«Με τιμά το γεγονός ότι με εμπιστεύονται»

Όταν η κουβέντα μας πάει στο ατύχημα, μου αναφέρει ότι μια αναπηρία δεν είναι κάτι το ωραίο και άρα δεν της αρέσει όταν ακούει ότι ήταν ευλογία αυτό που της έτυχε. «Όχι, δεν ήταν ευλογία αυτό που μου έτυχε. Όμως, το θετικό σε αυτό είναι ότι μπήκα στον εθελοντισμό πιο ενεργά και μπορώ να διεκδικώ για τον κόσμο και να γίνομαι η φωνή του. Είναι αυτό που λέω ότι θέλω να αποκτήσουμε πρόσβαση στην Ευρώπη μαζί, γιατί μέσα από την Ευρώπη μπορείς να διεκδικήσεις. Στο να γίνει προσβάσιμη η κοινωνία, που τώρα δεν είναι. Συνδέουμε εσφαλμένα την προσβασιμότητα με την αναπηρία. Η πρόσβαση αφορά και σένα, αφορά τον κάθε πολίτη. Πρόσβαση σημαίνει πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, σε μια οικονομία που δεν θα ευημερούν μόνο οι αριθμοί, αλλά και οι άνθρωποι».

Η αριστίνδην υποψήφια ευρωβουλεύτρια στο ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑ, Θέμις Ανθοπούλου, λέει πως «σημασία έχει τι θα πράξουμε από τις 10 του Ιούνη και ύστερα», είτε εκλεγεί είτε όχι. «Αν εκλεγώ, θα το κάνω από ένα μεγαλύτερο βήμα, αν όχι θα συνεχίσω με κάθε τρόπο, μεθοδικά, από κάθε ωφέλιμο βήμα, να προσπαθώ για όλα αυτά. Για τις γυναίκες με αναπηρία, για τις μητέρες των παιδιών με αναπηρία, γενικά για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία».

Πήρες την απόφαση να ζήσεις για πρώτη φορά τις εκλογές από την πλευρά του υποψηφίου…
Είμαι 45 χρόνων. Από τα 23 μου αναμειγνύομαι σε εκλογικές αναμετρήσεις. Ποτέ όμως για μένα. Έτρεξα προεδρικές, βουλευτικές, εσωκομματικές, δημοτικές εκλογές... Το 2015 είχα το ατύχημά μου και το τελευταίο πράγμα που είχα χρόνο και όρεξη να ασχολούμαι ήταν μια προεκλογική εκστρατεία. Για κάποια χρόνια ήμουν και σε μια κατάσταση που όχι μόνο δεν είχα όρεξη, αλλά δεν μπορούσα κιόλας να ασχοληθώ. Έτρεχα συνέχεια στους γιατρούς, στο εξωτερικό, είχα το σύνδρομο του χρόνιου πόνου με το οποίο περνούσα πάρα πολύ δύσκολα, υπέφερα και από το μετατραυματικό στρες... Έκανα πολύ μεγάλο αγώνα για να προσπαθήσω να είμαι καλύτερα και έκανα και μεγάλο αγώνα για να δικαιωθώ. Όταν παλεύεις πολύ για τη ζωή σου και παλεύεις με τη δύναμη της ψυχής, αυτό σου προσφέρει μία ιδιαίτερη δυναμική.

Την οποία δυναμική πώς αξιοποίησες;
Όταν έβαλα τον νευροδιεγέρτη και άρχισα να είμαι καλύτερα, στο θέμα του πόνου βασικά, αφού το χέρι μου είναι παράλυτο, όταν άρχισα να μειώνω τη φαρμακευτική αγωγή από την οποία ήμουν πλήρως εξαρτημένη (από οπιούχα και άλλα φάρμακα), αυτή η δύναμη της ψυχής μού έδωσε το έναυσμα για να μπω πιο ενεργά στον εθελοντισμό. Μπήκα λοιπόν σε μία οργάνωση, την Παγκύπρια Οργάνωση Αποκατάστασης Αναπήρων, όπου είμαι Γενική Γραμματέας και άρχισα να προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη ενάντια στο άδικο, ενάντια στις χρόνιες παθογένειες, στις συστημικές στρεβλώσεις σε ότι αφορά στην κρατική πρόνοια και να προσπαθώ με όλη μου η δύναμη για τη δόμηση μιας συμπεριληπτικής κοινωνίας με ενσυναίσθηση. Όταν ήρθε ο Μάριος Κάρογιαν και μου έκανε την πολύ τιμητική πρόταση να συμμετάσχω ως αριστίνδην υποψήφια στο ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑ, πρέπει να σου πω ότι η πρόσκληση αυτή μού ήρθε ουρανοκατέβατη. Ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί, να ασχοληθώ δηλαδή με την πολιτική. Η πολιτική μου δράση ήταν ως εθελόντρια, πηγαίνοντας στη Βουλή, στην Επιτροπή Εργασίας, προσπαθώντας συλλογικά.

