Μαρία Σάββα
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι πάντα οδυνηρή, αλλά η ελάχιστη παρηγοριά για τους συγγενείς των θυμάτων τραγωδιών είναι να γνωρίζουν τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου τους, να τους αποχαιρετούν με τον σεβασμό που τους αξίζει και να έχουν ένα μνήμα να τους θρηνούν. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Εριέττας Μόλχο, που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα των Τεμπών, αυτή η στοιχειώδης δικαιοσύνη δεν επετεύχθη.
Η Εριέττα, μια νεαρή φοιτήτρια, ήταν ανάμεσα στα θύματα του τραγικού συμβάντος που εξακολουθεί να στοιχειώνει τις ζωές των δικών της, ακόμα και δύο χρόνια μετά από εκείνη τη μοιραία νύχτα.
Παρά την πάροδο του χρόνου, το μυστήριο γύρω από τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς παραμένει, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα. Το πλέον συγκλονιστικό για την οικογένειά της είναι ότι δεν βρέθηκε κανένα ίχνος της, ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά της, ούτε ένα απομεινάρι που να επιβεβαιώνει την παρουσία της στο τρένο. Το 57ο και τελευταίο θύμα αυτής της τραγωδίας εξακολουθεί να ζητά δικαίωση.
Η τελευταία της στιγμή
Σύμφωνα με τις καταθέσεις συνεπιβατών, η Εριέττα πιθανότατα βρισκόταν στο κυλικείο τη στιγμή της σύγκρουσης. Όταν τα σωστικά συνεργεία ξεκίνησαν το έργο της αναζήτησης, αρχικά επικεντρώθηκαν στη διάσωση επιζώντων. Σύντομα, όμως, έγινε σαφές ότι οι ελπίδες για νέους διασωθέντες είχαν εξανεμιστεί. Έτσι, η προτεραιότητα μετατοπίστηκε στην αναγνώριση και συλλογή λειψάνων, ώστε οι οικογένειες των θυμάτων να μπορέσουν να τους θρηνήσουν όπως τους αξίζει.
Όμως, ενώ ταυτοποιήθηκαν και παραδόθηκαν στις οικογένειες τα λείψανα των υπόλοιπων 56 θυμάτων, δεν βρέθηκε κανένα γενετικό ή βιολογικό ίχνος που να ανήκει στην Εριέττα. Δύο χρόνια αργότερα, το αδιέξοδο παραμένει, αφήνοντας την οικογένειά της βυθισμένη σε ένα άφατο κενό.
Ένας τραγικός παραλληλισμός
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με τίτλο «Εριέττα 28.02.23», τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν για τη δημιουργία υποτροφίας στη μνήμη της στο Κολλέγιο Ανατόλια. Η Θεσσαλονίκη, η πόλη όπου η Εριέττα σπούδαζε, έχει βαθιές ρίζες για την οικογένειά της, η οποία ανήκε στην ιστορική εβραϊκή κοινότητα που αποδεκατίστηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μοίρα επιφύλαξε στην οικογένεια Μόλχο μια οδυνηρή ειρωνεία: Η γιαγιά της Εριέττας ήταν μια από τους χιλιάδες ανθρώπους που φορτώθηκαν στα περιβόητα «τρένα του θανάτου» με προορισμό το Άουσβιτς.
Κι όμως, παρά τις ελάχιστες πιθανότητες, κατάφερε να επιβιώσει και να επιστρέψει. Ογδόντα χρόνια αργότερα, η εγγονή της χάθηκε μέσα σε ένα άλλο τρένο, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, χωρίς καν να αφήσει πίσω της ένα ίχνος για να μπορέσουν οι δικοί της να την αποχαιρετήσουν.
Η ιστορία της Εριέττας παραμένει ένα ανοιχτό τραύμα, μια ανεξίτηλη υπενθύμιση της τραγωδίας που συντελέστηκε στα Τέμπη και των αναπάντητων ερωτημάτων που τη συνοδεύουν.
