχι. Ο λόγος δεν εναπόκειται πρακτικά μόνο στις κοινωνικά αποδεκτές νόρμες. Είναι κάτι πιο βαθύ, είναι η λύση στα προβλήματα, το ένστικτο της μάνας- τροφού (που υπάρχει από την παλαιολιθική εποχή) , είναι η αγκαλιά της συζύγου , η ανιδιοτελής αγάπη της κόρης, το στήριγμα της αδελφής, η πολυπλοκότητα της εργαζόμενης ή της διευθύντριας. Είναι και περισσότερα, η τόλμη και η γενναιότητα της πρώτης γυναίκας προέδρου της Ελληνικής δημοκρατίας (Αικατερίνη Σακελλαροπούλου- Μάρτιος 2020), είναι το αποτέλεσμα του αγώνα των γυναικών της Κύπρου μας για δικαίωμα στην ψήφο (1950). Στην ανάγκη για εξέλιξη, με σιγουριά θα πρέπει να αντιληφθούμε το ίσως πιο σημαντικό στοιχείο αυτού του άρθρου, η ανισότητα (είτε κοινωνικά, είτε εργασιακά, είτε προσωπικά) αποτελεί πραγματικότητα, τόσο στατιστικά όσο και στον αφουγκρασμό του παλμού της κοινωνίας.
Χρωστάμε λοιπόν στην ιστορία μας την «ανυπακοή» στα κοινωνικά στερεότυπα που αναγκάζουν την κάθε μία από εμάς να μπαίνει σε καλούπια. Η μέρα αυτή θα πρέπει να σηματοδοτεί για όλους μια μέρα έκφρασης του σεβασμού, της εκτίμησης και της αφύπνισης. Να γίνεται ουσία η ιδέα, να παίρνει μορφή η αλλαγή. Ανοίξτε λοιπόν όλες τα χέρια και νιώστε την δύναμη που αποπνέει η ενότητα, γίνετε σήμερα η αρχή που θα αποδώσει σε όλες την ικανοποίηση του ότι δικαιούμαστε θα πάρουμε.
