Το βιβλίο διανέμεται ψηφιακά, από την εφαρμογή Read Library, στην τιμή των 14,99 ευρώ. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από εδώ.
Κατεβάστε την εφαρμογή σε κινητά και tablets,
για τεχνολογία iOS εδώ,
για τεχνολογία Android εδώ .
«Στον αγώνα εναρμόνισης των αντιθέσεων, συναντάται η τρίτη ιδιότητα, συμβαίνει η δημιουργία. Στην αναζήτηση της ουσίας πέρα από τα φαινόμενα, ο μικρόκοσμος συναντά τον μακρόκοσμο. Στην αναζήτηση της ουσίας πέρα από τη μορφή συμβαίνει η μετουσίωση.» ΡΕΑ
Η εισαγωγή του βιβλίου όπως την έγραψε η ίδια η Rhea Bailey, με τον ίδιο όμορφο τρόπο που μιλά.
Το βιβλίο αυτό συνοψίζει 56 χρόνια προσωπικής ανέλιξης μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία, από το 1964 μέχρι το 2020. Περιέχει μερικά έργα από κάθε δεκαετία, στην περίπτωση των αρχικών έργων που είχαν πωληθεί ανά τον κόσμο χρησιμοποίησα παλιές διαφάνειες και αρνητικά φίλμ.Τα πρώτα έργα (πορτραίτα των γονιών μου και κάποιων φίλων, ιδιαίτερα της μητέρας μου που μου πόζαρε υπομονετικά, τοπία, γυμνά, σκίτσα ανθρώπων που έκανα στο τρένο στο Λονδίνο) χάθηκαν δυστυχώς κατά την μετακόμιση στην Κύπρο. Βρήκα μόνο κάποιες μαυρόασπρες φωτογραφίες έργων (αρ. 1-2) που έκαμα στο Sir John Cass School of Art. Μαζί με τις εικόνες παραθέτω την προσωπική φιλοσοφία που αναπτύχθηκε μαζί με τα έργα, περιλαμβάνοντας διαλέξεις που έχω δώσει κατά καιρούς -με την τελευταία «Φιλοσοφικές Νότες» να είναι η σύνοψη των προηγούμενων και κάποια συμπαγή μηνύματα που χρησιμοποίησα για εκθέσεις (τύπο και προσκλήσεις). Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα θα βρείτε στο τέλος, όπως και μερικά από πολλά άρθρα για την τέχνη μου.
Γεννήθηκα από τη Χαριτίνη Καλησπέρα και τον Βάσο Αθανασιάδη στις 26 Αυγούστου, 1946. Έζησα τα πρωτα 6 χρόνια της ζωής μου στο πατρικό σπίτι της μητέρας μου εντός των τειχών Λευκωσίας- ενορία Αγίου Κασσιανού. Πρώτες εμπειρίες φωτός και σκιάς, ήχου και ευωδίας θα γίνονταν μνήμες που θα ζωγραφίζονταν χρόνια αργότερα, με τον εσωτερικό μας κήπο σαν σκηνικό για σύμβολα και αισθήματα όπως στο «Δίπτυχο ζωής με καρπούζι» (αρ.9). Μου έδωσαν το όνομα της Ελληνίδας Θεάς της Γής καθώς και Ελληνικής εκπαίδευσης . Ο πατέρας μου ήταν λογιστής και η μητέρα μου μια αρκετά διαβασμένη και καλλιτεχνική γυναίκα. Το 1952 κτίσαμε ένα σπίτι έξω από τη Λευκωσία σ' ένα ήσυχο, καταπράσινο προάστιο στις όχθες του χείμαρρου Πεδιαίου. Με τους γονείς μου είχα ισορροπημένη ζωή δουλειάς και αναψυχής, πολιτισμού, εκδρομών σε αρχαιολογικούς χώρους και τη φύση. Στην ηλικία των 6 άρχισα μαθήματα πιάνου, γιατί με έλκυε πολύ το όργανο και σταμάτησα 10 χρόνια αργότερα όταν αποφάσισα να εστιάσω την ενέργεια μου στη ζωγραφική.
