Η φυγή, ως συναίσθημα, εξηγείται συνήθως, μέσα από 2 τρόπους, είτε με την αρνητική της έννοια, αυτήν της φυγοπονίας ή της άρνησης αποδοχής μιας κατάστασης, είτε από την θετική, υπό αυτήν που το άτομο μπορεί με καθαρό μυαλό να κρίνει πότε είναι η σωστή στιγμή για να αποχωρήσει από μια τοξική κατάσταση.
Από την άλλη επειδή στον ψυχισμό δεν είναι τίποτα ασπρόμαυρο, είμαστε και εμείς που αναπόφευκτα έχουμε «τάσεις φυγής» από καταστάσεις που μας προκαλούν έντονα συναισθήματα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Όχι γιατί φοβόμαστε, αλλά γιατί όταν παίρνουμε τον χρόνο μας, μπορούμε να τα διαχειριστούμε καλύτερα.
Η γνωστή αυτή διαδικασία, του «θέλω το χρόνο μου», όσο κλισέ και αν ακούγεται, πολλές φορές έχει νόημα και βάση, όχι σαν «καραμέλα» ή βάλσαμο προς την χυλόπιτα, αλλά για πραγματική αναγνώριση. Είναι ιδιαίτερη και απαιτεί αρκετό σθένος να παραδεχτεί το άτομο ότι χρειάζεται να κάνει μια ώριμη σκέψη, με σκοπό να προσδιορίσει τα όσα αισθάνεται.
Είναι πάλι άλλες περιπτώσεις στις οποίες τα άτομα φεύγουν γιατί απαντούν με αυτόν τον τρόπο στην μονιμότητα, γιατί ίσως ο φόβος της πραγματικότητας γίνεται τροχοπέδη προς την πραγματική ευτυχία, αν αυτή καλύπτεται από όσα προσφέρει ο εκάστοτε σύντροφος.
Είναι η μη πίστη στον ρεαλισμό, είναι η άρνηση στο συναίσθημα, είναι τόσα πολλά που πράγματι ωθούν το άτομο στο να βρει την απάντηση μέσα από την σιωπή. Η ηρεμία πριν την καταιγίδα, καθώς ας μην ξεχνάμε πως το υποσυνείδητο είναι σε «overdrive», προσπαθώντας να παλέψει με τους «δαίμονες» της πραγματικότητας και να ισορροπήσει τον ψυχισμό.
Πολλές φορές νιώθουμε την φυγή ως αιτία για αρνητικά φορτισμένες καταστάσεις που πολλές φορές είναι πράγματι λόγοι, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, το να παίρνεις την συνειδητή απόφαση να αποστασιοποιηθείς από τη συνθήκη ίσως λειτουργήσει και θετικά.
Η όλη κουβέντα συνήθως γίνεται γιατί ο παραλήπτης του μηνύματος λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο απέναντι σε αυτή την πρόταση/ πρόταξη. Επηρεάζει την σκέψη και πολλές φορές καθορίζει το αποτέλεσμα. Η έγνοια του άγνωστου μεγαλώνει και προωθεί συνήθως καταστάσεις που σε διαφορετικές συνθήκες δεν θα συνέβαιναν.
Όμως το «όλα είναι κύκλος» δεν θα μπορούσε να κολλήσει περισσότερο σε αυτή την κατάσταση, καθώς αν το «σύστημα» φωνάζει ότι είναι ώρα για αξιολόγηση, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το άτομο από την απόφασή του. Από την απόσταση, από την «καθαρότητα» και την απόφαση, αυτήν που τελικά, θα καταφέρει να επαναφέρει σε ισορροπία το ΕΓΩ με το ΕΚΕΙΝΟ και να το μετατρέψει σε ΥΕΡΕΓΩ.
