Πόσες φορές ακούσαμε την πιο πάνω ερώτηση; πόσες άλλες το κοινωνικό περιβάλλον μάς επιβάλει την πιο πάνω τοποθέτηση; γιατί λοιπόν οι γυναίκες «αναγκαστικά» να πρέπει να αναλώνονται σε τέτοιου είδους συζητήσεις, που στην τελική δεν αφορούν τον «κόσμο» αλλά είναι εξ ολοκλήρου προσωπικές υποθέσεις.
Στην ανάγκη λοιπόν για κατανόηση των πιο πάνω ερωτημάτων θα πρέπει να αναλογιστούμε 3 διαφορετικούς παράγοντες, τον βιολογικό, τον προσωπικό αλλά κυρίως τον κοινωνικό. Έτσι ώστε να καταφέρουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας μια ειλικρινή και ρεαλιστική απάντηση, που θα καθησυχάσει τα άγχη και το βάρος που προσθέτουν στην καθημερινότητα.
Πρώτα, είναι θεμιτό να αποδεχτούμε πως πράγματι, όταν η στερεοτυπική ηλικία των 30s χτυπήσει την πόρτα, ορμονικά πολλά πράγματα αλλάζουν, ωστόσο, αυτό που καθιστά η βιολογική ανάγκη δεν είναι τόσο η ορμονική ικανοποίηση, όσο η υποσυνείδητη έλξη για διαιώνιση του είδους. Για θρέψη, για φροντίδα, για μεταφορά όλων όσων μάθαμε κατά τα χρόνια (ηθικά και πραγματικά) σε ένα παιδί. Από την άλλη, πολλοί θα επιχειρηματολογήσουν πως, ναι, ο βιολογικός παράγοντας μπορεί να ορίσει τα επίπεδα ωριμότητας, τόσο σωματικά (όπως η πλήρης ανάπτυξη της λεκάνης) όσο και πνευματικά (όπως η εγκεφαλική λειτουργία – ανεπτυγμένη συνείδηση κ.ά.).
Μετά, μπαίνουν στο παιχνίδι, οι πιο βασικοί πυλώνες της σκέψης. Ο προσωπικός, θέλει τις γυναίκες να επενδύουν στην εκ γενετής «προκαθορισμένη» λειτουργία της μάνας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όπως όσα περιγράψαμε πιο πάνω, αλλά ταυτόχρονα, κάνοντας και συνειδητές σκέψεις. Συγκρίνοντας αναπόφευκτα τον εαυτό τους με άλλες γυναίκες (που ίσως έχουν ήδη παιδιά), βάζοντας ως στόχο την μίμηση των συμπεριφορών, για να αποδείξουμε πως πράγματι είμαστε «καλής πάστας» γυναίκες. Νομιζόμενες πως η επιτυχία ως θηλυκό έρχεται μόνο μέσα από την μητρότητα.
Στο πιο πάνω, έρχεται να προστεθεί και ο κοινωνικός. Εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, ιδιαίτερα αν μιλούμε για μια κοινωνία η οποία επιτάσσει την οικογενειακή θαλπωρή, επιβάλλει την διαιώνιση, προτρέπει την στερεοτυπική εικόνα της οικογένειας, κρατά σαν ευαγγέλιο συγκεκριμένες πεποιθήσεις και αρχές και στο τέλος προσθέτει όσο άγχος μπορεί (αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο του να γίνεται υποσυνείδητα – αν και τις περισσότερες φορές η «κατακραυγή» γίνεται πολύ συνειδητά) στις γυναίκες, έτσι ώστε να πετύχει την προκαθορισμένη εδώ και χρόνια κουλτούρα.
Αναλογιζόμενοι λοιπόν τα πιο πάνω, αν σας ταλανίζει το ερώτημα, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να στραφείτε στον εσωτερικό σας ψυχισμό. Να αναλογιστείτε αν πράγματι μια τέτοια συνθήκη (του να γίνετε μάνες) είναι ρεαλιστική, συνειδητή και ποθητή, όχι για τα κοινωνικά «πρέπει» και τις απαντήσεις που ζητά η όποια βιολογική ανάγκη, αλλά για την ταύτιση με τα δικά σας «θέλω». Να ξεχωρίσετε στο μυαλό σας αν τελικά όλα όσα ονειρεύεστε έχουν αξία, και αν ναι, τότε δεν έχετε παρά να επενδύσετε στην κατάκτησή τους. Να «μπολιαστείτε» με υπομονή, επιμονή και θάρρος, και να πράξετε συνειδητά για την κατάκτησή τους.