Στη ζωή μας υπήρχαν ζωγράφοι όπως ο Τηλέμαχος Κάνθος, ο Στέλιος Βότσης και ο Λευτέρης Οικονόμου, οι οποίοι δεν θα άφηναν ένα καλό ταλέντο να χαθεί και που συμβούλευσαν τους γονείς μου να με βοηθήσουν να σπουδάσω Καλές Τέχνες. Η επιθυμία μου να πάω στο εξωτερικό μόνη μου επερρίφθη απο τους γονείς μου. Το 1964 μετοικήσαμε στο Λονδίνο, όπου σπούδασα στο Sir John Cass School of Art για ένα χρόνο κι ύστερα στο Λίβερπουλ, για να πάρω το Diploma in Art and Design. To Liverpool College of Art είχε μια πιο σύγχρονη προσέγγιση ψυχικής έρευνας όπως το έθεσε μια καθηγήτρια μου. Διάλεξα υφαντική για συμπληρωματικό θέμα, με ενθουσιασμό.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου παντρεύτηκα και έκανα την κόρη μου Βερόνικα το 1967. Η μητρότητα άνοιξε κανάλια και άγγιξε συναισθήματα που έκαναν την τέχνη μου πιο προσωπική, όπως τα έργα μου με θέμα ΜΩΡΟ (αρ.6-8), εμβαθύνοντας και ψάχνοντας επίσης αναμνήσεις της δικής μου παιδικής ηλικίας, όπως και την νοσταλγία της πατρίδας. Υιοθέτησα το επίθετο του συζύγου μου, Bailey που ΄ήταν σύντομο και εύκολο κι από τότε έγινα γνωστή μ'αυτό.
Πήρα το δίπλωμα το 1969, με Honours, και γύρισα με την οικογένεια μου στη Κύπρο το 1970, για να εργαστώ σαν καθηγήτρια Τέχνης- οι γονείς μου είχαν ήδη επιστρέψει το ΄ 67. Η τέχνη μου αντανακλούσε εντυπώσεις και προσωπικά συναισθήματα μ' ένα συμβολικό τρόπο. Είχα την πρώτη μου έκθεση το 1971 στην γκαλερί του Hilton Λευκωσίας. Πάνω απο σαράντα ακολούθησαν μέσα στα χρόνια στην Κύπρο, ΗΒ, ΗΠΑ, Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία. Το ηθικό μου θα ανυψωνόταν απο διάφορα διεθνή βραβεία, το πρώτο στην Μπιενάλε Αλεξάνδρειας το 1973 με το έργο «Άνδρας» (αρ.20) που αγοράστηκε αργότερα από τον φίλο George Der Parthogh.
Οδήγησα άπειρα χιλιόμετρα πηγαίνοντας στη δουλεία μου από τη Μεσαορία γεμίζοντας τους πνεύμονες μου με τις ευωδίες των εποχών - οπώς βέβαια και την παγωνιά του χειμώνα. Ενώ η κόρη μου μεγάλωνε, ζήσαμε το ελληνικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974, όταν χάσαμε την πρόσβαση στο μισό μας νησί. Η Λευκωσία γέμισε μ' ανθρώπους ντυμένους στα μαύρα και η μισή μου καρδιά μούδιασε περιμένοντας να ξαναγίνει όλοκληρη " Το πουλλίν επέτασεν" (αρ.19). Το 1977 επιλέγηκα να αντιπροσωπεύσω την Κύπρο με μία έκθεση έργων μου στη Γκαλερί Rathbone, Albany Νέα Υόρκη, να δώσω διάλεξη και να παραστώ σε δεξίωση προς τιμή μου. Οι απόψεις και τα αισθήματά μου εκείνης της εποχής διαφαίνονται σ' αυτήν την πρώτη διάλεξη. Η ζωγραφική μου είχε ήδη άρχισει να είναι έκφραση της προσωπικής μου φιλοσοφίας και οράματος.
