Είναι πράγματι παράξενη η κοινωνική αλληλεπίδραση και ο τρόπος που επιλέγουμε να συνδεόμαστε, τουλάχιστον ερωτικά με τους συντρόφους μας. Κάποιοι πιστεύουν στην πραγματικότητα του «άλλου μισού», ενώ αντίθετα κάποιοι άλλοι στην παράλληλη πορεία δυο ολοκληρωμένων συναισθηματικά ανθρώπων.
Ποια να είναι όμως η αλήθεια;
Λοιπόν αυτή είναι μια ερώτηση που δύσκολα απαντάται τόσο εύκολα Πρώτα γιατί η ευαλωτότητα προς το συναίσθημα καθιστά τους ανθρώπους πολλές φορές ανήμπορους να αντιμετωπίσουν το πόσο έντονα νιώθουν την έλξη ή τον πόθο. Και δεύτερα με την λογική σκέψη τείνουν στο να καταστρέφουν την κατά τα άλλα «μαγική» έλξη που οδηγεί τα ζευγάρια στο να ορκίζονται αιώνια πίστη και αγάπη μεταξύ τους.
Αν όμως αναλογιστούμε στον μέγιστο βαθμό όσα μάθαμε τόσο καιρό για το συναίσθημα θα κατανοήσουμε δύο περιστατικά που σχεδόν καταφέρνουν να δώσουν λύση στο ερώτημά μας. Πρώτα την ανάγκη του ανθρώπου για συναισθηματική αλληλεπίδραση, κυρίως όταν συζητάμε για ερωτικές σχέσεις, πάντοτε η έλξη θα σβήνει πρώτη και θα αντικαθίσταται με άλλα συναισθήματα. Ενώ μετέπειτα, όταν τελικά καταφέρουμε να παραδεχτούμε τέτοια βαθιά συναισθήματα, αποζητούμε την ανταπόκριση από τον δέκτη τους.
Με απλά λόγια, η απόλυτη συναισθηματική δέσμευση, όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ συντρόφων είναι κάτι που πράγματι μπορεί να υπάρξει, η διάρκειά της ωστόσο είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Όχι μόνο γιατί είμαστε «πλασμένοι» στο να ανταποκρινόμαστε στο συναίσθημα, ο καθένας στον δικό του φυσικά ρυθμό, αλλά κυρίως γιατί αναζητούμε με μανία την ταύτιση των άλλων σε αυτό.
Και εξηγούμε, αν πράγματι νιώθαμε σε ικανοποιητικό βαθμό την ευχαρίστηση, αναγνωρίζοντας τα δικά μας βαθιά συναισθήματα, τότε μάλιστα, η έννοια του «άλλου μισού», θα είχε ήδη εξαλειφθεί από την πραγματικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο, ιδιαίτερα όταν απαντούμε στη συναισθηματική νοημοσύνη των ανθρώπων, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, και με βάση τη θεωρία, το γεγονός ότι η αρχή της ευχαρίστησης συχνά ταυτίζεται και με τα συναισθήματα των ερωτικών μας συντρόφων.
Ταυτόχρονα, αν πρέπει να μείνει κάτι από αυτή την ανάλυση, είναι κυρίως η απάντηση στο ερώτημα, που όπως κάθε άλλη φορά δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Συμβαίνει αλλά όχι συγκεκριμένα, όχι μεμονωμένα και όχι απαραίτητα για πάντα. Η συναισθηματική δέσμευση απαιτεί από τα άτομα να θυσιάσουν κάτι πολύ περισσότερο από την σαρκική πολυγαμική απόλαυση, που προσφέρει ενίοτε η σεξουαλική ανακάλυψη. Απαιτεί την «θυσία» της ελεύθερης «βούλησης». Απαντά στην εκ γενετής ανάγκη του ανήκειν. Αυτό είναι και το νόημα.
Να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τα πάντα, με μοναδικό σκοπό την απάντηση στο συναίσθημα, την ταύτιση του ερωτικού συντρόφου στο για πάντα. Πολλές φορές αγνοώντας τις «κόκκινες σημαίες» που εμφανίζονται στο διάβα σου. Λάθος, όχι πάντα. Κι όμως, υπάρχει τρόπος να καταφέρεις να αποφύγεις τις τρομερές συνέπειες στην προσωπικότητα, αν απλώς εμβαθύνεις στο να αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου. Να επενδύσεις στο να μην ζητάς την συναισθηματική δέσμευση από τον άλλον στον ίδιο βαθμό που είσαι έτοιμος εσύ να την δώσεις.
Να χτίσεις την ανακάλυψη, την πραγματική ανιδιοτελή αγάπη προς την προσωπικότητα και τις ανάγκες σου, να μάθεις να φιλτράρεις σωστά, να στέκεσαι γερά στα δικά σου πόδια. Έτσι ώστε, όταν θα είσαι πραγματικά έτοιμος, να μπορείς να μοιραστείς συναισθήματα, ειδικά με τον ερωτικό σου παρτενέρ, χωρίς ενοχές, και χωρίς να αποζητάς την ταύτιση τους, μόνο και μόνο για να θρέψεις το «εγώ»
