Βλέπω τη φωτογραφία με το κομβόι στρατιωτικών οχημάτων που διασχίζουν τους δρόμους της πόλης Μπέργκαμο. Μεταφέρουν δεκάδες νεκρούς από την επιδημία για να θαφτούν στις γειτονικές πόλεις. Το νεκροταφείο του Μπέργκαμο δεν χωράει άλλους. Και ύστερα πιο κάτω βλέπω το βίντεο μιας γιαγιάς, κάπου στην Ισπανία που είχε τα γενέθλιά της, έκλεινε τα ογδόντα της χρόνια. Οι γείτονες της άφησαν μια τούρτα στην εξώπορτα και μόλις βγήκε να την πάρει άρχισαν να της τραγουδάνε από τα διπλανά μπαλκόνια το «Χρόνια πολλά». Πιο κάτω μια άλλη ανάρτηση, τη διαβάζω, γράφει πως τα θύματα της επιδημίας πεθαίνουν μόνα, χωρίς καν να μπορούν να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους παρά μόνο μέσω skype, τις πλείστες ωστόσο φορές χωρίς καν αυτή την επιλογή.
Και ύστερα άλλες αναρτήσεις, ένα σωρό φωτογραφίες από ερημωμένες πλατείες της Ευρώπης που κάποτε αγωνιούσα να επισκεφθώ, τώρα τρομαχτικά άδειες, νεκρές. Και πιο δίπλα ένα σωρό αριθμοί που αντιστοιχούν σε κρούσματα, και αυτά αντιστοιχούν σε ανθρώπους, οι οποίοι, όπως και εγώ, όπως και ο καθένας μας, δεν μπορούσαν καν να το φανταστούν ότι αυτή η άνοιξη θα τους έφερνε αντιμέτωπους με ό,τι αδυνατεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει και να κατανοήσει. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Πως ό,τι συμβαίνει σήμερα εδώ και σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι πέρα από τα όρια της λογικής μας. Πέρα από την ικανότητά μας να το κατανοήσουμε και να το διαχειριστούμε μέσα μας προκειμένου να το τοποθετήσουμε κάπου παρήγορα, από όπου να αντλήσουμε μια δύναμη.
Ο πλανήτης αναποδογυρίζεται, παντού φόβος, πανικός και ένα σωρό μέτρα, ένα σωρό νεκροί, εκατομμύρια απομονωμένοι, εκατομμύρια κόσμος, ριγμένος βίαια σε μια καθημερινότητα άλλη από κείνη που μέχρι χθες ζούσε, που του είναι τόσο άγνωστη όσο και το ίδιο το μυστήριο της ζωής. Οι χώρες κλείνουν τα σύνορά τους, οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους, ο ένας σε απόσταση ενός μέτρου από τον άλλο, οι αγκαλιές είναι απειλή, το ίδιο και τα φιλιά, τα χέρια φοβούνται την αφή, τίποτα να μην αγγίζεις, κανένας κανένα, ούτε καν για ένα τελευταίο αντίο. Και την ίδια ώρα, όσο αυτές οι τρομαχτικές εικόνες αποτελούν την πραγματικότητα τόσων ανθρώπων, σε όλο τον πλανήτη, πόσο οξύμωρο μοιάζει και πόσο ακατανόητα παράδοξο η φύση να συνεχίζει τον κύκλο της και να μυρίζει τόσο έντονα ζωή. Ο ήλιος εξακολουθεί να βάφει τον ουρανό με τα ίδια εκείνα μαγικά χρώματα. Και η θάλασσα πηγαινοέρχεται αμέριμνη, διατηρώντας τους πολύχρωμους βυθούς της. Και τα άλλοτε βρωμερά κανάλια της Βενετίας γεμίζουν από δελφίνια και πάπιες και κύκνους. Και εδώ πιο έξω από τις πόλεις μας οι πεταλούδες ρουφούν τις μαργαρίτες και οι αμυγδαλιές επιμένουν να παριστάνουν τις νυφούλες και το φεγγάρι ξεπροβάλλει στο ίδιο ακριβώς σημείο αποφασισμένο να κάνει την ίδια νυχτερινή του διαδρομή. Και εμείς σ’ αυτό τον κύκλο της ζωής μοιάζουμε οι πιο αδύναμοι, οι πιο ηττημένοι, οι πιο ανυπεράσπιστοι.
Διαβάστε την συνέχεια στην Kathimerini.com.cy