Το 1980 ο σύζυγός μου κι εγώ πήραμε ο καθενάς το δρόμο του. Εποχή ελευθερίας, παρόλη την οικονομική στενότητα, με χρέος κατοικίας και έφηβο κόρη, η ποιότητα ζωής καλυτέρευσε. Με την κόρη μου ή μόνη μου οδήγησα παντού στην ελεύθερη Κύπρο προλαβαίνοντας να χαρώ το κάλλος της, πρωτού καταληφθεί από υπερβολική "ανάπτυξη". Σ' αυτήν την περίοδο γεννήθηκαν οι ΚΥΚΛΟΙ για να καταργήσουν τις παραδοσιακές γωνίες, να διευρύνονται και να ρέουν. Ο πρώτος ήταν ο "Κύκλος Ζωής" (αρ. 48) που εμπεριέχει τα σύμβολα που ανέπτυξα τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι την ηληκία των 40 η διδασκαλία με είχε εξαντλήσει και πήρα πρόωρη σύνταξη. Θεράπευα τον εαυτό μου ακούοντας κλασσική μουσική και περπατώντας στη φύση, και αφιέρωσα ολοκληρωτικά το χρόνο μου στη ζωγραφική. Παράδεισος και πάλι! Είχα τόσο πολύ πεθυμήσει τις μέρες του κολλεγίου που ζωγράφιζα όλη μέρα. Πολλές φορές στο παρελθόν περίμενα τον άνδρα και την κόρη μου να κοιμηθούν για να σηκωθώ να ζωγραφίσω μέσα στη νύχτα, πάντα κλέβοντας χρόνο να κάμω αυτό που προοριζόμουν να κάμω. Τώρα είχα την ευκαιρία να μένω στο σπίτι για μέρες, σιωπηλή, ζωγραφίζοντας συνεχώς.
Ύστερα άρχισαν τα πολλά ταξίδια με προσκλήσεις σε Φεστιβάλ Τέχνης και Συνέδρια μέχρι και Καναδά, Χαβάη, Ιρλανδία, Βενετία όπως και πνευματικά ταξίδια σε Σκωτία και Περού το 2000, σμίγοντας με παλιές ενέργειες που έμειναν πίσω για να προχωρήσω μπροστά, να ελευθερώσω το μέλλον. Ένας άλλος παράδεισος ήταν τα ετήσια συνέδρια των ABI/IBC, μια πνευματικά ανεβασμένη εβδομάδα, όπου συναντούσα κάποια από τα πιο φίνα άτομα του πλανήτη, που ήξεραν ποια είμαι και για τι πράγμα μιλούσα, και ήταν σε θέση να το αναπτύξουν. Στη Χονολουλού, Χαβάη 2005, έκανα την πρώτη μου παρουσίαση για την τέχνη μου και ακολούθησαν αρκετές άλλες τα επόμενα χρόνια.
Το σχέδιο συνεχίστηκε παράλληλα με τη ζωγραφική, εμπειρία που έρχεται να ενδυναμώσει τον τονικό πλούτο στα ζωγραφικά έργα, που τελικά δημιούργησε μια αναδρομική έκθεση με ασπρόμαυρα έργα το 2003 (αρ. 103-104). Εκτός από το ΣΧΕΔΙΟ και τη ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ χρησημοποίησα ύφασμα και μαλλί για μεγάλα ΥΦΑΝΤΑ (αρ. 87) με το χέρι, που άρχισαν τη δεκαετία του '90 και σχετίζονται με το συμπληρωματικό μου θέμα στο κολλέγιο, την υφαντική, που είχε καταλήξει σ' ένα γκρι παλτό αργαλειού που φόρεσα σε εγκαίνια εκθέσεών μου (σελ. 186, κάτω δεξία). Η αγάπη μου για την ύφανση έγινε ΑΠΛΙΚΕ (αρ. 151-158 και 169-169) στα επόμενα χρόνια. Ανάλωνα υφάσματα και μαλλιά που μαζεύτηκαν στο σπίτι μου μέσα στα χρόνια. Κατά ένα τρόπο συνόψιζα τη ζωή μου.
