Ζωή Τουτουντζίδου
Συνεχίζονται για δεύτερη εβδομάδα οι εχθροπραξίες στην Ουκρανία μετά από απόφαση του Προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν να εισβάλει στην χώρα βυθίζοντας σε θλίψη ολόκληρο το έθνος της Ουκρανίας.
Οι εικόνες του πολέμου σπαρακτικές, θάνατος και φόβος παντού. Άνθρωποι κρυμμένοι σε καταφύγια, μετανάστες που με τα μωρά αγκαλιά προσπαθούν να σωθούν, περπατώντας για χιλιόμετρα αποζητώντας το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής.
Εμείς στην Κύπρο γνωρίζουμε αρκετά καλά τον πόνο του πολέμου καθώς γίναμε πρόσφυγες στην ίδια μας την χώρα, θάβοντας ακόμη τους νεκρούς μας, με ένα μόνιμο γιατί χαραγμένο στο μυαλό μας. Μνήμες που πέρασαν από γενιά σε γενιά και συνεχίζουν να μας επηρεάζουν παρά τα χρόνια που πέρασαν.
Καθώς τα τραύματα του πολέμου έχουν περάσει στις επόμενες γενιές, ίσως ως μία μηχανή άμυνας που μας θυμίζει πόσο εύκολα μπορεί να σταματήσει ο χρόνος ή μας θυμίζουν τα λάθη του παρελθόντος. Ένα φαινόμενο γνωστό ως τραύμα μεταξύ των γενεών (intergenerational trauma).
Η αλήθεια είναι ότι τα τραυματικά γεγονότα μπορούν να μεταφερθούν για πολλές γενιές. Το τραύμα είναι ικανό να δημιουργήσει ένα μακροχρόνιο φαινόμενο κυματισμού επηρεάζοντας αρνητικά το θύμα, τα παιδιά αυτού του ατόμου, τα παιδιά των παιδιών του κ.λπ. Ένας φαύλος κύκλος όπου οι δυσκολίες και οι κακουχίες που ζήσαμε συνεχίζουν να επηρεάζουν τις επόμενες γενιές.
Το τραύμα μεταξύ γενεών δεν είναι απλώς κάτι που μπορείς να νιώσεις, αλλά είναι επίσης κάτι που μπορείς να δεις στην πραγματικότητα ακόμη και σε γενετικό επίπεδο. Υπάρχει ένας αυξανόμενος όγκος ερευνών γύρω από αυτό που ονομάζεται επιγενετική, το οποίο εξετάζει πώς οι περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως το τραύμα αφήνουν το σημάδι τους στο DNA και στο DNA των επόμενων γενεών.
Ένα είναι όμως σίγουρο με ελπίδα και κινητήριο δύναμη την αγάπη όλα μπορούν να ξεπεραστούν αρκεί να το πιστέψουμε, προσπαθώντας καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας.
