Λίγες ημέρες πριν ο κορωνοϊός χτυπήσει την Ελλάδα βρέθηκα στην Αθήνα για διακοπές. Είτε έχεις επισκεφτεί την πόλη είτε όχι ξέρεις…
Αν και βρισκόμουν σε διακοπές θυμάμαι πολύ καθαρά τους γρήγορους ρυθμούς… Τις γεμάτες από κόσμο πλατείες, την κίνηση στους δρόμους. Θυμάμαι να στριμώχνομε στο μετρό, κάθε μπαράκι και καφετέρια να είναι γεμάτα, και μια πόλη που στα αλήθεια δεν κοιμάται ποτέ.
Επιστρέφοντας πίσω η πόλη ξαφνικά άδειασε. Μπήκε λουκέτο στις επιχειρήσεις και στα σπίτια. Οι άλλοτε αυθόρμητες διαμαρτυρίες μικρές και μεγάλες από διάφορες ομάδες στο κέντρο σταμάτησαν. Ο κόσμος δεν κορνάρει πια στον δρόμο και οι μουσικοί των δρόμων σταμάτησαν να παίζουν και να γεμίζουν μελωδία τον αέρα.
Η Έλενα Μιχαήλ βγήκε στους δρόμους και απαθανάτισε με τον φακό της τον χρόνο που είναι λες και σταμάτησε στην Αθήνα. Όπως έγραψε και η ίδια στον λογαριασμό της στο Facebook «Ζώντας την εν καιρώ κορωνοϊου από το διαμερισματάκι μου, σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις, την Αθήνα, που τόσο αγαπώ και λατρεύω . .. δεν ξέρω πλέον ποια αισθήματα με διακατέχουν αυτή την περίοδο: Φόβος; Οργή; Μοναξιά; Λύπη; Ίσως κανένα... ένα απλό κενό.... αδιαφορώ και πραγματικά το λέω, για την άποψη όλων των ειδικών για το μέλλον και για το πόσο θα αλλάξουμε, για το πόσο χάλια θα είναι η οικονομία και για ο, τι άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω στο διαδικτυακό μέτωπο.... Εξάλλου, προσωπικά την περίοδο αυτή την βλέπω καθαρά σαν περίοδο παύσης: μιας βαθιάς αναπνοής και μιας ακόμα πιο βαθιάς εκπνοής.
Με νοιάζει μόνο να περάσει όλο αυτό όσο πιο ανώδυνα γίνεται ... γιατί πεθύμησα τους ανθρώπους, το αίσθημα να πηγαίνω στην δουλειά μου και το Galaxy Bar»
Μια αλλιώτικη Αθήνα στην εποχή του κορωνοϊού μας δείχνουν οι εικόνες. Μια Αθήνα άδεια και βουβή. Αυτό που της λείπει είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή και της δίνει ζωή… Οι άνθρωποί της… Εμείς είμαστε η πόλη.
Ας αφήσουμε τα λουκέτα στις πόρτες και όχι στις καρδιές μας.