Ήξερα πως η τέχνη μου θα εξελισσοταν τελικά σε αφηρημένη, μα έπρεπε να περιμένω να περάσει τα διάφορα στάδια. Όταν ήμουν νεαρή, με έτρεφε η εξερέυνηση της μορφής. Μεγαλώνοντας άρχισα να ψάχνω την ουσία πέρα από τη μορφή, την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ζωή. Τον Μάιο του 1999 ορ΄γανωσα μια έκθεση με μεγάλα έργα σε ΜΕΤΑΞΙ (αρ. 88-93) για να γιορτάσουμε το ξεκίνημα του 21ου αιώνα. Είχαν μέγεθος 300x150 εκ, κρεμμόνταν από το ταβάνι και θύμιζαν δάσος που το διαπερνά φως. Αυτή την τεχνική την ανέπτυξα από το 1996, γιατί είχα την ανάγκη να δώσω στο έργο κίνηση και διαφάνεια. Επίσης "έγινα η τέχνη μου" ζωγραφίζοντας σε υφάσματα και ράβοντας ρούχα για να ντύνομαι στα χρώματα του κόσμου μου. Ζωγράφισα ακόμα πόρτες και ερμάρια στο σπίτι μου για να ζω μέσα στο χρώμα του κόσμου μου.
Παρόλο που μέχρι τότε χρειαζόμουν απομόνωση για να εργαστώ, το 2007 άρχισα να καταγράφω τη διαδικασία της δημιουργίας σε φωτογραφίες ή βίντεο αρχίζοντας με το τρίπτυχο "Μεταξύ Ανέμων" (αρ. 126). Τον ίδιο χρόνο, εξέθεσα 7 τρίπτυχα που ζωγράφισα μεταξύ 1981-2007. Το 2008 έδωσα το πρώτο μου ΖΩΓΡΑΦΙΚΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας- "αποκαλύπτοντας την τελετουργία της γέννησης ενός έργου τέχνης"- μια έκρηξη αυτοπεποίθησης (youtube: "unveiling the ritual of birthing a work of art") όπου ζωγράφισα ένα τρίπτυχο (τρία τελλάρα 200x150 εκ το καθένα) μπροστά σε κοινό. Το 2008 εξέθεσα τρία εννιάπτυχα. Ένα ΕΝΝΙΑΠΤΥΧΟ αποτελείται από 9 τελάρα 200x150 εκ. το καθένα (αρ. 129-131), τόσο μεγάλα που να νοιώθω πως είμαι μέσα στο έργο, περιτριγυρισμένο από τον ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ... 'κι αν δεν υπάρχει, εγώ θα τον δημιουργήσω' είχα πει κάποτε. Πρόσφατα άρχισα να προσφέρω την τέχνη μου: ζωγράφισα τοιχογραφίες σε σχολεία, έδωσα εργαστήρια, δώρισα ένα από τα εννιάπτυχα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου θέλοντας να εμπνέυσω τους νέους των επόμενων γενεών με την παρουσία φωτός και χρώματος στην καθημερινή τους ζωή.
Σας προσκαλώ να ακολουθήσετε την εικαστική έκφραση της πορείας μου. Εναπόκειται σε σας ν' ανοίξετε την καρδιά και το νου σας, για να αντιληφθείτε την ΑΛΗΘΕΙΑ μου. Ελπίζω να απολάυσετε το ταξίδι. Εδώ κλείνω ένα κύκλο προσβλέποντας στον επόμενο.
ΡΕΑ
Για το έντυπο βιβλίο επικοινωνήστε με τη συγγραφέα rheaabailey@hotmail.com
