H ηθοποιός Χριστίνα Παπαδοπούλου ομολογεί πως δεν αγαπά τα ρίσκα «αφού είναι κάτι που της έχει στοιχίσει αρκετές φορές στο παρελθόν» και αισθάνεται ότι έχει μια έμφυτη συστολή και ντροπαλότητα «που την κάνει να δειλιάζει σε στιγμές που θα έπρεπε να ορθώσει ανάστημα και να διεκδικήσει τα δίκια της». «Είναι κάτι που το δουλεύει και που προσπαθεί να βελτιώσει στον εαυτό της» μου λέει.Παρ’ όλ’ αυτά, στα 26 της χρόνια έχει κατορθώσει να τιμηθεί με το εξόχως κολακευτικό φετινό «Βραβείο Νέας Δημιουργού της Χρονιάς» από τον ΘΟΚ, συγκυρία που αποτέλεσε και την αφορμή για την παρούσα συνέντευξη.
Το «Κάμπινγκ» έγινε επιτυχία από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ μεγάλη απήχηση είχαν και οι πρώτες σου θεατρικές δουλειές. Πιστεύεις στην αστερόσκονη;
Μ’ αρέσει η σκέψη της αστερόσκονης στη ζωή μου, γιατί όχι; Μόνο που είναι απαραίτητα κι άλλα πράγματα. Η σκληρή δουλειά, η αφοσίωση. Στάθηκα απίστευτα τυχερή που οι παραγωγές στις οποίες συμμετείχα αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αλλά την επιτυχία δεν στην εγγυάται κανείς στο ξεκίνημα μιας δουλειάς. Εμείς οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και το πόσο θα εκτιμηθεί, έγκειται στο κοινό που θα μας παρακολουθήσει. Η αστερόσκονη, πάντως, αν όντως υπήρχε, στη δική μου περίπτωση, έκανε καλά τη δουλειά της!
Ειδικά για το βραβείο του ΘΟΚ πώς αισθάνεσαι; Είναι τεράστια τιμή!
Πράγματι, τεράστια η τιμή. Στο άκουσμα της βράβευσης, αρχικά μούδιασα και αγχώθηκα. Μετά επικράτησε μια αμηχανία, την οποία εξακολουθώ να νιώθω κάθε φορά που μιλώ για αυτό. Είναι κάτι που δεν περίμενα, ούτε και είχα ποτέ φιλοδοξήσει να κερδίσω το οποιοδήποτε βραβείο. Δεν περνούσε καν από το μυαλό μου. Χαίρομαι που εκτιμάται η προσπάθειά μου στα πρώτα μου βήματα, κάτι το οποίο είναι πραγματικά ελπιδοφόρο για όλα τα νέα παιδιά που κάνουν τώρα το ξεκίνημά τους στον χώρο των τεχνών.
Ο σουρεαλισμός με τον covid συνέπεσε με την αρχή της επαγγελματικής σου πορείας. Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Ούτε κατά διάνοια. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Αντίθετα, η πρόταση για το «Κάμπινγκ» έγινε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Ήταν μια ανάσα μέσα σε αυτό το χάος. Ένιωσα πως μπορούμε να τα καταφέρουμε. Υπήρχε μεγάλη ανασφάλεια, όμως, ποτέ δεν πτοήθηκα. Πάντα μέσα μου επικρατούσε μια πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, ότι όλα στο τέλος θα πάρουν τον δρόμο τους.
Επέστρεψες απευθείας στην Κύπρο μετά τις σπουδές στην Αθήνα;
Μόλις αποφοίτησα από τη Δραματική σχολή, ξεγράφτηκα από τη Νομική όπου είχα αρχικά περάσει και έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα των Θεατρικών Σπουδών. Έμεινα ένα χρόνο, χωρίς να βρεθεί ευκαιρία για μένα να κυνηγήσω στο θέατρο. Τελικά, έστειλα βιογραφικό στις ακροάσεις που ανακοίνωσε ο ΘΟΚ, με κάλεσαν να πάω και κάπως έτσι από τη μια μέρα στην άλλη, άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου.
Πού μεγάλωσες και πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά να γίνεις ηθοποιός;
Μεγάλωσα στη Λευκωσία, σε θεατρόφιλη οικογένεια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έβλεπα θέατρο, πήγαινα θεατρικό εργαστήρι και με την αδελφή μου και τα ξαδέρφια μου στήναμε παραστάσεις στο σπίτι. Δεν ξύπνησα μια μέρα αποφασίζοντας ξαφνικά πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Ήταν μια πολύ συνειδητή επιλογή, που ήρθε πολύ φυσικά.
Ακολουθεί κλασική, στερεότυπη ερώτηση: Τηλεόραση ή θέατρο;
Και τα δύο! Οι εμπειρίες μου ήταν τόσο υπέροχες και στις δύο περιπτώσεις που πραγματικά δεν μπορώ και δεν θέλω να επιλέξω. Το καθένα έχει τη μαγεία του. Τα πάντα νομίζω, έχουν να κάνουν με το πόσο ωραία πέρασες. Όταν τα βιώματά σου είναι τόσο όμορφα και στα δύο, πώς μπορώ να επιλέξω; Το καθένα έχει τη μοναδικότητά του. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι πως δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς θέατρο. Μόνο στη σκέψη, με πιάνει άγχος.
Τι αγαπάς στο επάγγελμά σου και τι θα ήθελες ενδεχομένως να αλλάξει;
Αγαπώ τρομερά τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Λατρεύω το γεγονός ότι από το μηδέν, μαζί με την εκάστοτε ομάδα, χτίζουμε ένα καινούριο κόσμο. Αγαπώ και την επαφή με το κοινό. Το αίσθημα της αδρεναλίνης πάνω στη σκηνή. Είναι πολλά που αγαπώ. Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει είναι η εκμετάλλευση που κατά καιρούς υπάρχει. Οι οποιεσδήποτε μορφές κακοποιητικής συμπεριφοράς από ανθρώπους σε θέσεις ισχύος. Η σκληρή δουλειά που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ανταμείβεται και το γεγονός ότι η Κύπρος δεν έχει μεγάλη μερίδα θεατρόφιλου κοινού. Λίγη αστερόσκονη, ίσως να βοηθούσε.
Μελλοντικά σχέδια και ευχές;
Έχω μάθει να ζω το τώρα και να κάνω μικρά, αλλά σταθερά βήματα για το μέλλον. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, πολλώ δε μάλλον όταν ζούμε στην εποχή της αβεβαιότητας. Το ιδανικό θα ήταν να μπορώ να εξελίσσομαι και να βελτιώνομαι με αξιοπρέπεια ως ηθοποιός και κυρίως ως άνθρωπος. Ευχή μου να εξαφανιστεί ο πόνος και το σκοτάδι στον κόσμο. Να θυμόμαστε να αγαπάμε αληθινά, να σεβόμαστε, να αφουγκραζόμαστε πραγματικά τον διπλανό μας και να παλεύουμε για το δίκιο και την καθαρότητα της ψυχής. Διαφορετικά, ουσία δεν θα βρούμε πουθενά, παρά μόνο μέσα από την αγάπη και το φως.
View this post on Instagram
