Η «επανάσταση» ποτίζει μπαρούτι στη Μοναρχία

Της Δωριάνας Κυριάκου

Πολλά έχουν γραφτεί για την ανάγκη αποδοχής του ευρέως γνωστού «αγώνα» του πρώην Βασιλικού ζευγαριού (Harry και Meghan Markle), τα περισσότερα όμως από αυτά δεν καταφέρνουν να ενστερνιστούν το βάθος στο οποίο εκτείνεται η πραγματικότητα αυτή.

Η επιστήμη της Ψυχολογίας στην βάση της δίνει ως πυλώνα την αυτοπραγμάτωση, την κάλυψη δηλαδή της ευρύτερης ανάγκης ενός ατόμου να γνωρίσει και να αγαπήσει τον εαυτό του, όχι μόνο για τα προτερήματα, αλλά και για τα ελαττώματά του. Με απώτερο σκοπό την εξάλειψη συναισθημάτων που προκαλούν φόβο, λύπη και καθήλωση. Εάν αυτό είναι λοιπόν το κίνητρο πίσω από τις πράξεις του ζευγαριού τότε γιατί μας φαίνεται περίεργο;

Η απάντηση κρύβεται στην ιστορία της Μοναρχίας. Ανέκαθεν σκάνδαλα επι σκανδάλων έβγαιναν στο φως της δημοσιότητας προκαλώντας τεράστιο ντόρο για την πραγματικότητα του τί σημαίνει να βρίσκεσαι πέρα από τα τείχη του παλατιού. Το κοινό ανάμεσα στο τι συμβαίνει σήμερα είναι ο κοινός γνώμονας που οι περισσότεροι γνωρίσαμε μέσα από τη σειρά «The Crown» του Netflix. Ότι δηλαδή « Το στέμμα πάντα προηγείται» των ατομικών ελευθεριών, της ανάγκης για αυτοπραγμάτωση, του κινήτρου για δημιουργία προσωπικότητας, της ανιδιοτελούς προσπάθειας μιας γυναίκας να διεκδικήσει τα δικαιώματά της.

Τι και αν είναι Πρίγκιπας; Τι και αν η αγαπημένη του ήταν μια πασίγνωστη Αφροαμερικάνα ηθοποιός; Η καρδιά, μάλλον το μυαλό, δεν μπορεί να αρνηθεί την ιδέα του ανήκειν. Δεν είναι εύκολο για κανέναν μας να ζούμε έναν «απαγορευμένο» έρωτα που ενίοτε μας αναγκάζει να σκεφτούμε πέρα απ’ το Εγώ, πέρα από τις αρχές και τους κανόνες. Μοιάζει με ένα παραμύθι που διαβάζουμε από την αρχή, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Στην τελική το «όλα είναι κύκλος» φαντάζει ένα αξιόπιστο γνωμικό που θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε με τις περιπέτειες της Μοναρχίας. Στην δίνη της «ακύρωσης» προσωπικοτήτων, της αλλοίωσης των πραγματικών «θέλω» των «εγκλεισμένων» κατά τα άλλα Βασιλικών τίτλων, ένας χάνει από την λάμψη του. Γιατί το άτομο μπορεί να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση μόνο μετά την πλήρη αποδοχή.

Και αφού μιλάμε για Ψυχολογία, μπορούμε να προτείνουμε στο παλάτι, εάν ποτέ αποφασίσει να ταχθεί υπέρ της «πραγματικής θέλησης για αυτοπραγμάτωση» να ψάξει λίγο την αξία της Συναισθηματικής νοημοσύνης. Του τί σημαίνει ο άνθρωπος να βασίζει τις σχέσεις του στην Ενσυναίσθηση, στο να μάθει να καταλαβαίνει και να αφουγκράζεται τόσο τα συναισθήματά του όσο και του άλλου, στην αξία της πραγματικής αποδοχής και στην πραγματική κατανόηση τόσο του εαυτού στην ολότητά του, όσο και του άλλου.