Η ζωή μας κυλάει μέσα στον χρόνο και η μία κανονική μέρα διαδέχεται την άλλη. Αυτό θα μπορούσε να προϋοποθέτει ίσως και ένα ορισμό της καθημερινότητας. Το ξυπνητήρι, το πρωινό ξύπνημα, το βούρτσισμα των δοντιών, η βόλτα του σκύλου για κατούρημα, ένα φιλί για αντίο, τα παιδιά στο σχολείο, δουλειά, το μεσημεριανό, επιστροφή το βράδυ στο σπίτι, παντόφλες, τηλεόραση, ύπνος. Όλα, τυπικά κατανεμημένα σε όλες τις μέρες της ζωής μας, τις κανονικές διότι υπάρχουν κι εκείνες που η σειρά άλλαζει, μία εκκρεμότητα έρχεται για να αλλάξει την κανονικότητα και να μας βγάλει εκτός προγράμματος, εκτός εαυτού...
Τι είναι όμως αυτό που διέπει μία κανονική ημέρα; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της κανονικότητας; Αναμφίβολα για εμάς τους ανθρώπους του δυτικού κόσμου οι κανονικές μας μέρες έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνες των ανθρώπων της βόρειας Κίνας, της Νέας Ζηλανδίας, της Ακτής Ελεφαντοστούν, της νοτιανατολικής Τουρκίας. Κοινό στοιχείο όλων των κανονικών ημερών ολάκερης της οικουμένης είναι οι άνθρωποι, οι σχέσεις μεταξύ τους και πως εκφέρουν και εκφράζουν την αγάπη τους. Μία κανονική μέρα, με κανονικούς ανθρώπους και κανονικές συνθήκες.
Αυτά κι άλλα πολλά επιδιώκει να περιγράψει η Κατερίνα Γιαννάκου στον συγκλονιστικό θεατρικό της μονόλογο «Μία κανονική μέρα» που ανεβάζει η θεατρική ομάδα της Prima Lux σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χαραλαμπίδη και με την Έλενα Δημητρίου στον κεντρικό ρόλο. Ο μονόλογος γράφτηκε το 2012 σε μία εποχή βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης στην Ελλάδα με τις αυτοκτονίες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, με αριθμούς ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα.
Η ηρωίδα της ιστορίας είναι κι αυτή μία κανονική γυναίκα, κοντά στα πενήντα, παντρεμένη, με τον σύζυγό της να διατηρεί δικό του καθαριστήριο και να προσπαθεί να φέρει εις πέρας τα έξοδα μίςα μικροαστικής οικογένειας της Ελλάδας του 2012. Με δύο παιδιά στο σχολείο, με φροντιστήρια αγγλικών, μπαλέτο, προσωπικά έξοδα και ένα δάνειο στην τράπεζα να τρέχει. Εκείνη η θλιβερή στιγμή που οδηγεί τον απελπισμένο άνθρωπο, τον πνιγμένο στα χρέη να βάζει εκείνη την κανονική μέρα, απόγευμα, στις 16:45 τη θηλιά στον λαιμό και να θέτει τέρμα στη ζωή του. Εκείνη η μέρα δεν θα είναι πια κανονική για κανένα μέλος της οικογένειας.
Ένα σκηνικό όπου επικρατεί το γκρίζο χρώμα, με τα ριγμένα χοντρά γκρι υφάσματα να συνομολογούν στο πένθιμο περικείμενο της πλοκής που εξτυλίγεται μέσα από την άριστη ερμηνεία της Έλενας Δημητρίου. Βίντεο προβολές συμβάλουν στην εξέλιξη της πλοκής, διανθίζοντας τη σκηνική υλοποίηση του μονολόγου. Ένα κρεββάτι στη μέση της σκηνής ως το νεκροκρέβατο του αυτόχειρα που αποτελεί και το κρεβάτι της ηρωίδας. Γύρω από αυτό ξετυλίγονται όλες οι συναισθηματικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις της χήρας μητέρας.
Η Έλενα Δημητρίου ερμηνεύει ένας ρόλος μέσα από τον οποίο αναδεικνύει τις πτυχές της υποκριτικής της τέχνης, το ταλέντο της και τις ερμηνευτικές τεχνικές της. Η Έλενα Δημητρίου καταφέρνει να ερμηνεύσει ένα απαιτητικό ρόλο, με διαδοχικές ψυχολογικές μεταπτώσεις, τις οποίες μεταλλάζει αρμονικά, επιτυγχάνοντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε όλα εκείνα τα συναισθήματα που συνθέτουν την κατάσταση ενός ανθρώπου που βιώνει το πένθος και την απώλεια. Μία κατάσταση που φέρνει τον θρήνο, την απόγνωση, τον θυμό, την οργή, την θλίψη, την άρνηση της αποδοχής, τη παραδοχή που την ίδια την οδηγούν στην κατάθλιψη και τον παραλογισμό.
Ο Αιμίλιος Χαραλαμπίδης προσεγγίζει το εξαιρετικό κείμενο της Γιαννάκου με την ευαισθησία που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές του. Μέσα σε ένα πένθιμο σκηνικό ο σκηνοθέτης επιλέγει να προσδώσει στον φωτισμό της παράστασης πρωταγωνιστικό ρόλο μεταφέροντάς μας τις σκηνές μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Ο Αιμίλιος Χαραλαμπίδης επιλέγει να μας κρύβει σχεδόν το πρόσωπο της ηρωϊδας αναδεικνύοντας αυτό το ζόφος και το σκότος που εισβάλλει στην ψυχή της και ακολουθεί τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις. Πότε η ψυχή της ψυχραίνει και θυμώνει, πότε οργίζεται, πότε θλίβεται και κατά τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι φωτισμοί της παράστασης δημιουργώντας μία ιδιαίτερα αισθητική εικόνα.
Το έργο οδηγεί τον θεατή σε εκείνο το μονοπάτι του σκληρού βιώματος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Μία απώλεια η οποία επήλθε με αυτοχειρία και όχι φυσικό θάνατο. Η απώλεια που παίρνει μεγάλες διαστάσεις και εκφέρεται σε διάφορες μεταπτώσεις με ακρίβεια και αρμονία από την Έλενα Δημητρίου. Μία παράσταση μέσα από την οποία και εμείς οι θεατές βιώσαμε τις στιγμές της δικής μας απώλειας χωρίς να έχουμε, ίσως, βιώσει όλα εκείνα τα στάδια που πέρασε η ηρωίδα.
Μία από τις πιο όμορφες θεατρικές στιγμές της φετινής χρονιάς.
