Η Καθημερινή
Εάν ο Στέφανος Ντούσκος ζούσε στην Αγγλία από το πρωί της Παρασκευής θα είχε ξεκινήσει η γραφειοκρατική διαδικασία για να του αποδοθεί ο τίτλος του σερ. Στην Ελλάδα θα έχει τον τίτλο του πρώτου «χρυσού» ολυμπιονίκη στην κωπηλασία.
Στο Τόκιο το ρολόι δείχνει 21:30. Έχουν περάσει περισσότερες από 12 ώρες από τη στιγμή που ο 24χρονος ανέβηκε στην πρώτη θέση του βάθρου στο σκιφ. Το τηλέφωνό του δεν σταματάει να χτυπάει. Δημοσιογράφοι, συγγενείς, φίλοι. Ο ίδιος θέλει να μιλήσει σε όλους. Και ας έχει να φάει από τα ξημερώματα. Ακόμα η αδρεναλίνη είναι ψηλά. Ακόμα δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ότι κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο σκιφ. Για όσους δεν γνωρίζουν, στην κωπηλασία μία επιτυχία στο σκιφ είναι αντίστοιχη με αυτές στα σπριντ του στίβου.
«Δεν το περίμενα. Είχα κατακτήσει και άλλες διακρίσεις αλλά σε μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες. Είναι η πρώτη φορά που διακρίνομαι στους άνδρες. Πρώτη και καλή. Ο Θεός μού τα έφερε όλα μαζεμένα», μας λέει χαμογελώντας.
Από το 2011 μέχρι σήμερα η αθλητική ζωή του Στέφανου Ντούσκου δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα παρόλο που ήταν στρωμένη με δάφνες. Ως νέος έχει κατακτήσει μετάλλια σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά, αλλά ποτέ δεν τον πλησίασαν μεγάλες εταιρείες για να τον στηρίξουν. Οι γονείς του είχαν πει πολλές φορές ότι πρέπει να σταματήσει και είχε σκοπό να το κάνει μετά το Τόκιο.
«Πολλές φορές με έπιανε το παράπονο γιατί δεν είχα κάποια οικονομική στήριξη. Μετά πείσμωνα και συνέχιζα. Ευτυχώς βρέθηκε η χρηματιστηριακή εταιρεία Solidus, η οποία με στήριξε σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια. Για να φτάσω εδώ έχω θυσιάσει τα πάντα: Τις εξόδους, τους φίλους μου. Τα πάντα. Τα δύο τελευταία χρόνια δεν πήγα ούτε διακοπές. Τώρα θα πάω. Δύο χρόνια ήμουν κλεισμένος στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Στους αγώνες όλο κάτι γινόταν και έχανα το μετάλλιο στις λεπτομέρειες. Αυτή είναι η πρώτη δικαίωση», λέει στην «Κ».
«Ίσως με μάγεψε η λίμνη»
Όταν ήταν έφηβος τα χέρια του γέμιζαν αίματα σε κάθε προπόνηση στη λίμνη των Ιωαννίνων. Ίσως κάποιες φορές να είχε εμπιστευτεί τα όνειρά του και στα στοιχειά της. Στην πορεία τα χέρια γέμισαν κάλους και σταμάτησαν να ματώνουν. Η ψυχή όμως του αθλητή μάτωνε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να σταματήσει.
«Από την αρχή μου άρεσε η κωπηλασία. Με μάγευε. Ίσως να με είχε μαγέψει και η λίμνη. Το 2018 παραλίγο να σταματήσω γιατί δεν έβρισκα ταίρι για να πηγαίνουμε γρήγορα. Ευτυχώς βρήκαμε το σκιφ και μου ταίριαξε γιατί ήθελα πολύ να μείνω στον χώρο», μας λέει.
Η 30ή Ιουλίου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα στη ζωή του Στέφανου Ντούσκου. Η πιο ευτυχισμένη μέχρι να έρθει η επόμενη. «Είχα πει ότι θα σταματούσα αλλά τώρα θα συνεχίσω μέχρι το Παρίσι. Δεν ξέρω εάν θα προλάβω να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο (σ.σ. είναι φοιτητής ιατρικής). Ο αθλητισμός όμως είναι η ζωή μου. Θα ήθελα να πω σε όλα τα νέα παιδιά να μην τα παρατάνε στην πρώτη αποτυχία. Να συνεχίσουν να κυνηγάνε τα όνειρά τους. Ακόμα και όταν πέφτουν να σηκώνονται και να συνεχίζουν. Μόνο έτσι θα δικαιωθούν. Ας πάρουν παράδειγμα εμένα. Έπεσα, σηκώθηκα, αγωνίστηκα, νίκησα».
Σταθερή αξία
Από το 1984 η κωπηλασία έχει σταθερή παρουσία σε ολυμπιακές διοργανώσεις, αλλά αυτά που πραγματικά δείχνουν τη δουλειά που γίνεται σε αυτό το τόσο επίπονο άθλημα, είναι οι θέσεις που φέρνουν οι κωπηλάτες μας στα παγκόσμια και στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ιδιαίτερα σε αυτά των μικρών ηλικιακών κατηγοριών.
Στη συλλογή του Στέφανου Ντούσκου, πριν τον μάθει όλη η Ελλάδα, υπάρχουν μεταξύ άλλων έξι μετάλλια από Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά και Μεσογειακούς Αγώνες. Ανάλογες είναι και οι διακρίσεις των τριών αθλητριών που εκπροσώπησαν τη χώρα μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Η 5η θέση που κατέκτησαν οι Χριστίνα Μπούρμπου-Μαρία Κυρίδου αποτελεί τεράστια επιτυχία. Και η σημασία της είναι ακόμη μεγαλύτερη, διότι πρόκειται για δύο νέα κορίτσια (20 και 21 ετών), η προετοιμασία των οποίων δεν έγινε σε ισάξιες συνθήκες με τις αντιπάλους τους. Το ίδιο ισχύει και για την Αννέτα Κυρίδου που ήρθε 10η σε ένα τόσο δύσκολο και με μεγάλο ανταγωνισμό σκάφος. Η κωπηλασία είναι ένα επίπονο άθλημα, χωρίς βοήθεια από χορηγούς.
Η επιμονή του Στέφανου Ντούσκου έδειξε πόσα μετάλλια θα κατακτούσε η χώρα εάν οι Κατερίνα Νικολαΐδου, Νίκος Σκιαθίτης, Στέργιος Παπαχρήστου, Σοφία Ασουμανάκη, Σπύρος Γιάνναρος, Παναγιώτης Μαγδανής και τόσοι άλλοι δεν αναγκάζονταν να σταματήσουν…
