Καμιά φορά στα θέματα που «βαραίνουν» τις σχέσεις οι συζητήσεις γίνονται έντονες, τα νεύρα τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά φτάνουν στο κόκκινο, και τι μένει; Ο απολογισμός; Ο εκνευρισμός; Η σπάνια μορφή έλξης στο σώμα κατά την διάρκεια της έκκρισης αδρεναλίνης στο μυαλό;
Και όταν όλα καταλαγιάσουν μετά τι; Πόσο έντονο μπορεί να γίνει ένα συναίσθημα, που σε κλάσματα δευτερολέπτων μεταμορφώνεται από τον χειρότερο εχθρό στον καλύτερο εραστή;
Ο θυμός της σε εξιτάρει για πολλούς λόγους. Πρώτα γιατί παίρνεις απάντηση στο βαθιά ριζωμένο αίσθημα που σε διακατέχει για επιβεβαίωση, ναι ακόμη την νοιάζει, ακόμη συνεχίζει να επενδύει πάνω σου, ακόμη σε χρειάζεται, ακόμη είναι εκεί για να το παλέψει.
Μετά είναι η αδρεναλίνη, η αναπάντεχη αντίδραση στο ερέθισμα που ξέρεις ότι την εξιτάρει, την αναγκάζει να προβάλλει τις ορμόνες της, να θέλει να κυριαρχήσει, δίνοντάς σου υποσυνείδητα την ιδέα ότι όπως ουρλιάζει στον καυγά θα ουρλιάζει και στο κρεβάτι.
Στη συνέχεια έρχεται η μεστωμένη σκέψη, αυτή του συνειδητού, που ορίζεται από την λογική σου για το ότι δεν αξίζει να σπαταλάς ενέργεια στο να συζητάς για «άσκοπα» και «ανούσια» πράγματα. Προτιμάς να την δαπανήσεις για να της αποδείξεις πόσο πολύ την θες, πόσο πολύ σου ανήκει.
Σπουδαίο πράγμα για τον άνθρωπο το να ανήκει κάπου. Όχι με την ιδέα της ιδιοκτησίας, καθόλου, αλλά με αυτήν της μοιρασιάς, του να ξέρεις ότι είσαι κομμάτι μιας ομάδας αδιάσπαστης, μιας ομάδας που θα παλεύει πάντα για να μείνει ενωμένη. Γι’ αυτό οδηγείσαι σε εξωτερίκευση των πιο υποσυνείδητων σκέψεων, και ο μοναδικός τρόπος που έχεις για να της το αποδείξεις είναι με τον έρωτά σου.
Την ώρα που μιλά το κορμί, ο θυμός, ο φόβος της εγκατάλειψης, η ανάγκη για επιβεβαίωση, γίνονται θρύψαλα, και ξέρεις γιατί; Επειδή στην απόλυτη ένωση του οργασμού, στην ανάσα που γίνεται ένα, στον ιδρώτα που κυλά στο σώμα, στα παθιασμένα φιλιά και τα έντονα βλέμματα, δεν χρειάζεται κανείς να μιλήσει. Μιλά ο κυρίαρχός του, το μυαλό.
Και μετά σιωπή, καταλαγιάζει η καταιγίδα μέσα σου και ξαναγεννάτε το ηφαίστειο, που αναπόφευκτα θα ξαναγεμίσει λάβα, και θα ξαναχρειαστεί να εκραγεί.
Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, αν το πάρει κανείς απ’ την πλευρά της αγαπημένης λίμπιντο, είναι πολύ λογικό, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι όπως ο θυμός έτσι και η ευχαρίστηση αποτελούν δυο τεραστίων διαστάσεων συναισθηματικά ερεθίσματα, που «αναγκάζουν» τα άτομα να ανατρέχουν πίσω στα πρωτόγονά τους συναισθήματα.
Οι Άγγλοι το ονομάζουν ‘make up sex’, η σεξουαλική δηλαδή συνεύρεση που προκύπτει μετά από καυγά. Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά σκέψου το, πόσο πολύ θα ήθελες όταν σε φτάνει στα όριά σου να της δώσεις να καταλάβει ότι εσύ είσαι ο «αρχηγός», βασικά κίνητρα και θεωρίες τις προσωπικότητας που απαντούν στα ερωτήματά μας.
Αλλά πάντα θα καταλήγουν στην ρίζα, στη βάση που αναπόφευκτα χωρίζει – και ενώνει ξανά – τα δύο βιολογικά προκαθορισμένα φύλα.
Εκεί κρύβεται και η αλήθεια.