Πώς αντέδρασαν τα παιδιά σου με την απόφασή σου; Τι συμβουλή σου έδωσε ο μεγάλος σου γιος;
Αρχικά αντέδρασε ο μικρούλης, ο Δημήτρης, που είναι δύο ετών. Εκεί που ήταν όλη μέρα μαζί μου, ξαφνικά είναι μόνο με τη γιαγιά του ή την ξαδέρφη μου, οπότε μάλλον δεν το βλέπει πολύ θετικά. Με βλέπει στην τηλεόραση και σού λέει γιατί είναι εκεί η μαμά μου και όχι εδώ. Στον μεγάλο μου, τον Μάριο, που είναι 16, του είχα πει «Μάριε μου, μου έκαναν αυτή την πρόταση και σκέφτηκα ότι θα αρνηθώ για αυτούς και αυτούς τους λόγους». Γιατί πρέπει να σου πω ότι η πρώτη μου αντίδραση δεν ήταν θετική. Παρότι ήταν πολύ τιμητικό, αρχικά είπα ότι δεν θα δεχτώ. Και ο Μάριος μού είπε: «Καλά μάμα, δεν σκέφτεσαι όλα αυτά που κάνεις; Που όλη μέρα τρέχεις στη Βουλή, που όλη μέρα είσαι στο τηλέφωνο, που μιλάς με κόσμο, που προσπαθείς να κάνεις πράγματα. Εγώ νομίζω ότι αν αποδεχτείς να είσαι υποψήφια και πολύ περισσότερο αν ο κόσμος σε ψηφίσει, θα μπορείς να δώσεις υπόσταση μεγαλύτερη σε αυτό που κάνεις. Γιατί δεν σκέφτεσαι τη Ζωή;». Μου είπε ορισμένα ονόματα μαμάδων παιδιών με αναπηρία που είναι μέρος της ζωής μας πλέον. «Γιατί δεν σκέφτεσαι τούτο που σου λένε ‘Είσαι η φωνή μας, Θέμιδα’; Τώρα η φωνή σου θα είναι πιο δυνατή». Και αυτό μού το είπε ένας 16χρονος έφηβος. Και χαριτολογώντας εγώ του είπα: «Μάριε, μου το λες για να λείπω συνέχεια από σπίτι και να κάνεις ό,τι θέλεις;». Και αμέσως απάντησε: «Πιάσε την κυρία Ζωή τηλέφωνο και μίλα το μαζί της». Πήρα τη Ζωή και μου είπε κατά λέξη: «Θα σου κλείσω το τηλέφωνο, σκέφτεσαι να πεις όχι; Για εμάς ποιος θα μιλάει;».

Πώς εισπράττεις την εμπιστοσύνη αυτή;
Με τιμά το γεγονός ότι με εμπιστεύονται. Λέω ότι είχα αυτό το ατύχημα και σίγουρα μια αναπηρία δεν είναι κάτι το ωραίο. Με εκνευρίζει κιόλας να ακούω ότι ήταν ευλογία αυτό που μου έτυχε. Όχι, δεν ήταν ευλογία αυτό που μου έτυχε. Όμως, το θετικό σε αυτό που μου έτυχε είναι ότι μπήκα στον εθελοντισμό πιο ενεργά και μπορώ να διεκδικώ για τον κόσμο και να γίνομαι η φωνή του. Είναι αυτό που λέω ότι θέλω να αποκτήσουμε πρόσβαση στην Ευρώπη μαζί, γιατί μπορείς να διεκδικήσεις μέσα από την Ευρώπη. Στο να γίνει προσβάσιμη η κοινωνία, που τώρα δεν είναι. Συνδέουμε εσφαλμένα την προσβασιμότητα με την αναπηρία. Η πρόσβαση αφορά και σένα, Μιχάλη μου, αφορά τον κάθε πολίτη. Πρόσβαση σημαίνει πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, σε μια οικονομία που δεν θα ευημερούν μόνο οι αριθμοί, αλλά και οι άνθρωποι.

Όταν σε πήρα για τη συνέντευξη, μεταξύ άλλων μού είχες πει ότι δεν θέλεις κανείς να σε ψηφίσει λόγω της αναπηρίας σου. Είναι προς τιμή σου να το λες, έχουμε όμως την πολυτέλεια να περιορίζουμε τη δεξαμενή των ψηφοφόρων μας;
Πρέπει να μιλάμε σταράτα. Και εγώ ως Θέμιδα λέω ευθαρσώς ότι δεν θέλω κανείς να με ψηφίσει γιατί με λυπάται. Δεν θέλω κανείς να με ψηφίσει από οίκτο. Δεν αξίζω τη λύπηση κανενός, δεν αξίζει να λυπόμαστε τον κόσμο. Πρέπει να είμαστε δίπλα τους, με ενσυναίσθηση, να συμπαραστεκόμαστε. Όχι γιατί τους λυπόμαστε.

Σε αυτή την προεκλογική διαδικασία είναι και κάτι που ενδεχομένως δεν σου αρέσει;
Είναι κάτι που το έχω ξαναζήσει, αλλά εξακολουθεί πάντα να με εξοργίζει. Το να καπηλεύεσαι τον ανθρώπινο πόνο, να γίνεσαι ξαφνικά εθελοντής, να γίνεσαι προασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ως μάρκετινγκ προσωπικοτήτων, στο πλαίσιο μιας προεκλογικής. Λυπάμαι, αλλά ο ανθρώπινος πόνος, ο εθελοντισμός, η μάχη και ο αγώνας για τα αυτονόητα, δεν προσφέρονται για μάρκετινγκ προσωπικοτήτων. Ό,τι λέμε, το λέμε στην πορεία μας. Και έχει σημασία τι θα πράξουμε από τις 10 του Ιούνη και ύστερα. Εγώ θα συνεχίσω να πολεμώ ό,τι και να γίνει. Αν εκλεγώ, θα το κάνω από ένα μεγαλύτερο βήμα, αν όχι θα συνεχίσω με κάθε τρόπο, μεθοδικά, από κάθε ωφέλιμο βήμα, να προσπαθώ για όλα αυτά.